Η ομάδα Experimento, με όχημα την παράσταση «Lemon» που παίζεται μέχρι 9 Φεβρουαρίου στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο, ακολουθώντας μια σειρά απανωτών sold out, δίνει το δικό της μήνυμα μέσα από την πρωτότυπη δράση «θέατρο χωρίς κινητό» (#theatroxwriskinito) με στόχο μια αγνή παραστασιακή εμπειρία, που μας ωθεί να απενεργοποιήσουμε τα κινητά μας τηλέφωνα και να ενεργοποιήσουμε τις αισθήσεις μας.
Η δράση ξεκίνησε τον Δεκέμβριο με το 1/3 περίπου των θεατών ανά παράσταση να επιλέγουν να αφήσουν με ασφάλεια το κινητό τους τηλέφωνο εκτός της θεατρικής αίθουσας στο ειδικά διαμορφωμένο εικαστικό spot. Μέσα από αυτή την ερευνητική δράση-πρόταση η ομάδα Experimento επιχειρεί να μας θυμίσει ότι το θέατρο είναι ένας τρόπος να ταξιδέψουμε σε έναν άλλο κόσμο, γεγονός που δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν διασπάται η προσοχή μας από τις παύσεις, τις σιωπές, τις εντάσεις και τις διαφορετικές ποιότητες σε επίπεδο ήχων και εικόνων που συνθέτουν τη θεατρική αφήγηση και εν τέλει το βίωμα της συνύπαρξης μεταξύ ηθοποιών και θεατών. Αξίζει, λοιπόν, να επιλέξουμε, να ανακαλύψουμε και να θυμηθούμε τη θεατρική εμπειρία που έχουμε λησμονίσει, «Για να μη χανόμαστε σε αμέτρητες επιλογές» όπως λέει και ο ήρωας του έργου, ο Χιλιαεννιακόσια.
Όπως σημειώνει ο Μελαχρινός Βελέντζας, ηθοποιός, πιανίστας και δημιουργός της παράστασης «Lemon»:
«Απόψε θα πας θέατρο. Όπως κάθε φορά, θα μπεις στην αίθουσα. Αυτή τη φορά, όμως, δε θα πάρεις τη θέση σου ανάμεσα στους υπόλοιπους θεατές. Θα τους παρακολουθήσεις από όλες τις πιθανές γωνιές της αίθουσας. Απόψε θα γίνεις τα πάντα: Η φωνή από τα ηχεία ή ο άνθρωπος που θα σταθεί μπροστά στους θεατές και θα τους παρακαλέσει να απενεργοποιήσουν τα κινητά τους τηλέφωνα. O ηθοποιός που θα έχει κάνει σωματική προετοιμασία και θα έχει συγκεντρωθεί πνευματικά πριν την έναρξη της παράστασης μαζί με τον συνάδελφό του. Απόψε, θα είσαι εκείνος ο άλλος θεατής. Ο διαφορετικός από εσένα. Θεατής των θεατών και όχι της παράστασης. Καθώς θα κοιτάς τους θεατές, θα συνειδητοποιήσεις πως, αν και το έργο έχει ξεκινήσει, οι αισθήσεις παραμένουν απενεργοποιημένες. Θα παρατηρήσεις υπάρξεις συνδεδεμένες σε συσκευές που δονούνται, που κάνουν φασαρία, που καταστρέφουν τις ιερές σιωπές του έργου. Θεατές που κάθε τόσο θα σκύβουν το κεφάλι για να βουτήξουν φευγαλέα στην οθόνη μιας πραγματικότητας πειραγμένης. Συσκευές που φωτίζουν αδιάκριτα βιάζοντας την ατμόσφαιρα της παράστασης και τη συγκέντρωση των ηθοποιών. Θεατές που βιάζουν το “εδώ και τώρα” του θεάτρου. Η σκηνή μετατρέπεται σε οθόνη δίπλα στην άλλη μικρότερη οθόνη που είναι του χεριού τους. Κι από τη μία να πηγαίνουν στην άλλη: “Εκατομμύρια και δισεκατομμύρια πλήκτρα που δεν τελειώνουν ποτέ. Κι αυτή είναι η αληθινή πραγματικότητα. Ότι δεν τελειώνουν ποτέ. Κι εκείνο το κλαβιέ είναι ατελείωτο”. Όμως, το θέατρο είναι συνάντηση και πέρασμα σ’ έναν άλλο κόσμο. Διαφορετικό απ’ τη ζωή. Έρχεται από το πολύ μακρινό παρελθόν της ανθρωπότητας και ως τα σήμερα, στα 2020, εξακολουθεί να βασίζεται στο βλέμμα των ανθρώπων. Πώς αλλιώς; Γεννήθηκα στα 1983 όταν τα κινητά τηλέφωνα δεν είχαν καν εμφανιστεί στην Ελλάδα. Και οι επιλογές μας ακόμη δεν ήταν αμέτρητες: “Αλήθεια, πώς τα καταφέρνετε εσείς εκεί πέρα να διαλέξετε; Μία γυναίκα. Ένα σπίτι. Ένα οικόπεδο δικό σας. Ένα τοπίο για να κοιτάζετε. Έναν τρόπο για να πεθαίνετε. Με όλο τον κόσμο, όλον εκείνο τον κόσμο από πάνω σας που δεν ξέρετε καν πού τελειώνει. Και πόσος είναι;”. Απόψε λοιπόν θα ξαναπάς θέατρο. Και όπως κάθε φορά θα…».
Προπώληση μέσω viva.gr
Περισσότερες πληροφορίες
Lemon
Βασισμένο στον μονόλογο "Χιλιαεννιακόσια" του Αλεσάντρο Μπαρίκο, το έργο εξελίσσεται πάνω ένα ατμόπλοιο που πραγματοποιεί το ταξίδι Ευρώπη-Αμερική. Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια. Ο ναύτης που το βρίσκει του δίνει όνομά του και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον -από την κούτα των λεμονιών- και 1900 -από τη χρονιά που τον βρήκε-. Ο ναύτης αυτός πεθαίνει και ο 1900 μένει ξανά ορφανός. Πάνω στο πλοίο, ο ενήλικας πια ήρωας της ιστορίας γνωρίζει τον έναν και μοναδικό του φίλο, τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ. Ο τελευταίος τον παροτρύνει διαρκώς να κατέβει στη στεριά, προκειμένου να εξαργυρώσει το ταλέντο του και να ζήσει μία “κανονική” ζωή.
