"Εγώ, εγώ... κι εγώ": Βρεθήκαμε backstage και μιλήσαμε με τους συντελεστές της παράστασης στο θέατρο Αλάμπρα

Οι ανθρώπινες σχέσεις και το οικοδόμημα της οικογένειας κλονίζονται περνώντας μέσα από το πρίσμα της έξυπνης κωμωδίας του Φλοριάν Ζελέρ "Εγώ, εγώ... κι εγώ", η οποία μιλά για την έλλειψη επικοινωνίας που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Μισέλ, ένας φαινομενικά επιτυχημένος οικογενειάρχης, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι η ζωή του δεν είναι τελικά τόσο τακτοποιημένη και "λαμπερή” όσο θα ήθελε να πιστεύει. Με αφορμή το ανέβασμα του πρωτόπαικτου στην Ελλάδα έργου στη σκηνή του θεάτρου Αλάμπρα, κάναμε μία συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα Σοφία Σπυράτου και τον πολυδύναμο όσο και ετερόκλητο θίασο της παράστασης -Φάνης Μουρατίδης, Εβελίνα Παπούλια, Γιώργος Συμεωνίδης, Χρήστος Σπανός, Ευγενία Παναγοπούλου, Γιάννης Ζαράγκαλης, Δημήτρης Ψύλλος-, για τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν σε αυτή την ιστορία, το τι κρύβεται πίσω από το πέπλο της κωμωδίας, τη γραφή του Φλοριάν Ζελέρ που κεντρίζει σταθερά το ενδιαφέρον του κοινού, τη σχέση γονέων - παιδιών και το πώς επιδρά στο "εγώ” μας η εποχή της εικόνας και των social media.

Η Σοφία Σπυράτου ενορχηστρώνει την υποκριτική ομάδα, που απαρτίζουν, όπως μας είπε, ηθοποιοί διαφορετικών γενεών και σχολών -εξαιρετικοί ο καθένας σε αυτό που κάνει- στο έργο του Φλοριάν Ζελέρ, έναν "από τους πιο ενδιαφέροντες συγγραφείς σήμερα”. "Αυτό που με τράβηξε στο "Εγώ, εγώ... κι εγώ", μετά από πρόταση της μεταφράστριας Λουίζας Μητσάκου, είναι το πώς ο μεγάλος μάστορας Ζελέρ δείχνει τη διάβρωση της οικογένειας και των σχέσεων κάτω από μία δομή μπουλβάρ. Το δράμα πάντα είναι καταλύτης για τους ανθρώπους, αλλά ο συγγραφέας επιλέγει να περάσει τα γεγονότα ελαφρά μέσα από την κωμωδία. Αυτή νομίζω ότι είναι η μεγάλη του εξυπνάδα. Ο Μισέλ, είναι ένας γοητευτικός, πολυτάλαντος γιατρός (στη δική μας παράσταση ένας γυναικολόγος). Φαινομενικά έχει επιτυχία σε όλα τα επίπεδα. Κάτω από την επιφάνεια όμως βράζουν η φθορά και η μούχλα των σχέσεων. Υπάρχει έλλειψη αλήθειας και επικοινωνίας, η οποία αφήνει τα πάντα να καταρρεύσουν”. Κάπως έτσι μας βάζει στο κλίμα η έμπειρη σκηνοθέτις που θεωρεί ότι ο χαρακτήρας αυτός είναι σαν να γράφτηκε για τον Φάνη Μουρατίδη. Όπως σημειώνει, τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά στη ζωή του Μισέλ, εκείνος τα αγνοεί, καταφεύγοντας στο χόμπι του που είναι η τζαζ μουσική.

"Το δράμα πάντα είναι καταλύτης για τους ανθρώπους, αλλά ο συγγραφέας επιλέγει να περάσει τα γεγονότα ελαφρά μέσα από την κωμωδία. Αυτή νομίζω ότι είναι η μεγάλη του εξυπνάδα". - Σοφία Σπυράτου

Ο χαρακτήρας του Μισέλ εκφράζει απόλυτα τον τίτλο του έργου "Εγώ, εγώ... κι εγώ" και τη σύγχρονη εποχή όπου "δεν δίνουμε χώρο σε κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μας και βιώνουμε τα πάντα μέσα από τα δικά μας δεδομένα. Οι άλλοι απλώς συμπληρώνουν το κάδρο”, σύμφωνα με τον Φάνη Μουρατίδη. "Το έργο σε ένα πρώτο επίπεδο μοιάζει να είναι πάρα πολύ ελαφρύ και εύπεπτο. Η θεματική όμως της οικογένειας που συναντάμε και σε άλλα έργα του συγγραφέα (τα οποία έχουν μεταφερθεί και στο σινεμά όπως "Ο πατέρας”, "Ο γιος” κ.ά.) υπάρχει και εδώ. Ο άντρας και η γυναίκα είναι κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο χωρίς να έχουν ουσιαστική επικοινωνία και οικειότητα μεταξύ τους. Η σχέση τους είναι συμβατική και μέσα στα χρόνια αποκτά αξία από τα υλικά αγαθά και το στάτους. Στο έργο βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της αδιαφορίας”. Ένα από αυτά είναι και η πρώτη αντίδραση του Μισέλ όταν η σύζυγος του, η Ναταλί, την οποία υποδύεται η Εβελίνα Παπούλια, απογοητευμένη από τη ζωή της που έχει χτιστεί πάνω σε ένα ψέμα, αποφασίζει να του αποκαλύψει ένα μεγάλο μυστικό που την ταλανίζει. Όταν εκτονώνει την αλήθεια της η ζωή τους παίρνει διαφορετική τροπή.

"Το "χωριό” μέσα στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για την διαμόρφωση της νέας γενιάς που είναι το μέλλον αυτού του τόπου". - Φάνης Μουρατίδης

Το σημαντικότερο όμως αποτέλεσμα αυτής της αδιαφορίας είναι το πώς έχει διαμορφωθεί ο ψυχισμός του γιου τους και η σχέση τους μαζί του, η οποία κυριαρχείται από την απόκρυψη της αλήθειας. "Κάποια στιγμή ακόμη και τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν την αλήθεια και όσο τους κρύβουμε πράγματα, νομίζοντας ότι τα προστατεύουμε, ίσως τους κάνουμε μεγαλύτερο κακό γιατί λειτουργούμε με ενοχές απέναντί τους”, τονίζει η Εβελίνα Παπούλια για το έργο που παίζει πολύ με το δίπολο αλήθεια-ψέμα, συμπληρώνοντας για τον συγγραφέα ότι είναι "πολύ λογικό να μας αγγίζουν τα έργα του γιατί διαπραγματεύεται το θέμα της οικογένειας χωρίς να μας κουνάει το δάχτυλο. Βγάζει αυτό που θέλει να πει μέσα από καταστάσεις που μπορούν να ακουμπήσουν κάθε θεατή”. Σε σχέση με την παραμέληση του γιου από τους γονείς, ο Φάνης Μουρατίδης συμπληρώνει: "Ο ναρκισσισμός που χαρακτηρίζει τα πρόσωπα δεν αφήνει κανένα περιθώριο πραγματικού μοιράσματος, φροντίδας και υποστήριξης μεταξύ των προσώπων. Το "χωριό” μέσα στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για την διαμόρφωση της νέας γενιάς που είναι το μέλλον αυτού του τόπου. Δεν είναι τυχαίο ότι ακούμε τελευταία για συμμορίες πιτσιρικάδων που συμπεριφέρονται με πάρα πολύ μεγάλη επιθετικότητα”.

"Εδώ βλέπουμε ότι παραδειγματίζεται πιο πολύ από έργα του Ζορζ Φεϊντό ή ακόμα και του Μολιέρου, χρησιμοποιώντας πολύ έντονα το στοιχείο του γέλιου, το οποίο βοηθάει το στομάχι του θεατή να χαλαρώσει, να απεμπλακεί από τα ταμπού και να του δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι δεν είναι πουθενά εκεί πάνω, αλλά παράλληλα βλέπει τον εαυτό του σε πολλές μεριές". - Δημήτρης Ψύλλος

Ο Δημήτρης Ψύλλος ερμηνεύει στην παράσταση το ρόλο του γιου, του Σεμπάστιαν. Όπως μας είπε: "Είναι ένα παιδί εγκλωβισμένο στο κυνήγι για την προσοχή των γονιών. Φαίνεται να μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με πολύ στενούς αλλά ταυτόχρονα πολύ μακρινούς συγγενείς. Αυτός ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχει μπει τον έχει στιγματίσει και του έχει στοιχίσει την ελευθερία του και την προσωπική του εξέλιξη. Είναι παγιδευμένος σε μια μηχανή αγάπης - θυμού. Και παρότι τον χλευάζει, βλέπουμε ότι έχει μια πιο έντονα συγκρουσιακή σχέση με τον πατέρα. Λειτουργεί ως πρότυπο για εκείνον”. Αυτό που τον γοητεύει στη γραφή του Ζελέρ είναι η απλότητα με την οποία περιγράφει τα προβλήματα μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων, είτε αυτό έχει να κάνει με ένα ζευγάρι είτε με έναν γονιό και το παιδί του. Εδώ έχουμε μια κωμωδία όμως, οπότε υπάρχει μια αντιστροφή εργαλείων. "Η παλέτα και ο μηχανισμός είναι ο ίδιος, τα εργαλεία όμως αλλάζουν. Εδώ βλέπουμε ότι παραδειγματίζεται πιο πολύ από έργα του Ζορζ Φεϊντό ή ακόμα παλαιότερα του Μολιέρου και πάει να χρησιμοποιήσει πολύ έντονα το στοιχείο του γέλιου. Ένα στοιχείο το οποίο βοηθάει το στομάχι του θεατή να χαλαρώσει, να απεμπλακεί από τα ταμπού και να του δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι δεν είναι πουθενά εκεί πάνω (στη σκηνή), αλλά παράλληλα βλέπει τον εαυτό του σε πολλές μεριές. Στο εργαλείο της κωμωδίας θεωρώ ότι οι παλιότεροι συγγραφείς όπως και ο Ζελέρ βρήκαν το πώς να πετύχουν την απόλυτη σύνδεση με το θεατή”.

Ο Χρήστος Σπανός υποδύεται το ρόλο του Πιερ, του κολλητού φίλου του Μισέλ, ο οποίος είναι ένας γλυκός, συνεσταλμένος, δοτικός άνθρωπος που μπορεί να κάνει τα πάντα για τον φίλο του, όμως μέσα σε όλη αυτή την προσωπικότητα του υπάρχει και ένα εγωιστικό κομμάτι. Κρύβει και αυτός κάτι από τον Μισέλ. Όπως λέει ο Χρήστος Σπανός, "ενώ ο Φλοριάν Ζελέρ περιγράφει στο έργο το πόσο ο καθένας από μας είναι κλεισμένος στον εαυτό του και θέτει ζητήματα σοβαρά, ο τρόπος που τα παρουσιάζει είναι ανάλαφρος. Έτσι, ο θεατής παίρνει το μήνυμα περνώντας απ’ όλα τα συναισθήματα, τη θλίψη, το γέλιο, τη συγκίνηση. Μετατοπίζεται σε όλα τα πεδία της προσωπικότητάς του”.

Η Ευγενία Παναγοπούλου υποδύεται την Έλσα, την καλύτερη φίλη της Ναταλί, η οποία βρίσκεται εξίσου σε μια στιγμή συνειδητοποίησης. "Είναι η ερωμένη του Μισέλ και πρώτη φορά μέσα στα χρόνια αντιλαμβάνεται πόσο εγωιστής είναι. Επειδή όμως αγαπάει τη φίλη της προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται”. Ενώ για εκείνη αυτό που κάνει τη γραφή του Ζελέρ πολύ ενδιαφέρουσα είναι όσα κρύβονται στο κάτω κείμενο και στην ισορροπία μεταξύ αλήθειας και ψέματος, αστείου και σοβαρότητας, κωμωδίας και πραγματικότητας.

"Ο Ζελέρ χρησιμοποιεί με έναν ευφυή τρόπο το τετριμμένο ακριβώς για να αναδείξει το δράμα τον ηρώων". - Γιώργος Συμεωνίδης

Ο Γιώργος Συμεωνίδης αναλαμβάνει το ρόλο του γείτονα του Μισέλ και της Ναταλί, Πάβελ Ντουμπρόβσκι. Ως χαρακτήρας είναι ένας άνθρωπος που από την απελπισία της μοναξιάς του κολλάει σαν βδέλλα στο διαμέρισμά τους με αφορμή μια βλάβη στο υδραυλικό σύστημα του σπιτιού, το οποίο αποσυντίθεται κυριολεκτικά και μεταφορικά. "Ο Ζελέρ χρησιμοποιεί με έναν ευφυή τρόπο το τετριμμένο ακριβώς για να αναδείξει το δράμα τον ηρώων και αυτό νομίζω ότι θα συγκινήσει και το κοινό. Ο λόγος του είναι απόλυτα κατανοητός και καθημερινός”.

Τον Λεό, τον υδραυλικό που επιχειρεί ανεπιτυχώς να διορθώσει τη βλάβη ερμηνεύει ο Γιάννης Ζαράγκαλης, "ο οποίος δείχνει ότι ξέρει πάρα πολύ καλά τη δουλειά, αλλά πραγματικά δεν έχει ιδέα τι κάνει. Και το έργο εξελίσσεται με το σπίτι να καταστρέφεται σιγά-σιγά. Αυτό που το κάνει γοητευτικό είναι ότι βλέπεις πολλά πράγματα μέσα και από τη δική σου οικογένεια. Και το πόσο περίτεχνα πλέκει τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις”.

Εγώ, εγώ… τα social media και η επίδραση της εικόνας

Μοιραία ο ίδιος ο τίτλος του έργου και η πάλη ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, το φαίνεσθαι και το είναι, και η έλλειψη επικοινωνίας, έφερε στη σκέψη μας τα social media και όλο αυτό το εμμονικό πολλές φορές παιχνίδι που όχι μόνο μπουστάρει το εγώ μας αλλά οδηγεί πολύ συχνά στην αποξένωση ή και την αναπόφευκτη σύγκριση και αίσθηση ανεπάρκειας. Τη δική τους οπτική πάνω σε αυτό το θέμα μοιράστηκαν οι συντελεστές της παράστασης.

Σύμφωνα με τη Σοφία Σπυράτου: "Τα social media μεγένθυναν κάτι το οποίο υπήρχε. Την κοινωνική κριτική, το κουτσομπολιό. Βεβαίως έχει δοθεί πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην εικόνα, άλλωστε μην ξεχνάμε ότι μιλάμε πολύ καλύτερα μέσω της εικόνας παρά μέσω του λόγου, γι’ αυτό και υπάρχουν όλες αυτές οι συντμήσεις του λόγου κυρίως στη γλώσσα των νέων παιδιών την οποία σχεδόν δεν καταλαβαίνουμε. Αυτό ακριβώς θέλαμε να απεικονίσουμε στην παράσταση. Το πόσο περνάμε την εποχή της τέλειας εικόνας. Το τέλειο αστικό σαλόνι, η τέλεια οικογενειακή ζωή, ο τέλειος γιος, η γυναίκα, η ερωμένη κ.λ.π. Όλα αυτά είναι εκεί για να μας δείξουν ότι δεν είναι τίποτα, και καταρρέουν στο τέλος μαζί με το ίδιο το σπίτι”. 

"Γιατί όταν βλέπεις ότι η εικόνα σου αλλοιώνεται, προσπαθείς να την αναστηλώσεις μέσα από έναν virtual εαυτό, ένα animation δικό σου. Τελικά από ένα σημείο και μετά αυτή η συνεχόμενη ανακατασκευή της εικόνας σου είναι ένα avatar, δεν είσαι πια εσύ". - Φάνης Μουρατίδης

Η νέα γενιά απασχολεί και τον Φάνη Μουρατίδη: "Είμαστε στην εποχή της εικόνας, κακά τα ψέματα. Δηλαδή βλέπεις ότι οι νεότεροι άνθρωποι ασχολούνται πάρα πολύ με την τεχνοτροπία της εικόνας. Είναι εξειδικευμένοι στα φίλτρα και στον τρόπο με τον οποίο διαδίδουν την αναλώσιμη εικόνα τους προς τα έξω. Σκεφτείτε και τις εφαρμογές που έχουν να κάνουν με τα ραντεβού. Η προσωπική επαφή έρχεται σε δεύτερο επίπεδο. Νομίζω ότι μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό αλλά ταυτόχρονα μας τρομοκρατεί κιόλας. Γιατί όταν βλέπεις ότι η εικόνα σου αλλοιώνεται, προσπαθείς να την αναστηλώσεις μέσα από έναν virtual εαυτό, ένα animation δικό σου. Τελικά από ένα σημείο και μετά αυτή η συνεχόμενη ανακατασκευή της εικόνας σου είναι ένα avatar, δεν είσαι πια εσύ. Επίσης παρατηρείται το φαινόμενο ότι ξαφνικά οι άνθρωποι αποκόπτονται από τον ιστορικό τους ιστό γιατί η εικόνα είναι πιο ισχυρή, οπότε δεν σε ενδιαφέρει από που έρχεσαι αλλά αυτό που πρεσβεύεις εκείνη την ώρα. Αυτό που φαίνεται δηλαδή. Εμείς δουλεύουμε πολύ πάνω σε αυτό και μακάρι να καταφέρουμε ένας θεατής να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί με αφορμή την παράσταση”. 

"Το να θες να προωθήσεις τη δουλειά σου μέσα από τα social media είναι πολύ διαφορετικό από το να προσπαθείς να δείξεις κάτι που δεν έχεις ή κάτι που δεν είσαι". - Εβελίνα Παπούλια

Όπως πιστεύει η Εβελίνα Παπούλια: "Όταν δεν υπάρχει μέτρο σε κάτι πάει να πει ότι σε κυριεύει και δεν το κυριεύεις. Η έλλειψη μέτρου μας έχει φτάσει εδώ και η τάση μας να αποδεικνύουμε ότι είμαστε κάτι ανώτερο από κάποιον άλλον ή ότι περνάμε καλύτερα από κάποιον άλλον. Το να θες να προωθήσεις τη δουλειά σου μέσα από τα social media είναι πολύ διαφορετικό από το να προσπαθείς να δείξεις κάτι που δεν έχεις ή κάτι που δεν είσαι. Στο τέλος της ημέρας το να θες να κάνεις τον πολύ ευτυχισμένο σε κάνει ακόμη πιο δυστυχή, γιατί λες ψέματα στον εαυτό σου, καμουφλάρεις αυτό που νιώθεις και τελικά δεν λύνεις το πρόβλημα σου.

"Το κυνήγι των likes και η ευχαρίστηση που αντλούμε από αυτά είναι μια μεγάλη αυταπάτη". - Χρήστος Σπανός

Ο Χρήστος Σπανός συμπληρώνει: "Πιστεύω ότι επειδή ακριβώς υπάρχει άμεση πρόσβαση στην πληροφορία, έχουμε χάσει λίγο την ανθρώπινη θερμοκρασία. Μετά είναι και η ταχύτητα που χαρακτηρίζει την εποχή μας, όπου ο καθένας προσπαθεί να προστατευτεί με αποτέλεσμα να φοβάται να εκτεθεί συναισθηματικά. Έτσι,  σιγά-σιγά κλεινόμαστε στον εαυτό μας, όχι όμως με την έννοια της απομόνωσης. Το κυνήγι των likes και η ευχαρίστηση που αντλούμε από αυτά είναι μια μεγάλη αυταπάτη γιατί πέφτει κατακόρυφα και δεν μπορείς μετά να εξηγήσεις τη μοναξιά που νιώθεις”. 

Το ζήτημα της απομόνωσης θίγει και ο Γιώργος Συμεωνίδης τονίζοντας ότι ο άνθρωπος κάνει μεγάλα άλματα με την τεχνολογία, δεν έχει κατακτήσει όμως τη χρήση της, η οποία γίνεται αλόγιστα. Αυτή η ευκολία του ότι μπορεί να κάνεις κάτι στο σπίτι σου μόνος σου, όπως το να ακούσεις μουσική σε σύγκριση με 100 χρόνια πριν για παράδειγμα, είναι από τους σημαντικότερους ίσως παράγοντες που ωθεί τον σύγχρονο άνθρωπο στην απομόνωση. Η τεχνολογία μας βοηθάει σε πολλά πράγματα αλλά σε σχέση με το ηθικό επίπεδο έχουμε μείνει πίσω, σε ένα πιο πρωτόγονο στάδιο. Σε πολλές περιπτώσεις είμαστε σαν πίθηκοι με κινητά στο χέρι”.

"Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο πιο όμορφο για μας και τα παιδιά μας ή δεν μας ενδιαφέρει και ερχόμαστε στο "Εγώ, εγώ... κι εγώ";". - Δημήτρης Ψύλλος

"Δεν είμαι σίγουρος αν μιλάμε για έλλειψη επικοινωνίας ή για μια άλλη τάξη πραγμάτων, η οποία είναι ακόμα πολύ νωρίς για να την ονομάσουμε”, σχολιάζει ο Δημήτρης Ψύλλος. "Κάπου φαίνεται ότι επέρχεται μια αλλοτρίωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Παρακολουθώ τις νεότερες γενιές και φαίνεται να έχουν μία καλύτερη ενσωμάτωση σε αυτό παρόλα αυτά. Ένα καλύτερο φίλτρο. Δεν είναι όσο απροστάτευτοι και χειραγωγούμενοι πιστεύουμε. Η ομορφιά μπορεί να έρθει από παντού, η εξέλιξη έχει ομορφιά, το θέμα είναι εμείς τι θέλουμε. Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο πιο όμορφο για μας και τα παιδιά μας ή δεν μας ενδιαφέρει και ερχόμαστε στο "Εγώ, εγώ... κι εγώ"; Θέλουμε το παιδί μας να γίνει όπως είμαστε εμείς γιατί είναι επιβεβλημένο για να το αγαπάμε ή μήπως πρέπει να βρούμε έναν καλύτερο μηχανισμό;”.

"Βλέπω με πολύ μεγάλη μου λύπη ότι οι άνθρωποι περνάνε όλο και λιγότερο χρόνο πάνω στο να ανακαλύψουν το ποιοι πραγματικά είναι". - Ευγενία Παναγοπούλου

Τη δική της οπτική μοιράστηκε μαζί μας και η Ευγενία Παναγοπούλου, η οποία όπως λέει: Βλέπω με πολύ μεγάλη μου λύπη ότι οι άνθρωποι περνάνε όλο και λιγότερο χρόνο πάνω στο να ανακαλύψουν το ποιοι πραγματικά είναι και απλά θέλουν να μιμηθούν και να δουν τι θα κάνουν οι άλλοι. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Instagram είμαστε όλοι πάρα πολύ σέξι και πάρα πολύ γοητευτικοί, στο Tik Tok είμαστε όλοι πάρα πολύ αστείοι, στο Facebook σχολιάζουμε πολιτικά, κάνουμε παράπονα και καταγγελίες και στο Twitter, νυν X, γράφουμε επί τόπου τι έχει γίνει. Δεν ξέρω ποιον από όλους αυτούς τους εαυτούς θέλουν να διαλέξουν οι άνθρωποι. Συμφωνώ να είσαι πολυμορφικός, αλλά ποιος είσαι; Έχω βαρεθεί αλλιώς να μου συστήνονται και αλλιώς να καταλήγει”. 

"Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας αλλά εν τέλει δεν μιλάμε καθόλου μεταξύ μας”. - Γιάννης Ζαράγκαλης

"Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας αλλά εν τέλει δεν μιλάμε καθόλου μεταξύ μας”, σημειώνει ο Γιάννης Ζαράγκαλης. "Νομίζω ότι εκεί οφείλεται η έλλειψη επικοινωνίας. Είμαστε πίσω από ένα ηλεκτρονικό μέσο και ουσιαστικά δεν επικοινωνούμε, ούτε κοιτάμε την ουσία, μόνο το περιτύλιγμα. Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε αποξενωθεί, άσχημα ένστικτα έχουν βγει στην επιφάνεια και έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας”.

Την συζήτησή μας κλείσαμε με τον Φάνη Μουρατίδη, ο οποίος από φέτος αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου Αλάμπρα. "Αυτό είναι μια καινούργια δραστηριότητα που μπαίνει στη ζωή μου. Το οφείλω καταρχήν στους παραγωγούς μας, στις Θεατρικές επιχειρήσεις Τάγαρη, που έχουν αναλάβει το θέατρο. Το όνειρό μας γι’ αυτό το χώρο είναι να φιλοξενήσει πιο σύγχρονα έργα, όπως το "Εγώ, εγώ... κι εγώ" του Φλοριάν Ζελέρ. Κάνουμε ήδη έναν προγραμματισμό για του χρόνου που θα τον ανακοινώσουμε πολύ σύντομα. Ο χώρος είναι πολύ φρέσκος και ανακαινισμένος, μας δίνει έναν αέρα πολύ διαφορετικό. Μια από τις βλέψεις μας είναι αν όλα πάνε καλά να δώσουμε βήμα σε νεότερους ανθρώπους προκειμένου να χωρέσουν κάποιο από τα όνειρά τους μέσα σε αυτόν εδώ το χώρο. Θα δούμε ωστόσο πώς θα το κάνουμε αυτό πιο συγκεκριμένο, πώς θα το ορίσουμε. Πάντως θέλουμε να πιστεύουμε ότι μέσα στην επόμενη πενταετία θα είναι ένας πυλώνας πολύ ζωντανός, με πολύ καθαρή ταυτότητα, που θα επικοινωνεί κείμενα και ενέργειες με το κοινό που πιστεύω ότι μπορεί να λείπουν. Μέσα στα σχέδια είναι και να σκηνοθετήσω ξανά”.

Τα σκηνικά της παράστασης υπογράφει ο Μανόλης Παντελιδάκης, τα κοστούμια ο Γιώργος Σεγρεδάκης, τη μουσική ο Μιλτιάδης Παπαστάμου, τους στίχους ο Γιώργος Μυζάλης και τους φωτισμούς ο Περικλής Μαθιέλλης.