Ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Έαρ Βικτώρια, Γιώργος Χριστοδούλου, μας μιλά για «Το τελευταίο παιχνίδι» αλλά και για όσα τον συγκινούν ή τον απογοητεύουν στο θέατρο
Τι σας άγγιξε στο έργο της Αναστασίας Βούλγαρη, «Το τελευταίο παιχνίδι»;
Είναι πολύ ανθρώπινο και πραγματεύεται το επίκαιρο θέμα του μπούλινγκ. Κάπου στην ελληνική επαρχία ο μεγάλος γιος μιας οικογένειας ασκεί πίεση στο μικρότερο αδελφό, ο οποίος ασχολείται με την ενόργανη γυμναστική. Τον αποκαλεί μπαλαρίνα και η πίεση που δέχεται ο νεαρός τόσο από τον αδελφό όσο και από τον σκληρό πατέρα, τον κάνει να εξομολογηθεί στη μητέρα του όλα όσα νιώθει, αλλά και τη σχέση του με ένα αγόρι. Εκείνη ανοίγει την αγκαλιά της, τον στηρίζει και δέχεται να γνωρίσει το σύντροφό του. Ουσιαστικά αυτό που του λέει είναι: «μάθε μου τον κόσμο σου». Με συγκίνησε αυτό το αγκάλιασμα, που είναι τόσο σπάνιο στην εποχή μας. Τις περισσότερες φορές επιλέγουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Ποιον αφορά ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει κάποιος να ζει και γιατί θα πρέπει να αποκηρύξεις αυτόν που επιλέγει να ζήσει διαφορετικά;
Έχει αλλάξει ο τρόπος που προσεγγίζουν την καθημερινότητα οι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς;
Ο Νίκος Φώσκολος έλεγε ότι λείπει το συναίσθημα πολλές φορές και ίσως έχει δίκιο. Πάντως τόσο στο έργο της Αναστασίας Βούλγαρη όσο και στη «Χαρισάμενη ζωή» του Κώστα Τσιάνου είδα να υπάρχει αλήθεια, συναίσθημα και συγκίνηση. Με ενδιαφέρει να λέμε αλήθειες μέσα από το θέατρο αλλά θέλω κι αυτό το κάτι, που αγγίζει το συναίσθημα. Δεν μ’ ενδιαφέρει να μου πετάει κάποιος στα μούτρα ένα κείμενο και από κάτω να υπάρχει το κενό. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο μοντέρνος ήταν ο Αλέξης Μινωτής, που έλεγε όταν έπαιζε τον Οιδίποδα Τύραννο: «Εγώ δεν έχω να πω τίποτα, τα έχει πει όλα ο Σοφοκλής». Δεν καταλαβαίνω τον μοντερνισμό όταν τσαλακώνει το συγγραφέα και δεν αφήνει τίποτα από κάτω.
Ποιο έργο θα θέλατε να σκηνοθετήσετε;
«Το γαμήλιο εμβατήριο» του Άγγελου Τερζάκη, το έχω μελετήσει πάρα πολύ είναι ένα καταπληκτικό έργο. Πιστεύω ότι υπάρχουν ελληνικά κείμενα θησαυροί καθώς και πολλά πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε στο θέατρο;
Στην «Χαρισάμενη ζωή» του Κώστα Τσιάνου. Η Αγγελική Λεμονή έκανε μία εκπληκτική ερμηνεία.
Πότε ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα για τους νέους ηθοποιούς: σήμερα ή την εποχή που πρωτοξεκινήσατε;
Σήμερα τα πράγματα δείχνουν λίγο πιο εύκολα αλλά δεν ξέρω αν στην πραγματικότητα είναι. Θυμάμαι, την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στη σκηνή δίπλα στην Έλλη Λαμπέτη, πριν ακόμα πάρω το δίπλωμα, πετούσα στις μύτες των ποδιών και δεν σήκωνα τα μάτια. Τώρα, οι ηθοποιοί μπαίνουν μέσα στην αίθουσα και έχουν μια υπερβολική άνεση. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όμως αυτό που λέμε «χύμα» έχει επικρατήσει. Προσωπικά είμαι τυχερός με όλους τους συνεργάτες μου, τους πιο έμπειρους και τους νεότερους, τη Νόνη Ιωαννίδου, τη Ματίνα Δημητροπούλου, τον Ανδρέα Γιαννακούλα, το Βίκτωρα Πέτσα, τον Πάνο Τρουμπουνέλη.
Ποιο ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που μάθατε στο θέατρο;
Το θέατρο με μετακίνησε εσωτερικά, μου άγγιξε ευαίσθητες χορδές. Μέσα από το θέατρο έμαθα το σεβασμό. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου έμαθα να σέβομαι και να μην κάνω τον ξερόλα. Συνεργάστηκα με σπουδαίους δασκάλους από την Αρώνη, τον Τζόγια και τη Χατζηαργύρη μέχρι τον Μουζενίδη, τον Τερζάκη, τον Βασιλειάδη κ.ά. Οι νεότεροι πρέπει να «εκμεταλλευτούν» τα βιώματα και την εμπειρία των μεγαλύτερων, πρέπει να αντλήσουν από αυτά πληροφορίες. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί συνεργάστηκα με σπουδαίους καλλιτέχνες, την Έλλη Λαμπέτη, τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Πέτρο Φυσσούν, τη Σμαρούλα Γιούλη, το Γιώργο Μούτσιο και πολλούς άλλους. Έμαθα πως με τον ανταγωνισμό δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα. Εγώ, τα τετραγωνικά μου τα έχω κάνει και έχω αποδείξει αν είμαι καλός ή κακός ηθοποιός. Λυπάμαι γιατί βλέπω ότι όλοι θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές κι όχι συνεργάτες.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το θέατρο Έαρ Βικτώρια;
Το θέατρο Έαρ Βικτώρια λειτουργεί ανακαινισμένο και με δύο σκηνές από το 2016 από την Εταιρεία Θεάτρου «Ωκέα~Ίρις» με την αρχιτεκτονική ανάπλαση της αρχιτέκτονος και ηθοποιού Γεωργίας Ζώη υπό τη δική μου καλλιτεχνική διεύθυνση. Φέτος ξεκινήσαμε με το 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου και θέλουμε να συνεχίσουμε με ωραίες συνεργασίες, δυνατά έργα και δράσεις που θα αναδεικνύουν τη θεατρική δημιουργία. Θέλουμε να είναι ένας χώρος έκφρασης με ορίζοντα το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρo, ενώ παράλληλα μπορούν να φιλοξενούνται ποιητικές αναγνώσεις, βραδιές μελοποιημένης ποίησης, παρουσιάσεις νέων εκδόσεων. Μαζί με τον Γιώργο Χατζηδάκη ετοιμάζουμε το ραδιόφωνο του θεάτρου που θα εκπέμπει φιλοξενώντας συνεντεύξεις, μουσικές και πολλά άλλα.
Περισσότερες πληροφορίες
Το τελευταίο παιχνίδι
Ένα έργο για την υπεράσπιση των ανθρώπινων συναισθημάτων που περιορίζονται στην κλειστή κοινωνία της επαρχίας.
