Οι χορογράφοι με κάθε νέα τους δουλειά βρίσκονται μπροστά στην ίδια αναρώτηση: όσο μεγάλη κι αν είναι η εκφραστική δυνατότητα του σώματος, πώς μπορεί να ανταποκριθεί σε σύνθετες έννοιες και ιδέες, που μόνο με το λόγο μπορούμε να πραγματευτούμε; Η απάντηση είναι η έμπνευση και το πάθος που προκύπτουν από τον πειραματισμό. Ένα είναι σίγουρο, όσο πιο ανοιχτός είναι κάποιος σε ιδέες κι ερμηνείες, και δεν φοβάται να αποκαλύψει το συναίσθημα παίζοντας με την πλαστικότητα, τόσο πιο εύκολα μετατρέπει τη σκηνή σε δημιουργικό πεδίο δράσης, όπου η ένταση είναι πάντα παρούσα με διάφορους τρόπους.
Αυτό συμβαίνει στις δουλειές του ανοιχτού σε ιδέες Ομάρ Ρατζέχ, του Λιβανέζου χορογράφου/χορευτή, ιδρυτή του BIPOD (Beirut International Platform of Dance), συνιδρυτή του Masahat Dance Network, που εργάζεται για τη διάδοση και τη γλωσσολογική εξέλιξη του χορού στη Μέση Ανατολή, κι επικεφαλής της χορευτικής ομάδας Maqamat. Έχοντας σπουδάσει χορό και θέατρο σε πανεπιστήμια του Λιβάνου και της Αγγλίας, έχει υπογράψει αρκετές χορογραφίες στην Ευρώπη και στις αραβικές χώρες.
Στην Αθήνα έρχεται για πρώτη φορά ως προσκεκλημένος του Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260, Χώρος Η, 25-26/6) και θα παρουσιάσει ένα συνταρακτικό χορευτικό έργο βγαλμένο από το εμπόλεμο Χαλέπι στη Συρία. Ο Ρατζέχ, έχοντας βιώσει την οδύνη του πολέμου τη δεκαετία του ’80 στη Βηρυτό, στην παράσταση «#minaret» αναρωτιέται για την ανθρώπινη αξία, για το πώς βιώνουμε τις κοινωνικές και θρησκευτικές αναταραχές, τις πολιτικές συγκρούσεις, για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος μας μπροστά σε μια θηριωδία την ώρα που η διεθνής κοινότητα σωπαίνει.
Ο τίτλος της παράστασης είναι εμπνευσμένος από τον μιναρέ του Μεγάλου Τζαμιού, που επί μία χιλιετία υψωνόταν περήφανος πάνω από τη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας και σήμερα στη θέση του έχουν απομείνει μόνο ερείπια. Μέσα από τα συντρίμμια, λοιπόν, καταγράφει το σήμα της ανθρώπινης ζωής και μαζί την ελπίδα για ανάσταση από τον όλεθρο.
Περισσότερες πληροφορίες
#minaret
Στο κατεστραμμένο Χαλέπι μας μεταφέρει ο Λιβανέζος χορογράφος, ο οποίος αντλεί από τις μνήμες της καταστροφής της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Βηρυτού, ψάχνοντας το νήμα που συνδέει το Χαλέπι του σήμερα με τις κατεστραμμένες πόλεις του χθες.