Η συγγραφέας παιδικών βιβλίων και σύζυγος του Θάνου Μικρούτσικου γράφει για τη σχέση της με το θέατρο με αφορμή την πρεμιέρα του έργου της (29/9) «Ως την άκρη του κόσμου» από τους C. for circus στο «Τζένη Καρέζη».
«Αγαπάω το θέατρο από παιδί. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σ΄ ένα μεγάλο ανοιχτό σπίτι. Θυμάμαι τους μεγάλους να λένε ιστορίες, να οργανώνουνε παραστάσεις. Μαγικά χρόνια. Ο πρώτος μου ρόλος ήταν στο διάλειμμα μιας παράστασης που έκαναν τα ξαδέλφια μου για όλη τη γειτονιά. Θυμάμαι ήταν η πρώτη χρονιά που αναβαθμίστηκα από το ταμείο στο γέμισμα του διαλείμματος. «Και τι να κάνω;»τους ρώτησα. «Ότι μπορείς για να καθίσουν ήσυχοι» μου είπανε. Και τότε σκάρωσα τον πρώτο μου θεατρικό μονόλογο. Έχω πολλές μνήμες από παραστάσεις των παιδικών χρόνων. Και πρέπει να ομολογήσω ότι ήμασταν και πολύ προχωρημένοι αισθητικά. Θυμάμαι μια παράσταση που οργάνωσαν οι μεγάλοι, θείοι και θείες που γινόταν μέσα στο σπίτι των διακοπών κι όλη η γειτονιά στριμωχνόταν στα παράθυρα. Κάποια στιγμή όταν το σενάριο το απαιτούσε έφυγαν από το σπίτι κι άρχισε ένα κυνηγητό των πρωταγωνιστών προς τη θάλασσα. Μπροστά αυτοί και πίσω όλη η γειτονιά όπου παραθερίζαμε. Στη συνέχεια όσοι έβλεπαν αυτό το απίστευτο κυνηγητό ακολουθούσαν κι άλλοι κι άλλοι. Φοβερό happening!
» Δεν αισθάνομαι ότι ανήκω στο χώρο του θεάτρου. Οι ιστορίες γράφω που αρχίζουν πάντα από το “μια φορά κι έναν καιρό”. Άλλες φορές με πάνε σε γνωστά χωράφια κι άλλες φορές σε άγνωστες θάλασσες «Ως την άκρη του κόσμου». Ξεκινήσαμε με τον Θάνο να κουβεντιάζουμε κατά πόσο θα μπορούσε το “Λέγε ο ένας, λέγε ο άλλος” που είχαμε κάνει να ανέβει στο θέατρο. Κάποιος μας μίλησε για την ομάδα C. for circus, είδαμε δουλειά τους, ενθουσιαστήκαμε και τους προτείναμε να συνεργαστούμε.
» Το έργο μας μιλάει για ένα ταξίδι αλλά και η διαδικασία συγγραφής ήταν ένα ταξίδι. Ξεκινήσαμε από δυο παιδιά που χάσανε ό,τι πιο πολύτιμο είχαν και στην πορεία συμφωνήσαμε ότι, όταν στη χώρα μας υπάρχουν γύρω στα τέσσερις χιλιάδες ασυνόδευτα και χωρισμένα από τις οικογένειές τους παιδιά, δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε γι’ αυτά.
» Το κείμενο γράφτηκε παρακολουθώντας τους αυτοσχεδιασμούς των παιδιών, συζητώντας, σβήνοντας, γράφοντας. Νιώθω ότι το γράψαμε όλοι μαζί ίσως επειδή οι κεραίες μας συντονίζονταν, ίσως επειδή με τα ίδια κλαίμε και με τα ίδια γελάμε.
» Έτσι οι ήρωες είναι δύο παιδιά που ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, ενώ βρίσκονται στο μηδέν, υποδύονται τους πειρατές για να μπορέσουν να αντέξουν και να προχωρήσουν. Καταλαβαίνουν ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος. Να φύγουν μακριά από το χάος, να περάσουν σύνορα κι άλλα σύνορα για να φτάσουν σπίτι, για να βρουν ελεύθερη πατρίδα να ριζώσουν ξανά. Διότι αυτά τα παιδιά που τα έχασαν όλα αλλά και τα άλλα παιδιά που ζούνε κρύβοντας τους φόβους τους πίσω από προστατευμένους τοίχους, όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη τη φαντασία για να εξηγήσουν, να χωνέψουν τις δυσκολίες του σύγχρονου κόσμου. Και μόνο αν τις καταλάβουν θα μπορέσουν να ενηλικιωθούν, δηλαδή να διεκδικήσουν από τη ζωή το κομμάτι που τους ανήκει. Την ελευθερία, μια πατρίδα, μια οικογένεια, μια γλώσσα, ένα σπίτι. Το Χ στο χάρτη των δύο μικρών μας πειρατών είναι αυτό ακριβώς το σημείο. Ένα σπίτι όπου όλα τα απλά, τα αυτονόητα, τα αδιαπραγμάτευτα γίνονται πολύτιμα. Το κουδούνι του σχολείου, μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα, η πρωινή καλημέρα.
» Σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι σύντροφός τους θα είναι ένας γλάρος που δεν μπορεί να πετάξει. Οι τρεις τους θα ενώσουν τις δυνάμεις τους, το πείσμα τους για να πετύχουν το στόχο τους. Ποιος είναι αυτός; Το σημείο Χ δεν είναι το ίδιο για όλους. Άλλωστε ο καθένας προσδοκάει τον δικό του παράδεισο».
Περισσότερες πληροφορίες
Ως την άκρη του κόσμου
Η ομάδα C. for Circus παρουσιάζει την πειρατική περιπέτεια δύο παιδιών που αναζητούν νέα πατρίδα.
