Ο τολμηρός Σεβιλλιάνος χορευτής-χορογράφος Ισραέλ Γκαλβάν δίχασε τους λάτρεις του φλαμένκο γιατί επιχείρησε την αποδόμησή του. Τον συναντήσαμε στη Βαρκελώνη και μας μίλησε για την πορεία του και για την παράσταση «Lo Real», που θα παρουσιάσει στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, στις 23-27/4.
Επισκέφθηκα στην Αθήνα το 2008 και ως προσκεκλημένος του Φεστιβάλ Αθηνών παρουσίασα την παράσταση «Arena». Ήταν μια παράσταση με πολύ ωραία μουσική και χωριζόταν σε χορούς, όπου ο καθένας είχε διαφορετικό μουσικό ύφος. Ήταν βασισμένη στις ταυρομαχίες και αυτό που θέλησα ήταν να ασχοληθώ με την πιο αφηρημένη έννοια αυτού του αθλήματος και να εξερευνήσω τη σχέση του με το χορό, εξετάζοντάς το από την οπτική γωνία του κυνηγημένου ταύρου.
Το φλαμένκο είναι τρόπος ζωής. Είναι επαναστατικός χορός κι έχει ενέργεια και μια ελευθερία στην έκφραση και στο ρυθμό. Μεγάλωσα χορεύοντας φλαμένκο με τον πατέρα μου José Galván και τη μητέρα του Eugenia de los Reyes. Η μαμά του είναι τσιγγάνα και με μύησε την φιλοσοφία της φυλής της. Το σίγουρο είναι πως όταν γνωρίσεις τη φιλοσοφία του φλαμένκο δεν την εγκαταλείπεις. Δουλεύω πολύ, δεν έχω χρόνο ούτε για διακοπές κι όταν βρίσκω προσπαθώ να μένω με την οικογένειά μου κοντά στη Σεβίλλη. Πολλές φορές, ακόμα κι όταν κάθομαι στο σπίτι, τρώω ή ακούω μουσική πιάνω το εαυτό μου να χτυπά ρυθμικά το πόδι και η κόρη μου, μου λέει "μπαμπά σταμάτα να χορεύεις". Το φλαμένκο είναι μέσα στη ζωή μου, στο κορμί μου. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα γι’ αυτό και κάθε παράσταση είναι διαφορετική από την άλλη.
Το Lo Real» μιλά για τον διωγμό των τσιγγάνων από τους Ναζί. Προσπαθώ να εκφράσω τον πόνο, τα βάσανα, αλλά και την περηφάνια, το ελεύθερο πνεύμα και την αγάπη για τη ζωή μιας εθνοτικής ομάδας που δεν έχει σταματήσει να διώκεται. Παρόλο που το θέμα αφορά μια σκληρή πραγματικότητα στο τέλος νιώθεις χαρά γιατί συνειδητοποιείς πως ο άνθρωπος αναζητά και βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει. Δουλεύοντας το έργο μπήκα πιο βαθιά στην ιστορία και ανακάλυψα πράγματα που θα με συντροφεύουν σε όλη μου τη ζωή. Ένιωσα να έρχομαι πιο κοντά στον άνθρωπο.
Η επόμενη δουλειά που ετοιμάζω μαζί με τον ΄Άκραμ Καν είναι το «Τοριμπάκα». Είναι ένα κομμάτι που φτιάχνεται από κοινού, κι ο ένας προσπαθεί να γνωρίσει και να μπει στην παράδοση του άλλου για να δείξει το πόσο μας έχουν επηρεάσει στη έκφραση μας. Εγώ προσπαθώ να γνωρίσω τον χορό κατάκ και ο Άκραμ το φλαμένκο. Η πρεμιέρα της παράστασης θα γίνει στις 2 Ιουνίου στο MC2 στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Στην Ισπανία θα παιχτεί στο Teatros del Canal της Μαδρίτης στις 27 Ιουνίου, ενώ τον Σεπτέμβριο θα παιχτεί στο Sadler’s Wells του Λονδίνου.
Τι πρέπει να γνωρίζετε για το «Lo Real» και τον Ισραέλ Γκαλβάν
Η παράσταση έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 12 Δεκεμβρίου 2012, στο Teatro Real της Μαδρίτης. Είναι καθοριστική η παρουσίαση των χορευτριών Μπελέν Μάγια και Ισαμπέλ Μπαγιόν, μιας ομάδας έμπειρων μουσικών, τραγουδιστών και δυο ηθοποιών. Η παράσταση είναι γεμάτη δυνατές στιγμές –όπως ο συγκλονιστικός χορός της Μάγια, παγιδευμένης στις χορδές ενός ξεχαρβαλωμένου πιάνου που παραπέμπουν στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης– και ενσαρκώνει τον πόνο και το πάθος για την ελευθερία με τέτοιο τρόπο, που είναι αδύνατον να μην κάνει σαφές το μήνυμα κατά του ρατσισμού.
Ο Γκαλβάν θέτει επί σκηνής τα ερωτήματα που γεννά η αντίφαση ανάμεσα στην έλξη που ασκούσαν στα φασιστικά κινήματα η μουσική και ο χορός της φυλής του και στην απώθηση για την ίδια τη φυλή, που οδήγησε στο ολοκαύτωμά της. Χρησιμοποιεί ιστορικό υλικό που εκφράζει αυτή την αντίφαση, όπως για παράδειγμα την ταινία «Tiefland» (Κάτω Χώρες, 1943) της περίφημης Γερμανίδας κινηματογραφίστριας Leni Riefenstahl, που είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο του Angel Guimerá, «Terra baixa». Σε αυτήν, η ίδια εμφανίζεται ως χορεύτρια του φλαμένκο, ενώ χρησιμοποιεί ως κομπάρσους τσιγγάνους από κάποιο κοντινό στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι οποίοι μετά το γύρισμα επέστρεψαν στο στρατόπεδο για να εξολοθρευτούν από τους Ναζί.
Γεννήθηκε το 1973. Στα δεκαοκτώ του έγινε μέλος της Compañia Andaluza de Danza υπό τη διεύθυνση του Mario Maya. Μέσα στα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, σάρωσε ό,τι βραβείο υπήρχε για το φλαμένκο. Το 1998 ίδρυσε τη δική του ομάδα και άρχισε να περιοδεύει με τις παραστάσεις που τον έκαναν διάσημο, χάρη στο ρίσκο που έπαιρνε ως χορευτής. Μέχρι το 2006 οι παραστάσεις του ήταν σόλο, αλλά κατόπιν άρχισε να χορογραφεί και άλλους χορευτές. Η χορογραφία του «La Francesca» για την αδελφή του Pastora Galván (2006) κέρδισε τα βραβεία Giraldillo για την καλύτερη μουσική και την πιο πρωτοποριακή παράσταση. Υπήρξε ο πρώτος Ισπανός που συνδέθηκε ως φιλοξενούμενος καλλιτέχνης με το Théâtre de la Ville στο Παρίσι. Το 2012 του απονεμήθηκε το Bessie Award για την παράσταση «La edad de oro», καθώς και το Χρυσό Μετάλλιο Καλών Τεχνών του Υπουργικού Συμβουλίου της Ισπανίας.
Περισσότερες πληροφορίες
Lo real
Επινοεί μια νέα χορογραφική γλώσσα φλαμένκο για να προσεγγίσει χορευτικά, με εκφραστικότητα και συναίσθημα, την εξολόθρευση των Ρομά από τους ναζί
