Εμπλέκοντας μέσα από τα γλυπτά και τις τελετουργικές περφόρμανς του τον ιδιωτικό με τον δημόσιο χώρο, την προσωπική και συλλογική μνήμη, ο Γιώργος Σαπουντζής έχει διαμορφώσει μες στα χρόνια ένα ενδιαφέρον προσωπικό σύμπαν αναφορών χαράσσοντας μια αξιοσημείωτη διεθνή πορεία με επίκεντρο το Βερολίνο όπου ζει. Επιστρέφοντας μετά από καιρό με μια ατομική έκθεση στην Αθήνα, μιλά στο «α» με αφορμή τα «Athens Screens» που θα παρουσιάσει στη γκαλερί Ελένη Κορωναίου (από 30/4).
Γιατί Athens Screens; Τι θα περιλαμβάνει η έκθεση;
Η έκθεση περιλαμβάνει μια σειρά από “οθόνες” από αλουμίνιο, πλαστικές σωλήνες και ύφασμα σε διάφορες διαστάσεις. Τις οθόνες αυτές τις έφτιαξα και τις έβγαλα στους δρόμους γύρω από τη γκαλερί όπου τις φωτογράφισα σε διάφορα σημεία και στη συνέχεια τις κατέστρεψα. Αυτές οι κατεστραμμένες οθόνες είναι μέρος της έκθεσης. Η έκθεση περιλαμβάνει ακόμα μια βίντεο προβολή την οποία είχα γυρίσει στο Μπρίστολ στα πλαίσια της ατομικής μου έκθεσης “The Protagonists” στο Arnolfini Centre for Contemporary Arts in Bristol. Στο βίντεο αυτό εμφανίζονται μια ομάδα νέων, από 14 έως 22 ετών, μαζί με αυτούς κι εγώ, και κάνουμε μια σειρά από δράσεις μπροστά από αγάλματα της πόλης. Εκεί δημιουργείται η σχέση μεταξύ των επώνυμων προσωπικοτήτων-γλυπτών με τους νέους, που οι ίδιοι δεν έχουν αποφασίσει τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Αυτό προβάλλεται πάνω σε μια οθόνη η οποία δεν έχει καταστραφεί.
Με ποιόν βαθμό σε έχει επηρεάσει η Αθήνα στη δουλειά σου γενικότερα;
Στην Αθήνα ήμουν μέχρι τα 25 μου χρόνια και φυσικά η Αθήνα είναι για μένα πάντα το παρελθόν μου το οποίο ξεπηδά συνέχεια σε πολλά πράγματα που σκέφτομαι. Ένα πράγμα που είναι για μένα πολύ σημαντικό είναι η αλλαγή της προοπτικής λόγω της μορφολογίας στην Αθήνα. Έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις τα πράγματα από διάφορες προοπτικές, όπως οι σκάλες σε διάφορες ανηφόρες της Αθήνας, κάτι που έχω πεθυμήσει πολύ ζώντας στο Βερολίνο.
Με ποιόν τρόπο σε ενδιαφέρει η δημόσια μνήμη;
Αυτό που με ενδιαφέρει πολύ είναι ο δημόσιος χώρος γιατί είναι ένας κοινός τόπος για όλους μας. Ένας χώρος που η αισθητική του δημιουργείται από διάφορες πολιτικές και αποφάσεις, σε αντίθεση με τον ιδιωτικό χώρο που ο καθένας μας αποφασίζει πώς θέλει να τον διαμορφώσει. Ο δημόσιος χώρος μας αναγκάζει να έχουμε ένα κομμάτι κοινής, δημόσιας μνήμης.
Τι είναι για σένα η δημόσια γλυπτική; Ποιές είναι οι προκλήσεις;
Τα διάφορα μαρκαρισμένα σημεία μέσα σε μια πόλη. Άμα δεν τα προσπεράσεις απλώς, κάθε ένα από αυτά τα γλυπτά, με τον τρόπο του, σε καλεί να ανοίξεις ένα διάλογο μαζί του. Ιδίως όσα απεικονίζουν ένα ανθρώπινο σώμα και μάλιστα ένα ιστορικό πρόσωπο είναι πάντα, για μένα, πολύ αξιοπερίεργα.
Πώς ορίζεις ο ίδιος την κεντρική ιδέα του έργου σου; Τι σε ενδιαφέρει;
Δεν υπάρχει κεντρική ιδέα στο έργο μου, υπάρχουν κάποια πράγματα που μου αρέσουν πάρα πολύ στον κόσμο γύρω μου και κάποια άλλα που μου αρέσουν αλλά ταυτόχρονα με δυσκολεύουν πάρα πολύ. Από αυτά που μου αρέσουν επιλέγω κάθε φορά μια σειρά πραγμάτων και τα αφήνω να συγκρούονται μεταξύ τους.
Περισσότερες πληροφορίες
Γιώργος Σαπουντζής
«Charleroi». Εγκαταστάσεις και βίντεο που πραγματεύονται τον τρόπο με τον οποίο εγγράφεται η συλλογική μνήμη στον αστικό ιστό. Μέχρι 22/1
