Λάμπει με τις ερμηνείες της και εδώ και δώδεκα χρόνια που την παρακολουθούμε να συνεργάζεται με τον Θωμά Μοσχόπουλο αναδύει νεότητα, σφρίγος και φρεσκάδα. Η Άννα Καλαϊτζίδου μοιράστηκε με τη Μαρία Κρύου σκέψεις της για την νέα εποχή του θεάτρου Πόρτα, για την πολιτική συνείδηση αλλά και για το «Λίλιομ», στο οποίο συμπρωταγωνιστεί με τον Γιώργο Χυσοστόμου.
Το Πόρτα είναι μια προσωπική ιστορία για τον καθένα από εμάς που βρίσκεται να δουλεύει στο θέατρο σ’ αυτό το νέο του ξεκίνημα. Την ανάγκη της αυτοδιαχείρισης την έφερε η ίδια η εποχή. Δεν υπάρχει πια η δυνατότητα να πληρώσει κάποιος μια παραγωγή και τους συνεργάτες του με τον τρόπο που συνέβαινε παλιότερα. Τα εισιτήρια στο Πόρτα είναι η μοναδική πηγή χρηματοδότησης του θεάτρου. Μπορεί να είναι ένα ρίσκο αυτό που κάνουμε δουλεύοντας με ποσοστά, όμως εγώ το πήρα φέτος αυτό το ρίσκο και κάνω αυτό ακριβώς που θέλω. Στηρίζουμε αυτή την προσπάθεια με όλες μας τις δυνάμεις. Υπάρχει κόπος αλλά και χαρά!
Αλληλεγγύη και η συνεργασία. Δεν διασπαστήκαμε, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και θέλουμε να πετύχουμε αυτό που χτίζουμε. Το Πόρτα έχει μια φιλοσοφία που μου αρέσει, προτρέπει στη συνάντηση του κόσμου όχι μόνο με το θέατρο αλλά και με άλλες τέχνες. Τα μουσικά προγράμματα που πραγματοποιούνται τις Τρίτες έχουν πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Καλύπτουν διάφορα στυλ μουσικής τα οποία θεωρούμε ότι ανταποκρίνονται στην αισθητική μας και θέλουμε να τα ανακαλύψει το κοινό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα χορευτικά. Μπορούμε να μιλήσουμε όλοι μαζί, καλλιτέχνες και θεατές γύρω από τα πράγματα που συμβαίνουν στην τέχνη, υπάρχει η διάθεση να βρει κάτι εκείνος που αναζητά καθαρά την ψυχαγωγία αλλά κι εκείνος που θέλει κάτι πιο ερευνητικό. Υπάρχουν κοινά θέματα που μας απασχολούν. Προσωπικά θα ήθελα αυτός που θα έρθει να δει μια παράσταση μου, να παρακολουθήσει και μια συναυλία με μουσική που με συγκινεί. Το Πόρτα είναι ένας χώρος ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών.
Σε μικρές κοινότητες μπορεί να αναπτυχθεί η πολιτική συνείδηση, αλλά προηγουμένως θα πρέπει να έχει αναπτύξει ο καθένας προσωπική πολιτική συνείδηση. Μετά, πάμε στα υπόλοιπα… Η κοινωνία μπορεί να αλλάξει με την τέχνη. Το ανέβασμα του έργου «Λίλιομ» του Φέρεντς Μόλναρ δηλώνει μια πολιτική στάση. Το έργο μιλά για θέματα που μας αφορούν. Δεν θα το χαρακτήριζες αμιγώς πολιτικό, υπάρχει υπαρξιακά και μεταφυσικά στοιχεία που το διατρέχουν.
Το «Λίλιομ» γράφτηκε σε μια δύσκολη εποχή, το 1909, και μιλά για δυο ανθρώπους που ξεκίνησαν ερωτευμένοι κι όταν απολύθηκαν από τις δουλειές τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με δυσκολίες. Αν δεν δεις την ερωτική ιστορία δεν μπορείς να δεις την πολιτική διάσταση του έργου. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κατάφεραν να βρουν ο ένας τον άλλο να μιλήσουν μέσα στην πίεση και την ανέχεια, που αναγκάστηκαν να υποστούν. Ο Λίλιομ συμμετέχει σε μια ληστεία για να βοηθήσει οικονομικά τη γυναίκα και το παιδί τους- είναι ένας χαζοαπατεώνας, όχι μαφιόζος-, κι ενώ πεθαίνει του δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψει και πάλι στη ζωή προκειμένου να κάνει μια καλή πράξη για το παιδί του. Ο συγγραφέας θεωρητικά έγραψε το έργο ως συγνώμη για τη γυναίκα του. Είναι λοιπόν ένα έργο συγχώρεσης με πολλές διαστάσεις. Έχει πολύ ωραία παρτιτούρα που σημαίνει πως όλοι οι ρόλοι παίζουν ένα σημαντικό ρόλο. Δείχνει το πόσο πολύπλευρος είναι ο άνθρωπος, την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μπορεί να αισθανθείς λύτρωση βγαίνοντας από την παράσταση.
Στο ρόλο της Τζούλη, της συντρόφου του Λίλιομ, την οποία ερμηνεύω με συγκινεί η δύναμη της. Αυτή η γυναίκα κάνει μια πολύ μεγάλη διαδρομή. Ερωτεύεται, μένει έγκυος μπαίνει στην ανεργία όπως και ο σύντροφος της. Είναι χειραφετημένη, κρατά τη ζωή στα χέρια της δουλεύοντας ως υπηρέτρια και έχει άποψη γιατί δεν θέλει το γάμο. Δοκιμάζεται, σκληραίνει και μαθαίνει τη συγχώρεση. Το έργο έχει κάτι μεταφυσικό αλλά και κάτι ρεαλιστικό ταυτόχρονα. Αυτό δεν συμβαίνει και στη ζωή; Είναι σχεδόν μεταφυσικό το πόσο πολύ μπορεί να ερωτευτείς έναν άνθρωπο και να πιστέψεις ότι αυτός είναι τα πάντα, ότι καταλαβαίνει τι νιώθει ακόμα κι όταν δεν μιλά. Με συγκινεί η πίστη και ο ρομαντισμός της που την κάνει να πιστεύει ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως τα ονειρεύεται.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος που σκηνοθετεί και την παράσταση έχει τη σπορά για να τροφοδοτήσει το μηχανισμό που στήθηκε στο Πόρτα. Συνεργαζόμαστε μαζί δώδεκα χρόνια και τον γνωρίζω συνολικά δεκατέσσερα από την εποχή που ήμουν στη Δραματική Σχολή. Είμαστε ακόμα μαζί γιατί θεωρούμε ότι δεν θα είμαστε μαζί. Μπροστά στην προοπτική μιας νέας συνεργασίας βλέπουμε αν μας ενδιαφέρει να προχωρήσουμε, χωρίς πίεση. Έχουμε αναπτύξει κοινούς κώδικες και αυτό που βγαίνει σε κάθε δουλειά βασίζεται σε μια έρευνα που διαρκεί χρόνια. Είναι πολύ έξυπνος και μου αρέσουν τα πράγματα που φαντάζεται. Μου αρέσει επίσης το γεγονός ότι αυτό που τελικά θέλει είναι το story telling, να αφηγηθεί κάτι που έχει τη δική του σημαντικότητα.
Παράλληλα συνεχίζω να δουλεύω και στο παιδικό θέατρο γιατί και ως μητέρα θέλω τα παιδιά να βλέπουν καλό θέατρο. Είχα την ευκαιρία να λάβω μέρος σε πολύ καλές παραστάσεις και πρέπει να σας πω, πως η συμμετοχή σε μια παράσταση για παιδιά είναι μια συνεχής άσκηση για τον ηθοποιό. Δεν παίζεις με καμία ματαιοδοξία, τα παιδιά δεν γνωρίζουνε ποιος είναι διάσημος ηθοποιός και ποιος όχι. Τη στιγμή που εσύ παίζεις εκείνα δεν έχουν καμία προσωπική αίσθηση για σένα. «Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν» που παρουσιάζουμε για το κοινό κάθε Σαββατοκύριακο στο Πόρτα είναι μια υπέροχη δουλειά με τρεις διαφορετικές εκδοχές για φινάλε, το οποίο το αποφασίζει το κοινό. Οι περισσότεροι θεατές επιλέγουν την εκδοχή του μυστηρίου ή της περιπέτειας. Το happy end δεν το έχει ζητήσει κανένας. Ίσως το βρίσκουν βαρετό. Πάντως εμείς κάνουμε και λίγο πλάκα με αυτούς τους τρεις τέσσερις που ψηφίζουν το happy end σε μια αίθουσα τρακοσίων θέσεων. Λέμε, να οι τελευταία ρομαντικοί ….
Περισσότερες πληροφορίες
