Αργύρης Πανταζάρας: «Το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” είναι ένα έργο που δεν πρέπει να παίζεται»

Ο Αργύρης Πανταζάρας έχει μια έμφυτη ορμή κι ένα ταλέντο που φροντίζει να το καλλιεργεί. Με παρτενέρ την Έλλη Τρίγγου μόλις ανέβασε στο θέατρο Πορεία το «This is not Romeo and Juliet» που αντλεί έμπνευση από το σαιξπηρικό δράμα, αλλά ταυτόχρονα είναι κόντρα σε αυτό…

Μπορεί ένας άνθρωπος που δεν έχει ερωτευτεί βαθιά να κατανοήσει την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;
Ναι. Τον έρωτα δεν τον κατανοείς! Τον βιώνεις, τον ζεις. Εγώ προσωπικά δεν είμαι υπέρ του έρωτα. Είμαι υπέρ της αγάπης. Ο έρωτας είναι τραυματικός, τυφλός μεθυσμένος, βλαμμένος, ηλίθιος, παράλογος, παρανοϊκός, ασταθής, εξωφρενικός, σχιζοφρενικός. Η αγάπη είναι το απόσταγμα του έρωτα, είναι το αποτέλεσμα της μάχης που έδωσες όσο βρισκόσουν σ’ αυτή την κατάσταση. Εκεί ορίζεται η συνέχεια, αν άξιζε να παλέψεις με αυτόν το δαίμονα μέσα σου ή όχι. Μέσα στο έργο λέει: «Κρύα φλόγα, άρρωστη υγεία, ύπνος άγρυπνος, κάτι που είναι, ό,τι δεν είναι! Αυτός είναι ο έρωτάς μου που τον μισώ στα βάθη της καρδιάς μου». Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα για μένα μισούν τον έρωτα, πάσχουν, υποφέρουν... Γι’ αυτό πεθαίνουν. Για να δραπετεύσουν, για να βρουν λίγη γαλήνη για μια στιγμή μαζί.

Ο τίτλος που έδωσες στην παράστασή σου είναι «This is not Romeo and Juliet». Αν τα πρόσωπα του έργου δεν είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, τότε ποιοι είναι;
Είναι αυτοί που αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι. Είναι όλοι αυτοί που αντιστέκονται στον έρωτα γιατί πονάνε, που αντιστέκονται στο θάνατο γιατί φοβούνται. Ο «έρωτας» και ο «θάνατος» είναι δύο «πόλοι», που δεν συναντιούνται ποτέ. Ή θα είσαι στον έναν «πόλο» ή στον άλλο. Όπου υπάρχει ο έρωτας, ο φόβος εξαφανίζεται. Όπου υπάρχει φόβος, ο έρωτας απουσιάζει. Το «Τhis is not Romeo & Juliet» είναι μια προσωπική μάχη γενναιότητας, ή μια παγίδα που στήσαμε στον εαυτό μας. Το παραδέχομαι.

Όμως ολόκληρη η ζωή δεν είναι μια παγίδα που φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι;
Ναι! Το κάνουμε για να μάθουμε να βγαίνουμε μέσα από τις δικές μας παγίδες ζωντανοί, καινούργιοι και πιο γενναίοι. Το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» είναι ένα έργο που δεν πρέπει να παίζεται. Γιατί στο τέλος πεθαίνουν δύο παιδιά ηλικίας 14-16 ετών από το μίσος της κοινωνίας. Αυτό το μίσος πρέπει να πάρει τέλος στη κοινωνία μας. Αυτά τα παιδιά πρέπει να σταματήσουν να πεθαίνουν ξανά και ξανά. Γι’ αυτό κι εμείς φτιάξαμε μια παράσταση που δεν θέλουμε να παίξουμε.

Οι φωτογραφίες της παράστασης αποτυπώνουν έναν έντονο ερωτισμό. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συμπρωταγωνιστείς σε μια τέτοια παράσταση με μια πρώην σύντροφό σου;
Με την Έλλη έχουμε ξανασυνεργαστεί σε ταινίες. Έχουμε φερθεί ως επαγγελματίες ουκ ολίγες φορές. Τώρα όμως για πρώτη φορά κάνουμε κάτι εξ ολοκλήρου δικό μας. Δεν συνεργάζομαι με την Έλλη με την ιδιότητα της «πρώην συντρόφου». Συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο που κυρίως εκτιμώ, θαυμάζω, σέβομαι και εμπιστεύομαι. Είναι μια μεγάλη δοκιμασία στην οποία πιστεύω ότι άξιζε να υποβληθούμε, να μεταμορφωθούμε και να εξελιχτούμε. Εντέλει, καταφέραμε να γίνουμε κάτι που είναι ανεκτίμητο σε οποιαδήποτε ιστορία. Γίναμε «παρτενέρ». Γίναμε συμπαίχτες, συνεργάτες. Αυτό είναι μια μεγάλη νίκη.

«Ο "έρωτας" και ο "θάνατος" είναι δύο "πόλοι", που δεν συναντιούνται ποτέ. Ή θα είσαι στον έναν "πόλο" ή στον άλλο. Όπου υπάρχει ο έρωτας, ο φόβος εξαφανίζεται. Όπου υπάρχει φόβος, ο έρωτας απουσιάζει».

Ποιοι είναι οι υπόλοιποι πολύτιμοι συνεργάτες σου σ’ αυτήν τη δουλειά;
Είναι άνθρωποι που με εμπνέουν και τους συμβουλεύομαι σε κάθε βήμα. Είναι πρώτα απ’ όλα ικανοί, διαυγείς και ακραίοι επαγγελματίες. Η δουλειά είναι καθαρά μια αφορμή για να μοιραζόμαστε τα όνειρά μας στην πράξη. Είναι όλοι εξελισσόμενοι και διακεκριμένοι στο χώρο τους και είμαστε μαζί όταν θέτουμε νέους στόχους, νέες συντεταγμένες και νέες συναντήσεις.
Σ’ αυτή την παράσταση συνεργάζομαι με τους Δήμητρα Ζίγκαρις, Λίνα Σταυρόπουλου, Τζίνα Ηλιοπούλου, Θεοδώρα Καπράλου, Αγγελική Μυλωνά, Κωνσταντίνο Παπανικολάου, Γιώργο Πούλιο, Γιώργο Καρβέλα, Γρηγόρη Ρέντη, Πάνο Βουτσινά, Αντώνη Δούκα, Νίκο Πανταζάρα, Σάκη Μπιρμπίλη, τη μόνιμη σύμβουλο Σάσα Παπαχριστοπούλου και την αναντικατάστατη διευθύντρια παραγωγής Αναστασία Καβαλλάρη. Σκέψου όλοι αυτοί μαζί, με τους συνεργάτες τους. Για μια παράσταση μόνο δύο ηθοποιών. Έτσι όπως το νιώθω είναι αυτό που λέω «συγγενείς από επιλογή».

Για ποια πράγματα νιώθεις ευτυχής;
Που μοιράζομαι στιγμές και όνειρα με ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω καλά. Με ανθρώπους που μου επιτρέπουν να ονειρεύομαι.

Είσαι άνθρωπος που κυνηγάει τα πράγματα. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος που έχεις θέσει;
Θα σου πω... Θέλω να μπορώ να δραπετεύω από την τέχνη μου και να επιστρέφω όποτε έχω κάτι πραγματικά να πω. Θέλω να διεκδικώ το δικαίωμα στο χρόνο και στην ποιότητα ζωής. Καλλιτεχνικά θα σου πω μια ωραία ευχή που μου είπε ένας φίλος: «Να γεράσω όμορφα στην Επίδαυρο»...

Πώς βλέπεις την εποχή μας;
Στην πανδημία κρίνεται ό,τι έχει να κάνει με την υγεία. Στον πόλεμο, η πολιτική και η εθνική άμυνα. Σε περίοδο ειρήνης, η τιμιότητα και η διαφθορά. Στις σκοτεινές εποχές, πιάνουμε εμείς δουλειά... Ο καλλιτέχνης σκάβει αδιάλειπτα σαν τον ανθρακωρύχο, μέσα στο σκοτάδι, για να φέρει στο φως ένα μικρό διαμάντι ελπίδας.

Πώς σχολιάζεις την καταδικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή;
Είναι θαύμα! Είναι επίσης εφιάλτης ότι είναι «θαύμα» το αυτονόητο και το αυταπόδεικτο. Νιώθω ευγνώμων για την ελληνική δικαιοσύνη. Όμως παράλληλα νιώθω μουδιασμένος που επέτρεψε να συμβεί όλο αυτό.