Έχει χαρακτηριστεί η μεγαλύτερη εν ζωή χορεύτρια και τα Χριστούγεννα (από 19/12) έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής μαζί με τον Άκραμ Καν και τα Μπαλέτα του Τόκιο για να γιορτάσουν μαζί μας. Ο Νίκος Βουλαλάς μίλησε με τη Σιλβί Γκιλέμ για τον κλασικό και το σύγχρονο χορό, για τα σχέδιά της και, φυσικά, για την ακτιβιστική οικολογική δράση της.
Έρχεστε με δύο χριστουγεννιάτικα δώρα στην Αθήνα.
Ήθελα να παρουσιάσω δύο έργα: ένα πιο σύγχρονο κι ένα σε μια γλώσσα περισσότερο αναγνωρίσιμη από τον κόσμο. Επειδή παρουσίασα πρόσφατα το «6.000 thousand miles» στην Ελλάδα, αποφάσισα να ξαναδείξω το «Sacred Monsters», το οποίο έχει τη δική του ζωή και μεγαλώνει όμορφα. Γι’ αυτό άλλωστε μου αρέσει να επιστρέφω σε αυτό. Επίσης είναι ένα χαρούμενο έργο, ιδανικό για τα Χριστούγεννα, αφού σε κάνει να επιστρέφεις στην παιδική ηλικία. Όσο για το «Μαργαρίτα και Αρμάνδος», είναι ένα θαυμάσιο δράμα, μια τραγική ιστορία, την οποία οι θεατές ζουν στο έπακρον. Αυτά τα μεγάλα δράματα είναι πραγματικά γοητευτικά!
Αρχίσατε να ασχολείστε με το μοντέρνο χορό σχετικά πρόσφατα;
Στην πραγματικότητα ξεκίνησα πάρα πολύ νωρίς, όταν έφτασα στη Σχολή της Όπερας του Παρισιού. Εκεί μαθαίναμε κάθε είδος χορού. Κατάλαβα ότι ήθελα να ασχοληθώ με αυτό συστηματικά όταν ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ ήρθε εκεί ως διευθυντής. Δυστυχώς όμως αρχικά όλοι ήθελαν να με βλέπουν σε κλασικά κομμάτια ρεπερτορίου, οπότε δεν μπορούσα να κάνω και τα δύο παράλληλα όπως ήθελα. Η πρώτη μου σημαντική επαφή με το είδος ήταν όταν ο Νουρέγιεφ προσκάλεσε τον Φορσάιθ κι εκείνος δημιούργησε το «France/Dance».
Πόσο εύκολα σας προτείνονται σύγχρονα έργα χορού;
Είναι πολύ εύκολο πια να κάνω μια επιλογή. Αρνούμαι πολλές δουλειές. Αλλά με έχουν απορρίψει κιόλας! Είχα μια εικόνα που τρόμαζε τους ανθρώπους του σύγχρονου χορού και, βέβαια, τη φήμη ότι είμαι δύσκολη. Ίσως είμαι, αλλά πάντως είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους όπως ο Ράσελ Όλιφαντ, ο Άκραμ Καν και ο Ρομπέρ Λεπάζ.
Πότε σκοπεύετε να αποσυρθείτε;
Δεν ξέρω, μάλλον σε δυο ή τρία χρόνια. Όμως δεν θέλω ούτε γκαλά ούτε αποχαιρετισμούς. Δεν είναι ότι φοβάμαι να σταματήσω, δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Σκέφτεστε να ασχοληθείτε τότε πιο ενεργά με την οικολογία, όπως τώρα που υποστηρίζετε την οργάνωση Sea Sepherd;
Υπάρχουν πολλές μικρές οργανώσεις εκτός από τη Sea Shepherd τις οποίες υποστηρίζω σε όλο τον κόσμο. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν το κακό που κάνουν στο περιβάλλον, αλλά υποκρίνονται. Έτσι ήμουν κι εγώ παλιότερα. Σταδιακά όμως άρχισα να αλλάζω.
Ύστερα από τόσα χρόνια πώς αισθάνεστε το σώμα σας;
Ο πόνος ήταν εκεί από την αρχή. Το πρώτο ατύχημα όμως, ευτυχώς, μου συνέβη στα 36. Τότε αναγκάστηκα να προσεγγίσω τις αντιστάσεις του σώματός μου διαφορετικά. Στο βαθμό που συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι άφθαρτος αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά και να κρατάς το σώμα σου «ευτυχισμένο».
Μιλάτε με θαυμασμό για τις αλλαγές που έφερε ο Νουρέγιεφ στο χορό. Εσείς πιστεύετε πως έχετε αλλάξει τα πράγματα;
Μπορεί να άλλαξα τα σωματικά χαρακτηριστικά που αναζητούνται σε μια μπαλαρίνα, όπως το να θεωρούνται απαραίτητα τα μακριά πόδια. Δεν νομίζω όμως ότι άλλαξα κάτι σε βάθος.
