Η ακροβασία ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό στο «Κέικ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ήταν το στοιχείο που ιντριγκάρισε τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον έκανε, όπως είπε στη Μαρία Κρύου, να αποδεχτεί την πρόταση του Εθνικού Θεάτρου να το σκηνοθετήσει στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος».
Πώς έγινε η επιλογή του έργου «Κέικ»;
Γνώριζα τον Χατζηγιαννίδη από το έργο του «Λα Πουπέ» και φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να δω και να διαβάσω και άλλα έργα του. Είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας και αυτό που μου αρέσει στο «Κέικ» είναι ότι όλοι μιλούν πολύ απλά, όμως από κάτω υπάρχουν πολλά επίπεδα. Αυτό είναι και το μεγάλο εύρημα του έργου. Η πρόταση για το ανέβασμα ήρθε από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη. Είμαι χαρούμενος γι’ αυτήν τη συνεργασία τόσο με τους ηθοποιούς όσο και με το Εθνικό, με το οποίο έχω συνεργαστεί σε σημαντικές κι επιτυχημένες παραστάσεις. Πιστεύω πολύ στις συνεργασίες. οι ηθοποιοί πρέπει να συναντιούνται στη σκηνή.
Ποια είναι η υπόθεση του έργου;
Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που μια συγγραφέας ρομαντικών διηγημάτων, την οποία ερμηνεύει η Μίνα Αδαμάκη, παραπονιέται στον διαχειριστή της πολυκατοικίας, τον οποίο ερμηνεύει ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, ότι κάποιος πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι και βρομίζει το πεζοδρόμιο. Εκείνος την καλεί στο διαμέρισμά του για να συζητήσουν με τους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας – έναν νεαρό άντρα, ο οποίος ζει με τον αδερφό του και τον υποδύεται ο Μάξιμος Μουμούρης, κι έναν Αλβανό, ο οποίος ζει με την κόρη του και τον υποδύεται ο Λαέρτης Μαλκότσης. Στην προσπάθεια να βρεθεί ο ένοχος γίνονται τρομερές συγκρούσεις, ενώ όσο διαρκεί η συνάντηση των ενοίκων ο διαχειριστής ψήνει ένα κέικ για την κόρη του που αναμένεται να έρθει από το εξωτερικό. Παίζει και αυτό το ρόλο του…
Είναι κωμωδία ή δράμα;
Το έργο πατά και στα δύο. Διαβάζοντάς το, θέλησα να το αντιμετωπίσω σαν κωμωδία, με τον τρόπο που βλέπω εγώ την κωμωδία. Ως σκηνοθέτης δεν ακυρώνω τα έργα που διαβάζω και αποφασίζω να σκηνοθετήσω. Για μένα η κωμωδία βρίσκεται στην παύση, στο βλέμμα και στην αντίδραση και όχι στα προφανή αστεία. Το έργο έχει να κάνει με το ρατσισμό, δείχνει ότι όλοι έχουμε κάτι να κρύψουμε και όταν το παραδεχτούμε μπορεί να φύγουν τα όποια φαντάσματα μας στοιχειώνουν. Δίνει μια εικόνα για το τι συμβαίνει έξω αλλά και το τι συμβαίνει μέσα μας και αποκαλύπτει πώς επικοινωνούν οι άνθρωποι στην αληθινή ζωή. Αυτό που πρωτοβλέπει ο θεατής είναι το αφαιρετικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, το φωτεινό περίγραμμα ενός διαμερίσματος που δίνει περισσότερο την αίσθηση ανοιχτού χώρου.
Ποιο είναι για σας το ιδανικό μοντέλο ενός εθνικού θεάτρου;
Ένα εθνικό θέατρο θα πρέπει να ανεβάζει έργα από την εγχώρια παραγωγή, μεγάλους κλασικούς αλλά και πρωτοπορία σε μια ειδική σκηνή όπως η Πειραματική, που είχε λειτουργήσει την εποχή που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής ο Νίκος Κούρκουλος. Αυτό νομίζω πως θέλει να κάνει και ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής. Ένα εθνικό θέατρο θα πρέπει επίσης να ταξιδεύει εκτός συνόρων και να πριμοδοτεί τις πολιτιστικές ανταλλαγές. Το ελληνικό θέατρο έχει προσφέρει και μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα στην παγκόσμια θεατρική σκηνή. Στη χώρα μας έχουμε δύο μεγάλες βιομηχανίες, τον τουρισμό και τον πολιτισμό, και σε αυτά πρέπει να επενδύσουμε.
Το «Κέικ» κάνει πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο, στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», στις 7/5.
Περισσότερες πληροφορίες
Κέικ
Ποιος είναι ο ασυνείδητος που ρίχνει σκουπίδια από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας; Καθώς οι ένοικοι αρνούνται την ενοχή τους, τα πνεύματα οξύνονται κι έρχονται σταδιακά στην επιφάνεια η βία, οι προκαταλήψεις και ο ρατσισμός
