Η τελευταία φορά που είδα στη σκηνή τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο ήταν τον χειμώνα του 2018, όταν ερμήνευσε τον Σάλομον στο "Τίμημα" του Άρθουρ Μίλερ, σε σκηνοθεσία της κόρης του Ιωάννας Μιχαλακοπούλου. Ήταν άλλωστε και η τελευταία του παράσταση, μία από τις εκατοντάδες στην εξηντάχρονη ζωή του στο θέατρο. Τη στιγμή που πάτησε το σανίδι στο ρόλο αυτού του Εβραίου παλαιοπώλη που έρχεται να εκτιμήσει την περιουσία δύο αποξενωμένων αδερφών, η ατμόσφαιρα στη σκηνή πύκνωσε και οι ηθοποιοί σαν να ανυψώθηκαν μερικά χιλιοστά από το έδαφος (έπαιζαν μαζί του η Ρένια Λουίζίδου, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής). Δεν είχα, ούτε έχω τώρα, παραισθήσεις, αλλά μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω το βαθύ αποτύπωμα και την αφοπλιστική σκηνική παρουσία του. Θυμάμαι να με κατακλύζουν δάκρυα, καθώς έπαιζε, όχι από συγκίνηση που ξαναέβλεπα αυτόν τον σπουδαίο ηθοποιό, αλλά από τη θεατρικότητα που απέπνεε κάθε του κύτταρο, από το τρόπο που απλώς υπήρχε και επιβαλλόταν επί σκηνής - όχι όμως με μια επιθετικά κυριαρχική παρουσία, αντιθέτως˙ σε εκείνη την παράσταση, για παράδειγμα, πόσο στοργικός και μαζί ιπποτικός ήταν ο τρόπος του απέναντι στη Ρένια Λουϊζίδου, και πόσο ευφυώς τον είχε μετατρέψει σε στοιχείο του ρόλου.
Tον γνώρισα τα μακρινά 90's, όταν ερχόταν ως επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, για να διδάξει το μάθημα του αυτοσχεδιασμού. Η ζεστή του παρουσία, η απλόχερη γενναιοδωρία του, οι ειλικρινείς κρίσεις του, η βαθειά ευγένειά του, ο σχεδόν πατρικός (αλλά καθόλου πατροναριστικός) τρόπος του απέναντί μας, το μοίρασμα πολύτιμων στιγμών από τη διαδρομή του, του προσέδωσαν την (σπάνια) ιδιότητα του αληθινού δασκάλου και έκαναν όλους εμάς να συγκαταλεχθούμε σε εκείνους τους αφάνταστα τυχερούς που διασταυρώθηκαν κάποια στιγμή μαζί του.
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος αγάπησε πολύ το θέατρο και το θέατρο, οι συνάδελφοί του αλλά κυρίως οι θεατές, του επέστρεψε αυτή την αγάπη. Σε αυτή την εφήμερη τέχνη που υπηρετούσε, δεν είναι τα στιγμιότυπα από τις ταινίες του ή κάποια αμήχανα μαγνητοσκοπημένα πλάνα από τις παραστάσεις του ό,τι θα διασωθεί. Θα είναι ο απόηχος του δυνατού, συχνά δακρυσμένου, χειροκροτήματος και μια βαθιά υπόκλιση.
Κύριε Μιχαλακόπουλε, καλό σας ταξίδι.
Διαβάστε Επίσης
