© Val Adamson
Για πρώτη φορά έρχεται στην Ελλάδα ο βραβευμένος χορευτής από τη Μοζαμβίκη, Pak Ndjamena, με τη σόλο περφόρμανς σύγχρονου χορού "Deus nos acudi-God help us" (φωτό εξωφύλλου), όπου εξερευνά πώς η παράδοση χρησιμοποιείται από την εξουσία με στόχο τη διατήρηση του κοινωνικού ελέγχου. Πρόκειται για έναν διαθεματικό καλλιτέχνη, γεννημένο το 1987, που ασχολείται με την υποκριτική, τη μουσική, τον σύγχρονο και παραδοσιακό χορό, ακόμη και την παραγωγή. Η παράσταση που θα δούμε στο θέατρο Nous (26-27/2) επιδιώκει ν’ ανοίξει διάλογο για το αποτύπωμα του ανθρώπινου σώματος στην κοινωνία του καπιταλισμού και να θέσει ερωτήματα για το αν το σύγχρονο σώμα είναι ελεύθερο ή ελεγχόμενο, αυθεντικό ή απομίμηση, και σε ποιον βαθμό επηρεάζεται η εμπειρία του σώματος από το πολιτισμικό μοτίβο στο οποίο εισάγεται.
Από την Ισπανία καταφτάνουν ο Μάρκους Μοράου και η ομάδα La Veronal με την παράσταση "Sonoma" (Ολύμπια, 27-28/2). Εννέα ερμηνευτές και ερμηνεύτριες διαφορετικών εθνικοτήτων εμπνέονται από το σουρεαλιστικό και ονειρικό σύμπαν του Λουίς Μπουνιουέλ και διακηρύττουν την ανάγκη της επιστροφής στη ρίζα, στο σώμα και στη σάρκα. Η ομάδα, που πήρε το όνομά της από το φάρμακο με το οποίο επιχείρησε την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας της η Βιρτζίνια Γουλφ, περιλαμβάνει στους κόλπους της –εκτός από τους χορευτές–, κινηματογραφιστές, συγγραφείς, δραματουργούς, φωτογράφους, εικαστικούς και αντιμετωπίζει το χορό ως μέσο διαπολιτισμικής έκφρασης και διαλόγου.
Τέλος, η δική μας Μαργαρίτα Τρίκκα και η ομάδα Prolet OCD προτείνουν το "Offspring", μια χορογραφική τελετουργία για τη βία της ενηλικίωσης, με αφορμή δύο εμβληματικά έργα, το "Ξύπνημα της Άνοιξης" του Φρανκ Βέντεκιντ και την "Ιεροτελεστία της Άνοιξης" του Ιγκόρ Στραβίνσκι (Ροές, 24-15/2). Με απεύθυνση κυρίως στο εφηβικό κοινό, η παράσταση πραγματεύεται ζητήματα της εφηβείας, όπως το ξύπνημα της σεξουαλικότητας, και αντλεί έμπνευση από τις ιεροτελεστίες πρωτόγονων πολιτισμών για την ενηλικίωση, αλλά και από τους έξαλλους χορούς ανά τους αιώνες, από το saltarello του 16ου αι. έως την techno και την punk του 20ού. Στις ερμηνείες οι: Ελένη Αδαμοπούλου, Ελεάννα Ζώη, Λουκία Κονιδάρη, Χαρά Κότσαλη, Μιχαήλ Λογοθέτης-Αλαφραγκής και Παντελής Χαρατσίδης.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Offspring
Μπορεί ένα GIF να γίνει χορός; Μπορεί ένα κάποτε ριζοσπαστικό έργο να γίνει κατεστημένο; Είναι τελικά η εφηβεία μια προβλεπόμενη και προδιαγεγραμμένη εξέγερση ή μήπως είναι μια απρόβλεπτη ιεροτελεστία; Με αφορμή δύο εμβληματικά έργα, το «Ξύπνημα της άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ και την «Ιεροτελεστία της άνοιξης» του Ίγκορ Στραβίνσκι, η ομάδα θα προσπαθήσει να απαντήσει αυτά τα ερωτήματα δημιουργώντας ένα χορογραφικό έργο για το ξύπνημα της εφηβείας. Αντλώντας έμπνευση από τις ιεροτελεστίες πρωτόγονων πολιτισμών για την ενηλικίωση αλλά και από τους έξαλλους χορούς ανά τους αιώνες (από το σαλταρέλο του 16ου αι. έως την τέκνο και την πανκ του 20ου) και μέσα από τη δημιουργία εικόνων που θυμίζουν ψηφιακά GIF, το έργο ρίχνει φως στον περίπλοκο και ταυτόχρονα εύθραυστο εφηβικό κόσμο, προσκαλώντας το κοινό να αναγνωρίσει δικά του προσωπικά βιώματα.
Deus nos acudi - God help us
Στη solo performance σύγχρονου χορού ο Μοζαμβικιανός χορευτής εξερευνά πώς η παράδοση χρησιμοποιήθηκε στρατηγικά από τις δομές της εκάστοτε εξουσίας με στόχο τη διατήρηση του κοινωνικού ελέγχου τόσο σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο όσο και σε διαφορετικές καταστάσεις και στιγμές. Επιδιώκοντας να ανοίξει διάλογο για το αποτύπωμα του ανθρώπινου σώματος απαλλαγμένο από το πολιτισμικό του σύμπαν στην κοινωνία του καπιταλισμού, το χορογραφικό του έργο θέτει ερωτήματα για το αν το σύγχρονο σώμα είναι ελεύθερο ή ελεγχόμενο, αυθεντικό ή απομίμηση κι ακόμη, σε ποιο βαθμό επηρεάζεται η εμπειρία του σώματος από το πολιτισμικό μοτίβο στο οποίο εισάγεται. Από τη μια πλευρά, προσεγγίζει την έννοια της παράδοσης, μέσω των τελετουργιών, των συμβόλων και των χειρόγραφων, η οποία εκφράζει τη «γενεαλογία» μιας ολόκληρης κοινωνίας. Από την άλλη πλευρά, ακουμπά στον σύγχρονο κόσμο του παγκοσμιοποιημένου ατόμου, όπου η έννοια της παράδοσης αποτελεί τη «διαφορετικότητα».
Sonoma
Η λέξη Sonoma συνδυάζει ρίζες από τα ελληνικά (σώμα) αλλά και τα λατινικά (sonus, ήχος). To έργο του πολυβραβευμένου χορογράφου για την ομάδα του La Veronal εκκινεί από την ανάγκη της επιστροφής στη ρίζα, στο σώμα, στη σάρκα και εμπνέεται από τον ονειρικό κόσμο του Λουίς Μπουνιουέλ. Την ίδια στιγμή, δανείζεται στοιχεία από τις φολκλορικές παραδόσεις, τη θρησκεία, το σινεμά αλλά και την ιστορία της τέχνης. Το σώμα των χορευτών πάνω στη σκηνή γίνεται ο αγωγός για ένα ταξίδι ανάμεσα στο όνειρο και τη φαντασία, όπου το ανθρώπινο συναντά το εξωπραγματικό.
