Αντώνης Μυριαγκός, Γεράσιμος Γεννατάς, Περικλής Μουστάκης: μπορεί τα ονόματά τους να μη σας λένε “πολλά”, οι ερμηνείες τους όμως σε τρεις πολύ ιδιαίτερες παραστάσεις της φετινής σεζόν τους καθιστούν αδιαφιλονίκητους πρωταγωνιστές.
Αντώνης Μυριαγκός
Μπορεί ένας νέος ηθοποιός, εκφέροντας αποκλειστικά και μόνο αριθμούς, να δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής; Αυτό κάνει ο Αντώνης Μυριαγκός στο «Αmor», την παράσταση-εικαστικό μανιφέστο του Θόδωρου Τερζόπουλου για την αρρώστια των καιρών μας: την ηδονή της κερδοσκοπίας. Στο πλάι της Αγλαίας Παππά, με το κοστούμι του χρηματιστή και το εκστατικό βλέμμα του διονυσιασμένου, ο Μυριαγκός καταμετρά, απαριθμεί, αναφέρει δείκτες και δειγματίζει εμπορεύματα για να απομείνει, τελικά, μονάχος, να σκαρφαλώνει στους τοίχους του θεάτρου αλυχτώντας κι ουρλιάζοντας: «Αmor!». Κάπως έτσι, ο βακχευμένος οπαδός των χρηματιστηρίων αποζητά, στο φινάλε, εκείνο που όλοι ζητούν: την αγάπη. Η υποδειγματικά δουλεμένη, σπαρακτικά εκτελεσμένη και συναισθηματικά πάλλουσα ερμηνεία του σε αυτό το ιδιότυπο θέαμα που αισθητοποιεί το υπαρξιακό τέλμα της κρίσης κάνοντας έκκληση στον απολεσθέντα ανθρωπισμό και την αγάπη, είναι μοναδική (Άττις).
Γεράσιμος Γεννατάς
Έχει αποδείξει εδώ και χρόνια -τόσο στην “Κατάρα της Ίρμα Βεπ” όσο και στην “Πατριδογνωσία”- το κωμικό του ταπεραμέντο. Αυτή τη φορά, όμως, στο έργο-θεώρημα για το σύγχρονο θέατρο “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί” του Τομ Στόπαρντ που ανεβαίνει στη σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, ο Γεράσιμος Γεννατάς φανερώνει πόσο έχει επεξεργαστεί και εν τέλει αποκρυσταλλώσει έναν ολόδικό του τρόπο ερμηνείας του κωμικού. Το εσωτερικεύει με τον οίστρο καρατερίστα (όπως έκανε λ.χ. Ο Κώστας Χατζηχρήστος) και το σωματοποιεί με έυγλωττες παρτιτούρες δράσεων (όπως λ.χ. Ο Πίτερ Σέλλερς), για να το εξωτερικεύσει με μια απροσδόκητη ψυχρότητα, “παγώνοντας” το γέλιο κι εκτοξεύοντάς το στα όρια της τραγωδίας. Για τον “νεκρό” χαρακτήρα που ερμηνεύει στο συγκεκριμένο έργο, τον Γκίλνενστερν, ο “τρόπος Γεννατά” φαντάζει ιδανικός (Θέατρο Επί Κολωνώ).
Περικλής Μουστάκης
Θαρρείς κι έχει επιλέξει να μη σηκώνει το βλέμμα του περισσότερο από ένα συγκεκριμένο ύψος, ίδιος με ζώο που καιροφυλακτεί το θήραμά του μέσα απ' τις φυλωσιές. Κι αν το βλέμμα του είναι σκοτεινό, το σώμα του είναι ευθυτενές, πλατύ, άκαμπτο και επιβλητικό, έτοιμο να σκεπάσει -σα φέρετρο- όσους βρίσκονται κοντά του. Στον “Φαέθοντα” του Δημήτρη Δημητριάδη, ο Περικλής Μουστάκης ερμηνεύει έναν πατέρα-τέρας που ασελγεί συστηματικά εις βάρος της οικογενείας του: της συζύγου, των δύο θυγατέρων και του μοναχογιού του. Μισάνθρωπος, δογματικός, δόλιος και νοσηρός, ο αντι-ήρωας του Δημητριάδη έχει βρει στον έμπειρο ηθοποιό (αλλά και σκηνοθέτη απαιτητικών θεαμάτων στο παρελθόν με την ομάδα “Άσκηση”) έναν ιδανικό εκφραστή: ο τόνος, ο απνευστί ρυθμός, η δωρικότητα και η κτηνώδης θωριά που έχει υιοθετήσει ο Περικής Μουστάκης στοιχειοθετούν μια ερμηνεία σπάνιας εγκυρότητας και ισχύος, ενισχυμένη από την καταλυτική σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Καραντζά (Θέατρο Οδού Κυκλάδων - “Λευτέρης Βογιατζής”).
Περισσότερες πληροφορίες
Amor
Σε ένα εικαστικής υφής θέαμα, δύο ηθοποιοί ερμηνεύουν ακραίες συμπεριφορές, χειραγωγούνται από την εξουσία και χειραγωγούν ο ένας τον άλλον. Ίσως όμως ο έρωτας μπορεί να τους σώσει
Φαέθων
Μια παραβολή για την πάλη του ανθρώπου με το θείο και τη ζωτική ανάγκη της αντίδρασης στην όποια άνωθεν επιβολή
Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί
Η κωμικοτραγική ιστορία των δύο νεαρών αυλικών του σαιξπηρικού Άμλετ, οι οποίοι μας καλούν να παρακολουθήσουμε τα πάθη του νεαρού πρίγκιπα μέσα από τα δικά τους μάτια
