© Phile Deprez
"Any attempt will end in crushed bodies and shattered bones"
Ο Γιαν Μάρτενς και οι Dance On εμπνέονται από τα παγκόσμια κινήματα διαμαρτυρίας ενάντια στην κρατική καταστολή και την ανάγκη αλληλεγγύης. Η παράσταση παίρνει τον τίτλο της από το λόγο που απεύθυνε ο Κινέζος πρόεδρος στους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ το 2019, διαθέτει ένα μεγάλο corps de ballet –με χορευτές ηλικίας από 18 έως 71 ετών– και συνδυάζει ένα κοντσέρτο με μουσική διαμαρτυρίας και διαδικτυακό hate speech (Πειραιώς 260, 14,15/7).
"Run – Ένα σκηνικό δοκίμιο για την έλλειψη χρόνου"
Ανήσυχος δέκτης της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, ο Γιώργος Βαλαής υπογράφει μια παράσταση εμπνευσμένη από την εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα, καθώς και από έργα του Τ.Σ. Έλιοτ και φιλοσοφικά δοκίμια. Καταφεύγοντας στο εύρημα του θεάτρου μέσα στο θέατρο, η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας καλλιτεχνικής ομάδας που προετοιμάζει μια παράσταση με θέμα την έλλειψη χρόνου. Ερμηνεύουν οι: Κωνσταντίνος Γώγουλος, Κατερίνα Παπανδρέου, Adrian Frieling κ.ά. (Εθνικό-Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος", 17-20/7)
"Τραγούδια του ελληνικού λαού - Drag ορατόριο"
Η καλλιτεχνική ομάδα bijoux de kant με τη χαρακτηριστική σκηνική σφραγίδα έρχεται στην Πειραιώς 260 (17-20/7) με μια τολμηρή παράσταση, σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη. Παρουσιάζουν μια μουσικοθεατρική περφόρμανς για το ανοιχτό τραύμα της πατριαρχίας σε ερμηνείες της drag βαρύτονου Νίνα Νάη, της περφόρμερ Daglara και του πιανίστα Γιώργου Ζιάβρα, που θα εξιστορήσουν την οδύνη της ετερότητας ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο του κοινωνικού ιστού. Αφετηρία τους ο κύκλος τραγουδιών του Γιάννη Κωνσταντινίδη, "Είκοσι τραγούδια του ελληνικού λαού".
"Ρέκβιεμ για τη Φάνι Γκόλντμαν"
Η Ζωή Χατζηαντωνίου εμπνέεται από το ομώνυμο έργο της Αυστριακής Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, όπου καταγράφονται ιστορίες γυναικών που εξοντώθηκαν από την πατριαρχική λογική, η οποία ορίζει την ιστορία της ανθρωπότητας. Πρόκειται για ένα ελλειπτικό μυθιστόρημα, το οποίο θ’ αποκρυπτογραφηθεί επί σκηνής από ένα ωραίο ερμηνευτικό κουαρτέτο: η Αλεξία Καλτσίκη, η Ελίνα Ρίζου, η Χαρά Μάτα Γιαννάτου και η Άννα Καλαϊτζίδου επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τον εξοστρακισμό της γυναικείας υποκειμενικής υπόστασης από τον σύγχρονο κόσμο. (Πειραιώς 260, 17-20/7)
"Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia"
Ο πιο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της φετινής σεζόν, ο 25χρονος Μάριο Μπανούσι, παρουσιάζει μια νοσταλγική, επιμνημόσυνη περφόρμανς, που είναι ταυτόχρονα μια επιστροφή στην παιδική ηλικία και ένα καλωσόρισμα στην ενηλικίωση, αφιερωμένη στον προσφάτως εκλιπόντα πατέρα του, μάγειρα και ιδιοκτήτη της ταβέρνας του τίτλου σε ένα προάστιο των Τιράνων. (Εθνικό-Σκηνή "Ελένη Παπαδάκη", 18-20/7)
"Αγρίμι" (Fauve)
Η Λενιώ Κακλέα χορογραφεί μια παράσταση με στοιχεία pole dancing που εξερευνά το περιβάλλον του δάσους, όπου συντελείται η διάλυση των ταυτοτήτων και η μεταμόρφωση των σωμάτων. Τρεις ερμηνευτές (Λενιώ Κακλέα, Γιώργος Κοτσιφάκης, Ιωάννα Παρασκευοπούλου) εξερευνούν έναν φυσικό και φανταστικό τόπο σε μια παράσταση που παρουσιάζει τον χορό σαν μια ακόμα ζώνη άγριας ζωής προς υπεράσπιση. (Περαιώς 260, 19-20/7)
"L’Étang" ("Η λίμνη")
Η Γαλλίδα σκηνοθέτρια και χορογράφος Ζιζέλ Βιεν επιστρέφει στην Αθήνα μετά το "Crowd" (Στέγη, 2018), με μια παράσταση για το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Η "Λίμνη", που θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260 (19-20/7), βασίζεται στο ομώνυμο ψυχολογικό δράμα του Ρόμπερτ Βάλζερ και έχει στο επίκεντρο τη σκηνοθεσία μιας αυτοκτονίας από ένα νεαρό αγόρι που νιώθει ν’ απορρίπτεται από την οικογένειά του. Δύο γυναίκες ηθοποιοί ερμηνεύουν ένα σκοτεινό έργο με ενοχλητικούς υπαινιγμούς σε μια παράσταση με εικαστικό και ηλεκτρισμένο μουσικό χαρακτήρα.
Περισσότερες πληροφορίες
Αγρίμι / Fauve
Τα δάση είναι χώροι που διαφεύγουν από την άμεση αντίληψη. Μέσα τους, άνθρωποι και ζώα διασκορπίζονται και κρύβονται, παραμονεύουν, αλληλοκυνηγιούνται και αλληλοπαγιδεύονται. Τόποι ηρεμίας και διαλογισμού, έκστασης και έντονης ζωής, τα δάση είναι επίσης απειλητικά και τοξικά περιβάλλοντα. Οι ασκήσεις, οι χοροί και οι τελετουργίες που αναπτύσσει το έργο επί σκηνής εξερευνούν αυτόν τον φυσικό και φανταστικό τόπο όπου συντελείται η διάλυση των ταυτοτήτων και η μεταμόρφωση των σωμάτων, με γνώμονα την αγριότητα. Συνδέοντας για πρώτη φορά τη χορογραφική δημιουργία της Κακλέα με τον γεωγραφικό, περιβαλλοντικό και ποιητικό πλούτο των δασών, το Αγρίμι / Fauve παρουσιάζει τον χορό σαν μια ακόμα ζώνη άγριας ζωής προς υπεράσπιση.
Η λίμνη / L’ Etang
Η παράσταση βασίζεται στο θεατρικό του Ρόμπερτ Βάλζερ, στο οποίο ένα παιδί που νιώθει απόρριψη από την οικογένειά του σκηνοθετεί την αυτοκτονία του σε μια λίμνη. Η Βιεν δημιουργεί ένα δυνατό ψυχολογικό δράμα φωτίζοντας τους ενοχλητικούς υπαινιγμούς του Βάλζερ για την παιδική κακοποίηση, την αιμομιξία και το οικογενειακό τραύμα. Οι δύο πρωταγωνίστριές της, που μοιράζονται όλους τους ρόλους, ο υπνωτιστικός φωτισμός και η ηλεκτρονική μουσική φέρνουν στην επιφάνεια καταπιεσμένες ορμές και συναισθήματα. Ο εαυτός σκορπίζει μέσα στον πόνο. Κάθε πρόταση τυλίγεται στην αμφιβολία. Ειπώθηκαν στ’ αλήθεια όλα αυτά ή μήπως ήταν όνειρο; Το σίγουρο είναι ότι δεν χάπι εντ δεν μπορεί να υπάρξει· το τραύμα παραείναι βαθύ.
Τραγούδια του ελληνικού λαού – Drag ορατόριο
Η ομάδα αντλεί έμπνευση από τον σπουδαίο Μικρασιάτη συνθέτη Γιάννη Κωνσταντινίδη, που με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης διέπρεψε στον χώρο του ελαφρού τραγουδιού (Ξύπνα αγάπη μου, Πόσο λυπάμαι κ.ά.), ενώ τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε αποκλειστικά στο κλασικό έργο του με βάση το δημοτικό τραγούδι. Με αφετηρία τον κύκλο τραγουδιών του Είκοσι τραγούδια του ελληνικού λαού, η παράσταση αφηγείται μια ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για ελληνικό horror show. Μέσα σ’ ένα αλλόκοτο τοπίο, μιλά για το ανοιχτό τραύμα της πατριαρχίας και την παρέκκλιση και φέρνει στο προσκήνιο μια άλλη, αθέατη πολλές φορές Ελλάδα.
Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia
Μια φωτεινή επιγραφή ενός εστιατορίου στην Αλβανία φωτίζει την ιστορία μιας οικογένειας. Ένα απρόοπτο γεγονός που εκτυλίσσεται υπό το φως της φέρνει τα άτομα αντιμέτωπα με την απουσία του πατέρα (του ιδιοκτήτη της ταβέρνας) που έχει πεθάνει. Τι ακόμα μένει να φωτίσει αυτή η ταμπέλα; Μια επιστροφή στη χώρα της παιδικής ηλικίας. Στην εποχή όπου η χαρά εναλλάσσεται με την απόγνωση και ένα πιάτο φαγητό ισοδυναμεί με φροντίδα. Το οικογενειακό τραπέζι με τις άδειες πια καρέκλες. Μια συνειρμική ακολουθία από εικόνες, θραύσματα από αναμνήσεις και από όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Αποχαιρετισμός στον πατέρα και καλωσόρισμα στην ενηλικίωση και τις υπαρξιακές ανησυχίες που τη συνοδεύουν.
Run – Ένα σκηνικό δοκίμιο για την έλλειψη χρόνου
Η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο, η διαρκής έλλειψή του και η αέναη αίσθηση επιτάχυνσης των πραγμάτων στη σημερινή εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα αποτελούν την αφετηρία του προβληματισμού της παράστασης, που αντλεί από τα «Τέσσερα κουαρτέτα» του Τ. Σ. Έλιοτ, τον «Εκκλησιαστή» και τα δοκίμια του φιλοσόφου Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν «Η κοινωνία της κόπωσης» και «The scent of time». Η αφήγηση ξετυλίγεται με μια λογική καλειδοσκοπικής αντανάκλασης αξιοποιώντας την ίδια τη διαδικασία παραγωγής της: μια ομάδα ηθοποιών/καλλιτεχνών προετοιμάζει μια παράσταση με θέμα την έλλειψη χρόνου. Μέσα σε ένα μεγάλο lounge, στην διάρκεια ενός διαλείμματος, συντελεστές και τεχνικοί συναντιούνται για κάποιο μικρό διάστημα ελεύθερου χρόνου, μια «παύση» φτιαγμένη από υλικά ονειροπόλησης, άγχους, ανειλημμένων υποχρεώσεων και καθηκόντων, ενώ μια live camera συλλαμβάνει αυτές τις στιγμές κενού, ελευθερίας ή απόδρασης.
Any attempt will end in crushed bodies and shattered bones / Κάθε απόπειρα θα καταλήγει σε κομματιασμένα κορμιά και τσακισμένα κόκαλα
Αντλώντας από το παγκόσμιο κύμα διαμαρτυρίας και την ανάγκη κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης απέναντι στην κρατική καταστολή, ο πρωτοπόρος Βέλγος χορογράφος και περφόρμερ επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών σε συνεργασία αυτή τη φορά με τη γνωστή βερολινέζικη ομάδα, για να μιλήσει για τη δύναμη της διαφορετικότητας και τη συμβίωση ξεχωριστών ατομικοτήτων, δημιουργώντας επί σκηνής ένα χώρο μιας πιθανής δημοκρατίας ή και αμφισβήτησης με 17 χορευτές όλων των ηλικιών (από 18 έως 71 ετών). Δανείστηκε τον τίτλο της παράστασης από τον λόγο που απηύθυνε ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ στους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ το 2019, η οποία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2021. Ο χορογράφος φωτίζει την ξεχωριστή χορευτική «υπογραφή» του καθενός, εντός ενός συνόλου με κοινή σωματική και επιτελεστική ενέργεια. Βασισμένη στο έντονα ρυθμικό «Κοντσέρτο για τσέμπαλο» του σύγχρονου Πολωνού συνθέτη Χένρικ Γκουρέτσκι, η χορογραφία δένεται με κομμάτια διαμαρτυρίας από τη δεκαετία του 1960 ως σήμερα από τον Max Roach και την Abbey Lincoln ως το Kae Tempest, ενώ ενσωματώνονται και προφορικά αποσπάσματα από την “Άνοιξη” της Σκοτσέζας συγγραφέως Ali Smith από το “Κουαρτέτο των εποχών”.
Ρέκβιεμ για τη Φάνι Γκόλντμαν
Η σκηνοθέτιδα δημιουργεί ένα τοπίο αφηγηματικών σπαραγμάτων για την εξόντωση της γυναικείας υπόστασης απέναντι στη λογική της πατριαρχίας, βασισμένη στο ομώνυμο έργο της σημαντικής Αυστριακής συγγραφέως Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν για την ηθοποιό Φάνι Γκόλντμαν και τη σχέση της με τον φιλόδοξο συγγραφέα Τόνι Μάρεκ. Ο άγνωστος ακόμη συγγραφέας την εκμεταλλεύεται για τις γνωριμίες της και μετά την εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα, ενώ στη συνέχεια κάνει τη ζωή της αντικείμενο του πρώτου επιτυχημένου βιβλίου του. Η παράσταση αναδημιουργεί το σύμπαν της Μπάχμαν επί σκηνής θέτοντας ερωτήματα, όπως το πώς εισχωρεί στη γλώσσα και στις σχέσεις ο λανθάνων φασισμός της καθημερινότητας και πώς αποβάλλεται τελικά η γυναικεία υποκειμενικότητα από έναν κόσμο στον οποίον δεν έχει θέση.
