O Αλέξανδρος Διαμαντής γράφει για τον δικό του «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο»

Ο ανερχόμενος σκηνοθέτης Αλέξανδρος Διαμαντής αποκαλύπτει τις σκέψεις του γύρω από τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο», τη διάσημη δυστοπία του Άλντους Χάξλεϊ, που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Σημείο την 1η Μαρτίου.

Φανταστείτε έναν κόσμο τέλειο. Έναν κόσμο χωρίς πολέμους και χωρίς φτώχεια, χωρίς γεράματα και αρρώστιες, χωρίς αμήχανες σιωπές και άβολα βλέμματα. Έναν κόσμο όπου κανείς δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για τίποτα και όπου όλοι είναι χαρούμενοι. Σαν εκείνες τις μεσαιωνικές απεικονίσεις του παραδείσου, αλλά με υψηλές απαιτήσεις υγιεινής, μινιμαλιστική αισθητική και χαλαρή μουσική. Φανταστείτε έναν Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο, όπου τα πάντα είναι εφικτά και μάλιστα χωρίς κόπο.

Από το καλοκαίρι του 2018, με είχε καταλάβει μία και μόνη σκέψη: ήθελα να κάνω μια παράσταση για τη γενιά μου. Να φτιάξω ένα έργο για τα παιδιά της ηλικίας μου, για εμάς τους ρομαντικούς εγωιστές με τις υψηλές απαιτήσεις και την ελάχιστη υπομονή. Για εμάς που από όλους τους ανθρώπους είμαστε οι πιο διψασμένοι, με πραγματική, κατακίτρινη και αμμώδη δίψα γι’ αυτό που νιώθουμε πως μας λείπει – γι’ αυτό που ψηλαφιστά περιγράφουμε ως ευτυχία. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε, ούτε πώς να το διεκδικήσουμε, γι’ αυτό μαθαίνουμε να μετατρέπουμε αφηρημένες έννοιες σε απλά πράγματα. Έτσι η ευτυχία μας γίνεται απλή· καθίσταται μετρήσιμη. Είναι φτιαγμένη από μαύρο γυαλί και στιλβωμένο μέταλλο. Έχει λιτά σχέδια και ψυχρά χρώματα. Είναι ελαφριά στο άγγιγμα και, αν μιλάει, μιλάει σαν όνειρο.

«Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε, ούτε πώς να το διεκδικήσουμε, γι’ αυτό μαθαίνουμε να μετατρέπουμε αφηρημένες έννοιες σε απλά πράγματα. Έτσι η ευτυχία μας γίνεται απλή· καθίσταται μετρήσιμη».

Ήθελα, λοιπόν, να κάνω ένα έργο για το σήμερα. Κάθισα να σκεφτώ. Ποια είναι τα κύρια ζητήματα που απασχολούν τη γενιά μας; Ένα είναι οι έμφυλες ταυτότητες και ο φεμινισμός. Ένα άλλο εξίσου κύριο ζήτημα είναι, φυσικά, το περιβάλλον. Και το τρίτο ζήτημα της γενιάς μας είναι υπαρξιακό κι εντοπίζεται στις σκέψεις που ανέπτυξα παραπάνω: πρόκειται για την ισορροπία μεταξύ αποτυχίας και πείσματος, μεταξύ ναρκισσισμού και αφοσίωσης, μεταξύ του σημείου που τα θέλεις όλα και της στιγμής που είσαι πρόθυμος να τα θυσιάσεις για το τίποτα. Κι έτσι αποφάσισα να κάνω μια παράσταση μόνο με γυναίκες, που να διαδραματίζεται σε έναν υπερπολυτελή σκουπιδότοπο και να εξετάζει τη συνοριογραμμή ευτυχίας και δυστυχίας, ουτοπίας και δυστοπίας. Και κάπως έτσι αποφάσισα να σκηνοθετήσω τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του Άλντους Χάξλεϊ.