© Christos Adrianopoulos
Η χοροθεατρική παράσταση "Άτιτλον" της Αντωνίας Οικονόμου θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στον Πολυχώρο Άννα και Μαρία Καλουτά στον Νέο Κόσμο, για τρεις παραστάσεις στις 16, 17 και 18 Φεβρουαρίου 2024.
Ένας πίνακας παίρνει τρισδιάστατη μορφή και απαθανατίζεται μέσα σε ένα λευκό καμβά. Καθώς ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει η φαντασία και τα φαντάσματα του δημιουργού παίρνουν σάρκα και οστά. Σε έναν στοιχειωμένο τόπο σύγκρουσης, παραμένει ένας απλός θεατής. Οι διαστρεβλωμένες φιγούρες που γεννιούνται αφήνουν πίσω τα ίχνη και το αποτυπωμα της διαδρομής τους τεκμηριόντας στο χώρο του καμβά μια ιστορία που οδεύει από την αρχή προς το τέλος της. Σαν ένα ακατανόητο χάος που, όπως η ίδια η φύση, δημιουργεί τάξη.
Μία παραστατική αλληγορία για την οικουμενική ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί διαμέσου του σώματος, του οποίου η μνήμη, και το οποίο ως μνήμη, είναι καταδικασμένο πάντα να επιστρέφει στις πληγές που νομίζει ότι έχει ξεχάσει.
Στην παράσταση συμμετέχουν οι: Ξένια Σταθούλη, Παύλος Λυκούδης, Νίκος Τσόλης, Ορέστης Αλεξιάδης, Ξένια Ταμπούρλου, Αλεξάνδρα Δρανδάκη, Klaus Shehaj, Ειρήνη Δαμιανίδου.
Σημείωμα από την χορογράφο Αντωνία Οικονόμου
Το "Άτιτλον" ξεκίνησε το 2019 και η διαδικασία δημιουργίας του διακόπηκε λόγω lockdown. Σε αυτό το διάστημα άρχισα να πειραματίζομαι με την κινούμενη εικόνα, με κινηματογραφικά και εικαστικά μέσα. Αυτές οι διαδικασίες είχαν ως αποτέλεσμα τη νέα εκδοχή του "Άτιτλον" επαναπροσεγγίζοντάς το μέσα από νέους φακούς πέρα από την χορογραφικό γίγνεσθαι. Σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Σκουρλή δημιουργήσαμε ένα νέο score με στόχο ο ήχος, το φως, τα κινούμενα σώματα και ο εικαστικός χώρος να είναι σε συνεχή διάλογο και να "οδεύουν" μαζί προς μία ακίνητη εικόνα, ένα ασπρόμαυρο σύμπαν. Το "Άτιτλον" αποτελεί για μένα έναν πολυδιάστατο κόσμο που χωράει μια ιστορία για τον έρωτα, τη σύγκρουση, την μνήμη και το τραύμα.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Άτιτλον
Ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει και τα φαντάσματα του δημιουργού παίρνουν σάρκα και οστά. Σε έναν στοιχειωμένο τόπο σύγκρουσης, παραμένει ένας απλός θεατής. Ο πίνακας που σταδιακά εμφανίζεται σε τρισδιάστατη μορφή, απαθανατίζεται μέσα σε ένα λευκό καμβά. Οι διαστρεβλωμένες φιγούρες που γεννιούνται αφήνουν πίσω τα ίχνη και το αποτύπωμα της διαδρομής τους ιχνογραφώντας στο χώρο του καμβά μια ιστορία που οδεύει από την αρχή προς το τέλος της. Σαν ένα ακατανόητο χάος που, όπως η ίδια η φύση, δημιουργεί τάξη. Μία παραστατική αλληγορία για την οικουμενική ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί διαμέσου του σώματος, του οποίου η μνήμη, και το οποίο ως μνήμη, είναι καταδικασμένο πάντα να επιστρέφει στις πληγές που νομίζει ότι έχει ξεχάσει.
