Το «Ζεϊμπέκικο» της Λείας Βιτάλη ανεβαίνει αυτή την εβδομάδα στο Studio Μαυρομιχάλη και ο Γιώργος Νινιός, πρωταγωνιστής της παράστασης, μας μιλά για το έργο, το ρόλο, τη μουσική...
Τι είναι το «Ζεϊμπέκικο»;
Είναι ένα έργο για τη ζωή ενός λαϊκού συνθέτη/στιχουργού που έχει μια δική του άποψη για τη μουσική και τη δική του στάση απέναντι στα μαγαζιά. Είναι ένας άνθρωπος που γενικώς τον παιδεύει όλο αυτό που ονομάζουμε «τέχνη». Κι εμείς παρακολουθούμε τη ζωή, τις αντιδράσεις, τις κόντρες και την ανάγκη του να ζήσει αυτό που ο ίδιος πιστεύει ότι σημαίνουν η μουσική, ο στίχος και το τραγούδι – το λαϊκό τραγούδι. Πώς βιώνεις αυτόν το ρόλο, αφού είσαι κατά κάποιον τρόπο κι εσύ μουσικός;
Επειδή παίζω κάποια όργανα, δεν σημαίνει ότι είμαι μουσικός! «Μουσικός» είναι μια έννοια που εμπεριέχει πάρα πολύ κόπο, εμπειρία, αφοσίωση. Όμως η μουσική είναι κομμάτι της ζωής μου και με ενδια-φέρει αυτή το θέμα της παράστασης: πώς μπορεί αυτές τις εποχές ένας άνθρωπος να παλέψει γι’ αυτό που υποστηρίζει – στην προκειμένη περίπτωση ένας λαϊκός συνθέτης για τη λαϊκή μουσική. Επίσης χαίρομαι που ξαναδουλεύω με τον σκηνοθέτη Φώτη Μακρή, ο οποίος είναι μέσα στα «χρώματά» μου.
Τα τραγούδια παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή;
Κυρίως οι άνθρωποι. Η γυναίκα του ήρωα και όσοι ζουν γύρω του τραβάνε ανάλογο ζόρι. Οι καταστάσεις που ζουν είναι ακραίες, είτε είναι για καλό είτε είναι για κακό. Ακραίος είναι και αυτός ο άνθρωπος – τουλάχιστον έτσι παρουσιάζεται. Κατά τη διάρκεια της παράστασης τα σχόλια περνάνε μέσα από τα τραγούδια, τα οποία βοηθούν να ενωθούν σκέψεις, σκηνές και ψυχολογικές εντάσεις. Στο τέλος, όταν ολοκληρώνεται η ιστορία αυτού του ανθρώπου, φτιάχνουμε ένα μικρό «πάλκο» και λέμε κάποια τραγούδια, χωρίς κείμενο. Έχουμε προσπαθήσει με τον Φώτη να εντάξουμε κάποιες θεματικές που βοηθούν στην εξέλιξη του ρόλου. Έχω φτιάξει κι εγώ κάποια τραγούδια...
Και μετά μου λες ότι δεν είσαι μουσικός!
Επειδή έχω σχέση με τη μουσική και ανακατεύομαι με διάφορα όργανα, θέλω να διαβάζω και να μελετάω για να γίνεται η δουλειά όσο το δυνατόν καλύτερη. Όμως αν είμαι εγώ μουσικός, τότε ο Απόστολος Καλδάρας τι ήταν; Πώς να τον πω «συνάδελφο»; Είναι ντροπή!
Ποια τραγούδια ακούγονται στην παράσταση;
«Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», «Άσπρο πουκάμισο φορώ», «Αν είν’ η αγάπη έγκλημα», «Φέρτε μια κούπα με κρασί», «Μια στεναχώρια», «Όμορφη πολίτισσα», «Μπλε παράθυρα» κ.λπ. Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Ζαμπέτας, Καλδάρας... Έχει πολύ πράμα! Είναι τα τραγούδια που ακούει ο άνθρωπός μας και δένεται μαζί τους συναισθηματικά. Αυτά τον έχουν περπατήσει και αυτά του έμαθαν την τέχνη του. Αυτά μπορεί και να τον τελειώσουν όμως!
Όλα αυτά κάνουν το «Ζεϊμπέκικο» πολύ ενδιαφέρον...
Τα ζόρια που τραβάνε κάποιοι άνθρωποι γίνονται μουσική. Τα πάντα έχουν μέσα τους ένα ρυθμό, ένα τραγούδι. Περπατάς και τραγουδάς, ακούς, σιγοσφυρίζεις, επηρεάζεσαι συναισθηματικά. Είναι σαν βιογραφικά σημειώματα τα τραγούδια. Οι λαϊκοί δρόμοι που ακούμε από την ώρα που γεννιόμαστε μας οδηγούν σε αναμνήσεις, μας φορτίζουν συγκινησιακά, μας ταξιδεύουν. Συνολικά η μουσική είναι θαυμάσιο πράγμα. Από επτά κουκίδες –ή δώδεκα αν βάλουμε και τις διέσεις– μπορούμε να φτιάξουμε ολόκληρα χιλιόμετρα σκέψης...
Το «Ζεϊμπέκικο» ανεβαίνει στο Studio Μαυρομιχάλη σε avant premiere για τους αναγνώστες του έντυπου «α» στις 9/11. Πληροφορίες στο περιοδικό που κυκλοφορεί 7-13/11.
Περισσότερες πληροφορίες
Ζεϊμπέκικο
Στους ρυθμούς του ζεϊμπέκικου, το έργο της βραβευμένης συγγραφέως μιλάει για τον έρωτα, το πάθος και την καταστροφή μέσα από την ιστορία ενός ασυμβίβαστου καλλιτέχνη
