Το "Goodbye, Lindita", η παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, επιστρέφει από τις 20 Σεπτεμβρίου, στη Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος". Ο Μάριο Μπανούσι, ένας πολυσχιδής νέος καλλιτέχνης που προτείνει ένα προσωπικό, χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν, εμπνέεται από το παρελθόν των Βαλκανίων, από ταφικά έθιμα και παραδόσεις πολλών χωρών για να φτιάξει μια παράσταση με κέντρο την απώλεια.
"Είναι πιο ανακουφιστικό και ωραίο να μιλάμε για τους εαυτούς μας, για τα δικά μας βιώματα και τραύματα. Να σταματήσουμε να λέμε συνέχεια για τα δράματα των άλλων και για τραύματα ηρώων και να δούμε και τα τραύματα της δικής μας εποχής" δήλωσε σε πρόσφατη συνεντευξή του στο "α". Η αφήγηση δομείται πάνω σε μια συνειρμική ακολουθία εικόνων που συνδέουν την κατάσταση του πένθους με μια νέα γέννηση. Η παράσταση είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, μια παραβολή για τη ζωή μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Το "Goodbye, Lindita" διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας. Μια σειρά από παράδοξα
γεγονότα που συμβαίνουν στο σπίτι φέρνουν στην επιφάνεια έναν κόσμο κρυμμένο, φτιαγμένο από όνειρα και εφιάλτες, μια ανάποδη πραγματικότητα με τους δικούς της
κανόνες. "Η παράσταση λειτουργεί σαν τελετουργικό δρώμενο, σαν μια διαβατήρια τελετή προς την κατάσταση του θανάτου, το κάνει όμως με όρους υψηλής τέχνης" διαβάζουμε στην κριτική του "α". Τι χρειάζεται, λοιπόν, να γίνει για να ολοκληρωθεί ο ύστατος αποχαιρετισμός; Πώς μπορεί να συνεχιστεί η ζωή; Τι σημαίνει (αυτός) ο θάνατος;
Τα σκηνικά και τα κοστούμια έχει επιμεληθεί ο Σωτήρης Μελανός, τη μουσική ο Εμμανουήλ Ροβίθης, τους φωτισμούς ο Τάσος Παλαιορούτας ενώ σύμβουλος δραματουργίας είναι η Σοφία Ευτυχιάδου και δραματολόγος παράστασης η Ασπασία-Μαρία Αλεξίου.
Στην ανανεωμένη διανομή συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Χρυσή Βιδαλάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Εριφύλη Κιτζόγλου , Κατερίνα Κρίστο, Μάριο Μπανούσι, Ελένη Άμπια Νζάνγκα, Βασιάνα Σκοπετέα και Αλεξάνδρα Χασάνι.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Goodbye, Lindita
Ο πολυσχιδής καλλιτέχνης παρουσιάζει μια προσωπικής σύλληψης εικαστική περφόρμανς, εμπνευσμένη από τα ταφικά έθιμα και τις παραδόσεις των Βαλκανίων, που επικεντρώνεται στο θέμα του θανάτου, του πένθους και της διαχείρισης της απώλειας. Η παράσταση διαδραματίζεται σε ένα απλοϊκό σπίτι με στοιχειώδη έπιπλα και ξεκινά από τις καθημερινές, σχεδόν μηχανικές δραστηριότητες ενός μεσήλικου ζευγαριού. Σύντομα τα πράγματα αλλάζουν και, μπροστά στα μάτια των θεατών, ο οικείος χώρος σταδιακά μετουσιώνεται, συμμετέχοντας μαζί με τους ερμηνευτές σε μία αποχαιρετιστήρια ταφική τελετουργία που οδηγείται ολοένα στην κλιμάκωση. Το έργο, μέσα από την δυνατή του, συνομιλεί προσωπικά με κάθε θεατή, χωρίς, μάλιστα, να αξιοποιεί καθόλου τον λόγο.
