«Ο έρωτας είναι η μόνη ιδεολογία» πιστεύει μεταξύ άλλων ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ο οποίος μίλησε στη Μαρία Κρύου με αφορμή στις ευαίσθητες και ξεδιάντροπα σαρκαστικές «Ιδιοτροπίες της Μαριάννας» του Αλφρέ Ντε Μυσσέ στις οποίες κρατά έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στη σκηνή του Πόρτα
Αυτό που με κέντρισε στις «Ιδιοτροπίες της Μαριάννας» είναι η ευφυής “λεξιλαγνεία” του Αλφρέ Ντε Μυσσέ. Το έργο είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα, τόσο η συμπυκνωμένη πλοκή, όσο και τα κρυμμένα πάθη των ηρώων με γοήτευαν όλο και πιο πολύ κατά τη διάρκεια των προβών.
Η σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου είναι αυτό που κάνει μια ομάδα ηθοποιών να μπορεί να αντιμετωπίσει το έργο με ένα κοινό ισχυρό κώδικα, να ξεχάσεις αποκλειστικά το “εγώ” και να σκεφτείς την αφήγηση της ιστορίας. Δουλέψαμε πολύ πάνω στο κείμενο και ο Θωμάς ήταν εκεί για να μας δείξει ένα δρόμο που έκανε το έργο αυτό να μας αφορά όλους, αβίαστα και ουσιαστικά. Και πραγματικά είμαστε ένας θίασος -αν θες το πιστεύεις- χωρίς εγωισμούς. Λειτουργούμε όλοι για όλους. Και πιστέψτε με σε μία στιγμή που κοινωνικά ο καθένας κοιτάζει πως να σωθεί μόνος του, το “μαζί”, έστω και στην πρόβα ή στην παράσταση είναι πολύ σημαντικό.
Ερμηνεύω τον Οκτάβιο. Είναι από τους πιο ωραίους ρόλους που μου έχουν δοθεί ποτέ. Είναι παράξενος ο Οκτάβιος, σαρκαστικός και μηδενιστής, πιστός φίλος αλλά και εραστής-κυνηγός, σκοτεινός αλλά καθόλου σοβαροφανής. Προσπαθεί να πιαστεί από κάτι ανώτερο, αλλά συνεχώς “γειώνεται” με αποτέλεσμα στο τέλος του έργου να ενηλικιωθεί απότομα. Οι δραματολόγοι λένε ότι ο Ντε Μυσσέ έγραψε τον Οκτάβιο πάνω σε στοιχεία αυτοβιογραφικά. Εγώ ξέρω ότι ο Οκτάβιος είναι σαν κάποιο προσωπικό μου φάντασμα, ο φίλος που ποτέ δεν είχα.
Για μένα ο έρωτας είναι η μόνη ιδεολογία. Μόνο αυτό μου έμεινε να πιστέψω. Και πάνω σε μια φάση της ζωής μου που άρχισα να πιστεύω ότι πραγματικά δεν υπάρχει, ήρθε σαν σίφουνας να μου κάνει αισθητή την παρουσία του.
Αισθάνθηκα αγωνία το περασμένο καλοκαίρι όταν κατάλαβα πόσο εύκολα μπορεί να διασπαστεί αυτός ο λαός. Τόσο κρίμα. Και όταν συνειδητοποιείς τη ματαιότητα όλου αυτού, συνειδητοποιείς ταυτόχρονα ότι η σύγχρονη ιστορία αυτού του λαού πηγαίνει αγκαλιά με τη λέξη “μάταιο”.
Η φιλοσοφία μου είναι ότι όζο ζω μαθαίνω. Τίποτα -μα τίποτα- δεν είναι δεδομένο.
Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδοξο από το να προσπαθείς στο θέατρο να παραμείνεις επί σκηνής αληθινός σε κάτι εξ’ ορισμού ψεύτικο. Είναι όμως προτιμότερο να “υποκρίνεσαι” τον ειλικρινή, παρά να το “παίζεις” ειλικρινής. Και ας κρατάει μόνο για όσο βρίσκεσαι επί σκηνής.
Η Ελλάδα με απογοητεύει όταν υποκύπτει στον λαϊκισμό. Θέλω να πιστεύω ότι οι πιο νέοι κάπως έχουμε οξύνει το αξιολογικό μας κριτήριο πια. Αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική. Αφορά και την τέχνη, όπου εκεί ο λαϊκισμός μπορεί να γίνει πιο πονηρός.
Η μοναδική ελπίδα επιβίωσης είναι ο άλλος. Ακόμα και στο θέατρο, όταν μπερδευτείς με το ρόλο σου, στον “άλλο” θα βρεις τις απαντήσεις. Έτσι και κοινωνικά, όταν έρθεις σε αδιέξοδο, την λύση θα την βρεις στην επικοινωνία με τον “άλλο”, στην αναζήτηση της κοινής αλήθειας.
Περισσότερες πληροφορίες
Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας
Ο Γάλλος ρομαντικός ποιητής και συγγραφέας του 19ου αιώνα, στο πρώιμο αριστούργημά του, καταγράφει τους στρόβιλους μιας ερωτικής δίνης στην οποία εμπλέκονται ένα ή και περισσότερα ερωτικά τρίγωνα.
