Η νεαρή σκηνοθέτις, η οποία δέχτηκε μέχρι και απειλές για τη ζωή της στο προηγούμενο ανέβασμα της παράστασης «No body else» (κατέβηκε εσπευσμένα) μιλά στη Μαρία Κρύου με αφορμή την επανάληψή της από αυτή την εβδομάδα στο «Bios».
Η πιο δυνατή εμπειρία μου στο θέατρο ήταν το 1988, όταν ήμουν τριών ετών, στους «Ιππότες της Τηγανητής Πατάτας». Έχω κάνει σπουδές στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήταν… υποβολέας – στο λύκειο. Έχω αισθανθεί να με κυριεύει η αγωνία όταν ξεκινά μια παράστασή μου. Τον πρώτο καιρό τρέμω. Το «No body else», η παράσταση που σκηνοθετώ, είχε παιχτεί για πολύ λίγο στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», είχε δεχτεί επίθεση, λογοκρίθηκε από τους ανθρώπους που… δεν την είδαν και πίστεψαν ότι τους πρόσβαλλε. Τα κείμενά της είναι μια σύνθεση αποσπασμάτων από τις «Ιστορίες του Σώματος» της Σώτης Τριανταφύλλου, το «Ρ.Μ.» του Ρολάν Μπαρτ, το «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» του Ζοζέ Σαραμάγκου, τη «Βραδύτητα» του Μίλαν Κούντερα, τον «Πρώτο Έρωτα» του Σάμιουελ Μπέκετ, στοχασμών του Κωστή Παπαγιώργη από το «Περί Μνήμης» και υλικού που προέκυψε από την ομάδα κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Κάποιοι διάβασαν σε συνέντευξή μου για μια σκηνή η οποία «αγγίζει» με κάποιον τρόπο –δεν έχει σαφή αναφορά– τη σχέση του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή και είναι εμπνευσμένη από το «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο». Σέβομαι ειλικρινά την πίστη και την ελπίδα οποιουδήποτε. Αυτό που αισθάνθηκα ήταν ότι αυτή η χώρα –έτσι όπως είναι τούτη τη στιγμή– δεν μας τρώει απλώς, μας έχει ήδη χωνέψει. Νευρίασα με την έλλειψη διαύγειας των επιτιθέμενων, τρομοκρατήθηκα από το ηλεκτρονικό καθεστώς φίμωσης της έκφρασης, πίστεψα πως ζω στον Μεσαίωνα, ένιωσα πως έπρεπε να φύγω. Για τη δημιουργία της άντλησα έμπνευση από μικρο-ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα σώμα 25 ετών. Η έμπνευση έρχεται από τις ερωτήσεις: τι θυμάται αυτό το σώμα; Τι επιθυμεί; Με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδοξο από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η φιλοσοφία μου είναι… Αν η ζωή είναι μια σαπουνόφουσκα, το θέμα είναι να τη φουσκώσεις όσο πιο πολύ γίνεται και για περισσότερο χρόνο, παρά τη βεβαιότητα ότι στο τέλος θα σκάσει. Δεν είναι δικό μου… Η μοναδική ελπίδα επιβίωσης είναι η αλληλεγγύη, η επιμονή και ο έρωτας. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, αυτό θα ήταν οι στενόμυαλοι άνθρωποι. ΒΙOS Προγραμματισμένη πρεμιέρα 14/5.
Περισσότερες πληροφορίες
No Body Else
Η σύνθεση της δραματουργίας με θέμα τη μνήμη προέκυψε από την ομάδα και η διαμόρφωση της σκηνικής δράσης κατά τη διάρκεια των δοκιμών
