Καινούργια, απροσδόκητα πράγματα περιμένουμε από τους νέους καλλιτέχνες. Η Ελένη Μιχαηλίδου δεν πιστεύει στις μαγικές συνταγές αλλά στην έμπνευση και το μεράκι, που η ίδια διαθέτει. Ποια είναι και τι γυρεύει στη Νέα Υόρκη;
Σπούδασα στο Ναύπλιο, στη Σχολή Καλών Τεχνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και ολοκλήρωσα τις σπουδές στις παραστατικές τέχνες κι ιδιαίτερα στην υποκριτική στην Πράγα, στην Ακαδημία θεάτρου του πανεπιστημίου DAMU. Τα τελευταία δυο χρόνια ζω στην Αθήνα , και εργάζομαι στο θέατρο Πορεία με το Δημήτρη Τάρλοου.
Η πρώτη μου δυνατή εμπειρία στο θέατρο, ως ηθοποιός, ήταν η συμμετοχή μου στην παράσταση "Persona Atlas" σε σκηνοθεσία Ida Kat Balslev, πριν δυο χρόνια στην Πράγα. Ήταν δυνατή γιατί μοιράστηκα τη δουλειά αυτή με άλλους τέσσερις ηθοποιούς διαφορετικής εθνικότητας, με μόνο κοινό γνώμονα το πάθος μας για το θέατρο. Ως βοηθός σκηνοθέτη, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω, την συνάντηση που είχα πριν ένα χρόνο με τον Οσκάρας Κορσουνόβας στην παράσταση "Μιράντα", στο θέατρο Πορεία.
Αισθάνθηκα αγωνία…Όμως θα έλεγα ότι κυρίως αισθάνομαι προσμονή για αυτά που επιθυμώ να κάνω και λιγότερο…αγωνία.
Η φιλοσοφία μου είναι να ακολουθείς το ένστικτο σου. Και αν χάνεσαι κάπου στην διαδρομή, να έχεις το θάρρος να τολμάς.
Στην παράσταση "My silence has ended" βασισμένη στην "Πιο Δυνατή" του Αυγούστου Στρίντμπεργκ υποδύομαι την Αμέλια, την ερωμένη, η οποία έχει αποφασίσει να σπάσει την σιωπή της και να εκφράσει έναν ανθρώπινο λόγο για τον έρωτα, σε αντίθεση με το έργο του Στρίντμπεργκ όπου παραμένει σιωπηλή και «κατηγορούμενη».
Δημιούργησα την παράσταση αυτή μαζί με τη ζωγράφο Κυβέλη Ζώη γιατί είχαμε και οι δυο την ανάγκη να πειραματιστούμε σε μια ενδιάμεση πλατφόρμα, σε μία πλατφόρμα μεταξύ ζωγραφικής και σκηνικής πράξης. Δίνοντας έτσι ζωγραφικό χαρακτήρα και στον υποκριτή. Αλλά παράλληλα έτσι δίνεται η δυνατότητα ώστε ένας πίνακας να αποκτά χρονική διάσταση στον χώρο στον οποίο βρίσκεται. Η παράσταση παρουσιάζεται στις 24 Μαρτίου, στο SVA theatre, στη Νέα Υόρκη.
Τα επόμενα σχέδια μου…"θέατρα και σκηνικά και η μοίρα μου πάντα να νικά".(Γ. Σεφέρης. "Οι θεατρίνοι").
Στην Ελλάδα με απογοητεύει η συνεχής χρήση του μέλλοντα και η αποφυγή του ενεστώτα. Ωστόσο ο τόπος αυτός με τροφοδοτεί με μια εσωτερική ζωτική ενέργεια . Μοιραζόμαστε όλοι μας και κάτι κοινό, τη γλώσσα μας, που είναι σπουδαία..
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, αυτό θα ήταν κάθε μορφής ρατσισμός.
