Η απελπισία, η αγωνία και η ψυχική απομόνωση νοηματοδοτούν την ιστορία δύο αδερφών στην άκρη της εύτακτης ζωής, σε μια παράσταση που ξεχωρίζει για τις ερμηνείες της.
«Αλκοολικός ψυχάκιας πατέρας, που κατουράει, χέζει και βαράει, πρεζόνι μητέρα που τριγυρνάει μονίμως ημίγυμνη, ορφανοτροφεία και φυλακή, φυλακή και ξεφτίλα, ξεφτίλα και πάλι φυλακή. […] Φρίκη, η απόλυτη φρίκη», εξομολογείται η Πινκ αναλογιζόμενη με ειρωνεία τη ζωή της μπροστά στην αδερφή της. Ήδη όμως, από το πρώτο λεπτό του έργου, έχουμε καταλάβει πως η Πινκ και η Ρόλι, εξαρτημένες από τα ναρκωτικά, μέσα σε έναν κόσμο κουφό και άγριο, που επιμένει να ουρλιάζει, προσπαθούν να σπρώξουν την κάθε μέρα όπως όπως. Μιλούν για τη ζωή, για τις εξαρτήσεις τους, αφήνουν μέσα από τις λέξεις να φανούν η ακύρωση των ονείρων, η ερημιά, το παραμιλητό που άλλες φορές αγγίζει το ψυχοπαθολογικό παραλήρημα και άλλες την καταγγελία. Μέσα στην κουρελαρία του διαμερίσματός τους, οι δύο άνθρωποι-κουρέλια μαζεύουν και διαμελίζουν τα κομμάτια της ψυχής τους μέσα από μια ατελείωτη συζήτηση. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στην υπαρξιακή εκκρεμότητα των δύο κοριτσιών και αναλογιζόμενος ότι στη διάρκεια της συγγραφής των «Παρασίτων» η Φράντσμαν συνεργάστηκε στενά με κρατούμενες κι εξαρτημένες, συγκλονίζεται ακόμη περισσότερο από τη δόση αλήθειας που αυτή περιέχει.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έκανε μια στρωτή σκηνοθεσία κι έβγαλε από τις δύο πρωταγωνίστριες ό,τι καλύτερο. Εκπληκτική η Κόρα Καρβούνη, έτσι όπως σωματοποίησε τον πόνο. Ευχάριστη έκπληξη η Ιωάννα Κολλιοπούλου, οδηγεί σταδιακά προς την κορύφωση. Έπρεπε ωστόσο να είχε γίνει μια επεξεργασία του κειμένου στις πρώτες σκηνές. Η χρήση αυτούσιων των αφηγήσεων οδηγεί σε μια πυκνή στιχομυθία, σχεδόν φλύαρη και χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η παράσταση έχει συνολικά δεκάξι σκηνές, αρχίσαμε να «ζεσταινόμαστε» από την όγδοη και μετά…
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 2109212900. Διάρκεια 90΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Παράσιτα
Δύο αδερφές μοιράζονται το ίδιο τραυματικό παρελθόν και το ίδιο ζοφερό παρόν: κακοποίηση, φτώχεια, φυλακή, ναρκωτικά. Για καμία δεν είναι εύκολο να κουβαλήσει το βάρος της δικής της ύπαρξης – πόσο μάλλον και της άλλης
