«Αβελάρδος και Ελοΐζα». Η τραγική τους ιστορία ταξίδεψε μέσα στους αιώνες, έγινε παράσταση από τον Γιάννη Καλαβριανό και παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Όπως μας είπε η Ελένη Κοκκίδου, που συμμετέχει στην παράσταση πρόκειται για μια αληθινή, βαθιά συγκινητική ιστορία.
Ο Γιάννης Καλαβριανός είναι μια σημαντική δύναμη στο ελληνικό θέατρο με λαμπρό μέλλον. Τον γνώρισα από κοντά πριν κάποια χρόνια ως βοηθό σκηνοθέτη του Βασίλη Παπαβασιλείου στον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου κι από τότε παρακολουθώ την πορεία του. Είναι ωραία αυτά που κάνει γιατί ο ίδιος ακολουθεί πάντα αυτά που τον εκπλήσσουν και τον συγκινούν. Η παράσταση «Αβελάρδος και Ελοΐζα» προέκυψε από ένα ταξίδι του στο Παρίσι. Περνώντας μπροστά από τον τάφο του ζευγαριού και βλέποντας τα λουλούδια και τα γράμματα των ερωτευμένων μπήκε στον πειρασμό να ψάξει στο ίντερνετ. Η ιστορία του απαγορευμένου έρωτα, τον ώθησε να κάνει την παράσταση. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι έχει μια πολύ ωραία σχέση με το μέσα του, με αυτά που τον κινούν και τον συγκινούν. Αισθάνθηκα κι εγώ συγκίνηση για την αληθινή ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, του δάσκαλου και της μαθήτριας που έζησαν έναν απαγορευμένο έρωτα και καταδικάστηκαν γι’ αυτόν. Κάτι αληθινό πάντα σε συγκινεί περισσότερο γιατί σου θυμίσουν κάτι που έζησες ή κάτι που άκουσες. Στην παράσταση αφηγούμαι μια ιστορία η οποία προσομοιάζει με μια δική μου, ανάλογη και θα μπορούσε να είναι η ιστορία παρά πολλών ανθρώπων. Ως αφηγήτρια ξανά ζω την ιστορία μου, ο Γιώργος Γλάστρας και η Χριστίνα Μαξούρη τη ζωντανεύουν και δεκατρείς ηθοποιοί, μέλη του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΑΤΕ-Πειραιώς, δουλεύοντας με πάρα πολύ μεγάλο ζήλο, διαμορφώνουν την κοινωνική κατάσταση εκείνης της εποχής, τον απλό κόσμο αλλά και τους επίσκοπους, τους ηγούμενους, την εκκλησία δηλαδή που ήταν η απόλυτη εξουσία στο Παρίσι του 12ου αιώνα. Καθώς η αφήγηση μπλέκεται με τη δράση καταδεικνύει την ανάγκη του ανθρώπου να ανυψωθεί μέσω του πάθους.
Ο μεγάλος έρωτας ανυψώνει, αποκαλύπτει, εκθέτει, μεγαλώνει, εξελίσσει. Σε βάζει σε μια μάχη, γιατί φεύγεις από την «συστημική» σου πραγματικότητα και περνάς σε μια άλλη, η οποία δεν έχει χώρο και χρόνο. Η εκκλησία προσπάθησε να οριοθετήσει τις ορμές, τη χωρίς αναστολές σεξουαλικότητα του ανθρώπου, να κατευνάσει τα ζωικά του ένστικτα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν το παρακάνει πηγαίνοντας τα πράγματα στο άλλο άκρο. Ο άνθρωπος δίνει αιώνα μάχη με τη φύση του. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να υπάρχει ελευθερία της σαρκικής επιθυμίας αλλά ταυτόχρονα μια ισορροπία πνευματική. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει, άλλωστε υπάρχουν θρησκείες που ορίζουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το κράτος και η εκκλησία είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ο δυτικός άνθρωπος έχει περάσει σε άλλες σφαίρες γνώσης σήμερα και πιστεύω ότι μόνος του μπορεί να επιλέγει αυτό που ισορροπεί τη ψυχή και τη συνείδηση του. Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα έζησαν στη σκιά της εκκλησίας, ήταν δυο φωτισμένοι άνθρωποι. Αυτός ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος που επηρεάστηκε από την αρχαία ελληνική παιδεία αλλά κι εκείνη είχε αρχαία ελληνική παιδεία. Αυτοί οι δύο γεννιούνται μέσα από την σύγκρουση του δυτικού κόσμου με την ελληνική φιλοσοφία. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι έζησαν τον έρωτα σε τέτοια ένταση, πνευματικά κυρίως. Απριόρι, με το που ξεκινά η ιστορία οι δύο αυτοί άνθρωποι βρίσκονται πολύ ψηλά από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Είναι δυο τραγικά πρόσωπα όχι δραματικά γιατί επιτελούν μια ύβρη παραμερίζοντας συνειδητά τα ήθη και μπαίνοντας σε μια σφαίρα ελευθερίας. Η μόρφωση, η γνώση είναι ένας δρόμος που μπορεί να σε πάει σε μονοπάτια που δεν φαντάζεσαι. Γι' αυτό ζούμε στην Ελλάδα έτσι όπως ζούμε. Γιατί είμαστε αμόρφωτοι, γιατί η παιδεία τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι για τα πανηγύρια. Η παράσταση παίζεται στις 1 & 2 Ιουνίου στην Πειραιώς 260
Περισσότερες πληροφορίες
Αβελάρδος και Ελοΐζα
Μια παράσταση εμπνευσμένη από τη μυθιστορηματική ζωή και τον τραγικό έρωτα δύο ιστορικών πρόσωπων του 12ου αιώνα, του Αβελάρδου και της Ελοΐζας
