Έχει μεγάλο ρεύμα η τηλεοπτική σειρά «Άγριες μέλισσες» στην οποία συμμετέχεις. Σε τι αποδίδεις τη μεγάλη επιτυχία;
Νομίζω ότι η σειρά εγκολπώνεται με έναν τρόπο την επιστροφή στα καθ' υμών. Δεν εννοώ μονάχα τα πολλάκις ειπωμένα περί επιστροφής στο καλό ελληνικό σενάριο ή το ιδιαίτερο καστ, την ξεχωριστή σκηνοθετική ματιά, την άψογη φωτογραφία κλπ. Αυτό που πιστεύω είναι πως ο θεατής είχε την ανάγκη ή αν θέλετε, υπάκουσε σε αυτό που του επέβαλε η ρίζα του, το DNA του. Ο μέσος Έλληνας επιθυμούσε να ξεφύγει από τα επαναλαμβανόμενα ξένα σεναριακά formats και από την αμφιβόλου ποιότητας τηλεοπτική ψυχαγωγία των realities, του μεσημεριανού, της trash tv. Καταστάσεις της επαρχίας είναι γνώριμες σε όλους παρόλο που μπορεί να θεωρούμαστε παιδιά της πόλης. Σε αυτή λοιπόν τη γνώση και τη γνωριμία μπόρεσε να επιστρέψει το κοινό και να αφεθεί σε εκείνη με εμπιστοσύνη, κι ενίοτε να ταυτιστεί. Το γεγονός ότι βρέθηκε μετά από χρόνια τηλεοπτικού μεσαίωνα μια ελληνική σειρά που δεν υποτιμά τη νοημοσύνη και το γούστο του μέσου τηλεθεατή- τα ανυψώνει αντιθέτως - προσφέροντας όχι μονάχα ποιότητα αλλά και εμπορικότητα, κατάφερε να προσδώσει αμεσότητα στους χαρακτήρες της και να τους κάνει να έχουν επιτέλους να πουν κάτι στο κοινό. Το ματς ωστόσο συνεχίζεται.
Στις «Άγριες μέλισσες» ερμηνεύεις τη Παγώνα, μια τυπική νοικοκυρά της δεκαετίας του ’50. Πώς έχει εγγράψει μέσα σου αυτός ο ρόλος;
Συνειδητότατα παίρνω αποστάσεις από οποιονδήποτε ρόλο ερμηνεύω στην τηλεόραση ή το θέατρο παρόλο που κάθε ερμηνεία μου έχει κάτι από εμένα. Η Παγώνα είναι εκ πρώτης όψεως τόσο διαφορετική από 'μένα αλλά παράλληλα και τόσο όμοια σε ψήγματα του χαρακτήρα μου γι’ αυτό και ερμηνευτικά παίζω πολύ με αυτά. Ως τώρα δε νομίζω πως με έχει επηρεάσει με κάποιον τρόπο ο ρόλος καθώς αισθάνομαι πως εγώ καθοδηγώ την ερμηνεία κι όχι η ερμηνεία εμένα. Έχω δουλέψει αρκετά την ακεραιότητά μου σαν άνθρωπος και κατ' επέκτασιν σαν ηθοποιός ωστόσο, είμαι ανοιχτή στη συγκίνηση που μπορεί να προκύψει από μία κατάσταση και στον διαφορετικό συναισθηματικό κόσμο που αποκαλύπτεται μέσα από κάθε ρόλο. Γι' αυτό εξάλλου νομίζω πως οδηγήθηκα στην υποκριτική· πίστευα πως θα πλουτίσω μέσα μου.
Περνάτε καλά στα γυρίσματα...Θυμάσαι κάποιο αστείο περιστατικό;
Γελάμε πάρα πολύ! Έχει φτιαχτεί ένα τρομερό παρεάκι από όσους έχουμε σκηνές στο καφενείο. Τα ενσταντανέ είναι ατελείωτα αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που γυρίζαμε μια σκηνή νομίζω στο ραφτάδικο. Εκεί που πάμε πλάνο και παίζουμε μια δραματικότατη σκηνή ξαφνικά... ξεκινάει ένα φοβερό ροχαλητό μες το στούντιο της Φίνος Φιλμς! Ούτε να σταματάει το ροχαλητό, ούτε να μπορούν να βρουν από πού έρχεται κι εμείς εκεί! Να συνεχίζουμε ακάθεκτοι τη σκηνή. Συγκρατούμαστε, δε γελάμε, τελειώνει η σκηνή, ξεσπάμε σε γέλια και εγώ πάω να ανακαλύψω από πού στο καλό έρχεται ο θόρυβος... Ένας βοηθός παραγωγής κείτεται μπρούμυτα στην κρεβατοκάμαρα της Ασημίνας και της Δρόσως και κοιμάται του καλού καιρού…
.jpg)
Το θέατρο τι σημαίνει για σένα;
Πειθαρχία, σεβασμό, ομαδικότητα, ψάξιμο, πίστη αλλά και συνεχή αμφισβήτηση. Και αποδοχή. Και ξανά πίστη και πάλι αμφισβήτηση και πάλι αποδοχή. Μάλλον δε θα σταματήσει ποτέ αυτό.
Ποιο ρόλο ερμηνεύεις στην «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι, την παράσταση που ξεκίνησε να παίζεται στο Νέο Ακάδημο και διέκοψε λόγω καραντίνας;
Ερμηνεύω ρο ρόλο της Δανάης Τότσικα ή Μόλυ Ράλστον όπως είναι το όνομα της πρωταγωνίστριας στο έργο. Η παρέμβαση στα ονόματα έγινε στο πλαίσιο της δραματουργικής επεξεργασίας από τη σκηνοθέτη μας, μεταφέροντας την πλοκή στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 και χρησιμοποιώντας τα πραγματικά μας ονόματα. Στην «Ποντικοπαγίδα» μας είμαι παντρεμένη με έναν νεαρό, τον Αποστόλη Τότσικα, έχουμε κληρονομήσει ένα χάνι στον Κιθαιρώνα το οποίο την πρώτη μέρα της λειτουργίας του μέσα σε μια φρικτή κακοκαιρία περιμένει φυσικά τους καλεσμένους του. Αυτές τις συνθήκες μας θέτει η Αγκάθα Κρίστι ώστε να ξεδιπλωθεί το μυστήριό της. Το έργο στο Λονδίνο παιζόταν ανελλιπώς από το 1952 που έκανε πρεμιέρα ως τον περασμένο Μάρτιο που οι παραστάσεις αναγκαστικά διακόπηκαν λόγω της πανδημίας.
Πώς μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής στη ζωή σου;
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ποτέ- ποτέ- ποτέ να ασχοληθώ με τις τέχνες, πόσο μάλλον να γίνω ηθοποιός. Ωστόσο η μητέρα μου μας πήγαινε σε παιδικές παραστάσεις (Εθνικό Θέατρο, Πόρτα κλπ.) και σινεμά τακτικά- ένα περίπου έργο τη βδομάδα- κι έτσι είχα ένα σημείο επαφής. Αρχές του 2002, εγώ πιο έφηβη από ποτέ, και μας έχει πάει να δούμε με την αδερφή μου μια ταινία και ξαφνικά... μαγεύτηκα! Σα να γύρισε ένας διακόπτης μέσα μου κι άρχισαν όλα να εξηγούνται και να μπαίνουν σε ροή. Η φύση, το σχολείο, οι δραστηριότητές μου, ο σκοπός μου στη ζωή. Από μικρή με απασχολούσε τι θα κάνω, για ποιο λόγο έχω έρθει εγώ εδώ και κάπως, από εκείνη τη βραδιά κι έπειτα τα πράγματα άρχισαν να βγάζουν ένα νόημα. Ήμουν για πολύ καιρό σαν ερωτευμένη· τέτοιο χάσιμο είχα από την επαφή μου με αυτό το συγκλονιστικό πράγμα που λέγεται Τέχνη. Κι είναι λες και τελείται ένα μικρό θαύμα όταν συναντάς ένα έργο τέχνης και σου αλλάζει τη ζωή ή τη νοηματοδοτεί εν αγνοία σου.
.jpg)
Πού μεγάλωσες, η οικογένεια σου ενθάρρυνε τη σχέση σου με την τέχνη;
Γεννήθηκα στα Πατήσια κι εκεί πήγα δημοτικό σχολείο αλλά μετακομίσαμε στη συνέχεια στα Χανιά. Εκεί πήγα Στ' Δημοτικού, Γυμνάσιο και Λύκειο. Γι' αυτό και τους χειμώνες δεν έβλεπα πια θέατρο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, στα 7 χρόνια που έμεινα στα Χανιά. Τα καλοκαίρια μου όμως από πολύ μικρή ήταν γεμάτα παραστάσεις και συναυλίες στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου! Κι αν έχω δει εκεί... από όλους τους Οιδίποδες και τους «Όρνιθες» ενώ πήγαινα δημοτικό, μέχρι την «Όπερα της Πεντάρας» και τη «Μαρία Πενταγιώτισσα». Αυτή ήταν η «οικογενειακή» μας σχέση με την τέχνη. Υπήρχαν πάντα ποιοτικά κριτήρια σε διαφορετικούς τομείς που τα έθεταν και οι δύο μου γονείς αλλά μέχρι εκεί. Η μητέρα μου ανήκει ναι μεν σε αυτό που λέμε «φιλοθεάμον κοινό», αλλά και οι δύο μου γονείς είναι δημόσιοι υπάλληλοι, κάνουν σα να λέμε «κανονικές» δουλειές. Με το που μου έσκασε αυτή η ανάγκη να γίνω ηθοποιός την εξέφρασα κατευθείαν. Στην αρχή δε με πίστευαν και γελούσαν, μετά ανησύχησαν νομίζοντας πως επειδή ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και αθλήτρια θα ξεμυαλιζόμουν και θα τα φόρτωνα στον κόκορα, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αλλά πάντα με εμπιστεύονταν και με στήριζαν. Υλικά και συναισθηματικά. Μπήκα στο Καποδιστριακό (Ε.Κ.Π.Α.) εδώ, στη Φιλοσοφική της Αθήνας και σπούδασα Αγγλική Φιλολογία. Έπειτα πήρα υποτροφία και έκανα το μάστερ μου στη σκηνοθεσία περφόρμανς στο Goldsmiths του Λονδίνου. Επέστρεψα το 2013 στην Ελλάδα και μπήκα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν απ' όπου κι αποφοίτησα το 2016.
Ποιο είναι το πιο σπουδαίο που σου έχει διδάξει μέχρι σήμερα η δουλειά που επέλεξες;
Ότι όλα είναι εφήμερα. Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι. Στη δουλειά μας αυτό είναι πάρα πολύ έντονο κι είναι κάτι που έχω μονίμως στο μυαλό μου. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Έχεις βρεθεί ποτέ σε αδιέξοδο; Πώς το αντιμετώπισες;
Με την ψυχοθεραπεία και την πίστη σε κάτι ανώτερο. Και με τη συνειδητοποίηση πως τα πράγματα δεν ορίζονται από εμένα. Μεγάλο ψυχικό βάρος φεύγει όταν αισθανθείς ότι έκανες ό,τι μπορούσες κι ό,τι μέχρι εκεί μπορούσες και τελικά... έτσι κατάφερες να τα κάνεις. Ούτε καλύτερα αλλά ούτε και χειρότερα. Αλαφραίνεις από το δυσθεώρητο φορτίο των ενοχών του ότι θα όφειλες να είχες χειριστεί τα πράγματα αλλιώς.
Ποια επιθυμία σου έχει πραγματοποιηθεί και ποια παραμένει απραγματοποίητη;
Έγινα ηθοποιός και είμαι ενεργή και χαίρομαι τις συνεργασίες μου. Αυτό είναι κάτι που ήθελα από παιδί. Η επιθυμία μου που παραμένει απραγματοποίητη είναι... να γίνω πρωθιέρεια! χαχαχαχα! Ωστόσο, το εννοώ.
Ο έρωτας ποιο ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Σπουδαίο ρόλο παίζει ο έρωτας αλλά αποφεύγω να αναφέρομαι στην προσωπική μου ζωή. Σίγουρα ψάχνω πάντα κάτι να ερωτευτώ- μια μουσική, έναν συγγραφέα, μια ταινία, το θαυμασμό μου για το ταλέντο κάποιου άλλου, μια σκέψη, μια διαφορετική ματιά στα πράγματα, τα γατιά μου- για να μπορώ να ενεργοποιηθώ και να αντέξω την ασχήμια και τη μιζέρια που νιώθω πως μας περιβάλλει απειλητικά.
Τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή: το να θέτει κανείς ερωτήματα ή το να δίνει τις απαντήσεις;
Σαφώς το πρώτο. Θαρρώ πως η σοφία των απαντήσεων σηματοδοτεί και την αδράνεια του τέλους. Τα ερωτήματα είναι η εγρήγορση, η δράση, η ζωτική ενέργεια, η ζωή η ίδια.
Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη επαναστατική ενέργεια που έγινε στην ιστορία της τέχνης;
Έλα μου ντε. Το κάθε ρεύμα στην εποχή του λειτουργεί σαν κοινωνικός καταλύτης. Ακόμα κι όταν έχει τάσεις καταστροφής και εκμηδενισμού, πάλι εμφανίζεται διότι κάποια ανάγκη, κάποιον σχολιασμό, κάτι τελοσπάντων εκφράζει. Ίσως εγώ εντέλει, δύο πράγματα έχω θεωρήσει επαναστατικά και μου έκαναν ανέκαθεν εντύπωση και σε αυτά τα δύο είναι που έχω μεγάλη αδυναμία: αφενός, το ντανταϊσμό που ήρθε να σατιρίσει και να αμφισβητήσει την ίδια την έννοια του τι, θεωρείτο στην εποχή του «υψηλό» καλλιτεχνικά και αφετέρου, διαμέσου του ντανταϊσμού, το απλό βλέμμα του κάθε ενός από εμάς σε εκείνα που αποτελούν την καθημερινότητά μας και που μπορεί εν αγνοία και αυτών αλλά και δική μας, να είναι έργα τέχνης. Τέχνη μπορεί να είναι το φλιτζάνι που πίνεις, το αγόρι που κάθεται στο απέναντι μπαλκόνι, ένα ποίημα που δε βγάζει νόημα αλλά κάνει τη δική σου ψυχή να πεταρίζει. Αυτή τη συνειδητοποίηση θεωρώ επανάσταση στην ιστορία της τέχνης. «Rose is a rose is a rose is a rose» έγραψε η Gertrude Stein το 1913. Τα πράγματα απλώς είναι και υπάρχουν. Είναι το βλέμμα μας και το νόημα που εμείς τους δίνουμε αυτό που τα κάνει κάτι ή τα αφήνει στο τίποτα.
Με ποιο σκηνοθέτη θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;
Με το Βασίλη Παπαβασιλείου.
Ποιον άνθρωπο θαυμάζεις περισσότερο και γιατί;
Αυτόν που αγωνίζεται και δεν το βάζει κάτω. Αυτόν που στις δυσκολίες δε χάνει την πίστη στον εαυτό του και που λέει μέσα του «κι αυτό θα περάσει». Και το νιώθει. Και χαμογελά και συνεχίζει.
