Τρολ, stand up performers, οι πιο επιτυχημένοι... losers της ελληνικής σκηνής ή, απλώς, ειλικρινείς. Επί μιάμιση ώρα, οι δύο ηθοποιοί και συνδημιουργοί της παράστασης διασχίζουν περιμετρικά τη σκηνή Ε της Πειραιώς 260 σχολιάζοντας τη σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα. Στα όρια μεταξύ ρόλου και εαυτού, επιδίδονται σε μία σατιρική, σαρκαστική και αυτοσαρκαστική, αλλά προπάντων βαθιά ειλικρινή κατάθεση ψυχής.
Η αυτοσχεδιαστική ατζέντα τους βρίθει από εσωτερικά αστεία και αναφορές στα πρόσωπα του εδώ και τώρα, κάνοντας την παράσταση να μοιάζει με απενοχοποιημένη stand up κωμωδία. Εύκολα όμως διακρίνει κανείς κάτω από το χιούμορ τους, την αγωνία, την ευαισθησία, και βέβαια την πικρία που μοιραία συνοδεύει το επάγγελμα «ηθοποιός», ειδικά στην Ελλάδα του 2019. Χωρίς να κουνάνε το δάχτυλο, χωρίς να ακούγονται εμπαθείς, χωρίς καμία μεμψιμοιρία, φωτίζουν ένα κομμάτι από το μέσα τους και μας δείχνουν μια διαφορετική πλευρά του θεατρικού σανιδιού που επιλέγουμε να παραβλέπουμε.
Κινούνται με δεξιοτεχνία στα όρια του «καθωσπρέπει», επιδεικνύοντας ταυτόχρονα θαυμαστή γνώση των σκηνικών κανόνων. Γιατί όσο «χύμα» και να θέλουν να φαίνονται, αυτό που έχουν δημιουργήσει είναι απολύτως συντονισμένο σε ένα μελετημένο πλαίσιο εξέλιξης, κορύφωσης και εκπνοής. Η παράσταση του Κώστα Κουτσολέλου και της Βάσως Καμαράτου δεν ανακαλύπτει τον τροχό, είναι όμως αξιοσημείωτα θαρραλέα μέσα στη φαινομενική απλότητά της. Και η επίγευσή της είναι γλυκόπικρη, θυμίζει το θλιμμένο χαμόγελο του Σαρλό και των μπεκετικών ηρώων.
Περισσότερες πληροφορίες
Καλοκαιρινά μπάνια
Οι δύο ερμηνευτές υποδύονται δύο ηθοποιούς που έχουν ξεμείνει μες στο κατακαλόκαιρο στην πόλη, ετοιμάζοντας την παράστασή τους. Και μιλάνε για το θέατρο, την αγωνία να είσαι ηθοποιός, να έχεις δουλειά, να αρέσεις.