Η δεύτερη έκθεση του Θανάση Τότσικα στην γκαλερί Rodeo, με τίτλο "Η Φύση, το Σπίτι Μου", σηματοδοτεί έναν νέο κύκλο εκθέσεων που εγκαινιάζονται στις 21/4, μέσα από τον οποίο αναπτύσσονται σχέσεις των καλλιτεχνών που προκύπτουν μέσα από το έργο και την καθαυτή καλλιτεχνική διαδικασία. Αυτή συμπίπτει με την πρώτη έκθεση της Liliana Moro "Σε Χρόνο Μηδέν" σε Λονδίνο και Πειραιά, και την πρώτη παρουσίαση του έργου της στην Ελλάδα. Μια πολύ σημαντική στιγμή για τη γκαλερί, η παγκόσμια εκπροσώπηση της καλλιτέχνιδας που γεννήθηκε, ζει και δουλεύει στο Μιλάνο.
Παράλληλα παρουσιάζεται στο γωνιακό χώρο η έκθεση νέων κολάζ σε χαρτί και νέα έργα από μεικτά υλικά του David Douard με τίτλο "aura vamp’block’r", με ένα κείμενο-ξόρκι του καλλιτέχνη.
Η Moro και ο Τότσικας προέρχονται από διαφορετικούς τόπους και τοπία, σχολές και διδαχές παράταιρες καθορίζουν το έργο τους, και ζούνε ζωές μέσα κι έξω από αρχιτεκτονικές που κάποιοι θα τις χαρακτήριζαν ασύγκριτες. Τα έργα τους αγγίζουν με μοναδική ευαισθησία υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη φύση και χρησιμοποιώντας υλικά με υπέρτατη συνείδηση και με μοναδικό τρόπο το κάθε έργο, μας επαναφέρουν σε μια περιοχή που μοιάζει πρωταρχική και εφήμερη, γήινη, άρα μάλλον και κοσμική.
Όταν περπατάς στο χωράφι του Τότσικα, ισορροπείς. Καταρχήν ανακαλύπτεις την ισορροπία του ίδιου σου του σώματος που βρίσκει κάτω από τη σόλα του παπουτσιού της μέταλλα, χώμα και γρασίδι, άλλα οργανικά υλικά σε διαδικασία σήψης που αυτός έχει πετάξει αφού τα κατανάλωσε, μάρμαρα, λάστιχα, διάφορα πλαστικά αντικείμενα και πάρα πολλές γόπες. Η δεύτερη ισορροπία που ανακαλύπτεις είναι αυτή της ζωής που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φυσικό και αυτό που είναι φτιαγμένο από τον άνθρωπο. Μάλλον η πιο σκληρή και ευαίσθητη ισορροπία. Και μένεις εκεί, να αιωρείσαι ανάμεσα στο φυσικό και το ανθρώπινο, αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί αφύσικο.
Μπαίνοντας μέσα στο χώρο Ι από την οδό Πολυδεύκους, περπατάς πάνω στο έργο της Liliana Moro. Ένα έργο-συνθήκη που η καλλιτέχνιδα -και αυτοί που πιστά την ακολουθούν ανά τον κόσμο- ανακαλύπτουν μαζί σε διαφορετικές αρχιτεκτονικές και όχι μόνο, περιπέτειες. Το κοινό προσκαλείται σε μια συλλογική ηχητική χορογραφία που, παρόλο που οι σημερινοί ψυχαναλυτές έχουν χαρτογραφήσει και χαρακτηρίσει την εικόνα αυτής ως ριψοκίνδυνη, το τοποθετεί πάνω σε μια αέναη συνθήκη ισορροπίας μεταξύ ασφάλειας και κινδύνου, πάνω σε αυτό το έργο που όσο υπάρχει στο χώρο θα ενεργοποιείται μόνο από την παρουσία των επισκεπτών και ο ήχος του από το βάρος τους πάνω του. Και αυτή είναι και η σχέση μεταξύ φυσικού και τεχνητού. Η ιδέα πως το γυαλί προέρχεται από την άμμο ποτέ δεν έβγαλε νόημα κι εδώ έρχεται και εγκαθίσταται ο βαρύς όρος της εργασίας και της επεξεργασίας που χαρακτηρίζει το έργο και των δύο.
Περνώντας στο χώρο ΙΙ, δύο πολύ σημαντικά έργα της Liliana Moro συνυπάρχουν και σε καλούν να κάτσεις, πράγμα αδύνατον στον πρώτο χώρο, και να αφουγκραστείς τη δυναμική μεταξύ του χρόνου δουλειάς και χρόνου διαλείμματος.
Οι "Τέσσερις Εποχές", η γλυπτική εγκατάσταση της Liliana Moro που είναι κυρίως αλλά και φαινομενικά φτιαγμένη από ready mades, όπως και ένα μεγάλο μέρος του έργου της, μιλά για τον χρόνο και τα τέσσερα παρασόλ που τον συνθέτουν, συναισθηματικά και μετεωρολογικά σύμβολα, προστάτες από ήλιο και βροχή, τον καιρό, αλλά και σύμβολα αναψυχής και διακοπών σε μέρη ανάλογα. Η καλλιτέχνης συνέθεσε αυτά και έφτιαξε μια χρηστική εγκατάσταση που ταλαντεύεται μεταξύ εργασίας και αναψυχής. Το μεγάφωνο εκπέμπει υλικό της δικής της προσωπικής συλλεκτικής διαδικασίας μιας συλλογικής συλλογής: "όσα κομμάτια έχει βρει, παραλλαγές του εργατικού ύμνου Pandiera Rossa ‘κολλημένα’ το ένα πίσω από το άλλο, αυτούσια, που παίζει αενάως, χωρίς τέλος".
Ο χώρος της ζωής μπαίνει στη ζωή της τέχνης και μέσα στο έργο της συναντιούνται έργα σαν σκηνές και θεατές σαν ήρωες και αυτά όλα αντίστροφα. Εκείνη τροφοδοτείται από κείμενα που ο λόγος, η ανθρώπινη φωνή παίζουν κεντρικό ρόλο, και που τα σώματα παίζουν μεταξύ τέχνης, θεάτρου και ζωής.
Ο Τότσικας έχει εμπνευστεί από τον Κάμπο της Θεσσαλίας και τα χρώματά του, τις πρακτικές των καλλιεργειών και τα υλικά των καλλιεργητών. Αντίθετα από τη Liliana Moro που πλάθει τα πάντα κυρίως με το μυαλό της και αυτά που βρίσκει, εκείνος δε σταματάει να δουλεύει τα υλικά κυρίως με τα χέρια του από αντικείμενα και μηχανές και ό,τι άλλο έχει μαζέψει. Ο ήχος είναι βασική ύλη και για τους δύο, όπως και η φωνή και το σώμα. Ίσως το πιο σπουδαίο του έργο, είναι το σπίτι που έφτιαξε για να ζει. Αυτό στο χωράφι. Και όλα τα έργα στο χώρο ΙΙΙ είναι φτιαγμένα μέσα από εκεί. Η βιωματική και αυτοβιογραφική ζωγραφική και γλυπτική κατάσταση μέσα στην οποία ο Τότσικας ζει και βασιλεύει, μας παρατίθεται μέσα από τα σκουριασμένα παράθυρα που παρατηρεί, αφουγκράζεται, καταγράφει με χρώματα παραμυθένια αλλά και φυσικά και από τον ήχο του νερού που ρέει, φυτρώνουν οι ντοματιές. Μωβ για τις πασχαλιές, κόκκινο για τις παπαρούνες, μαύρο για τη βροχή και το χειμώνα, πορτοκαλί για τις καλλιέργειες. Η φύση είναι κεντρικό υλικό και θέμα των έργων που είναι στενά μαζί στημένα στο χώρο. Το λιβάδι, οι παπαρούνες, οι πασχαλιές και οι καλλιέργειες, η νύχτα, και η βροχή, το ηλιοβασίλεμα.
Arte Povera= Η τέχνη που φτιάχνεται με ό,τι υλικό υπάρχει εκεί και η καλλιτεχνική ανάγκη για οικονομία, η συνθήκη της δημιουργίας, που είναι και η βάση της αν προέρχεσαι από έναν τέτοιο τόπο. Ποιος τόπος δεν είναι τέτοιος όμως; Ούτε ο Τότσικας αλλά ούτε η Moro ασπάζονται τον όρο, αλλά και των δυο το έργο προκύπτει από αυτή την πρόσφατη ιστορία τους. Η Liliana λόγω εγγύτητας: μαθήτευσε δίπλα στον Luciano Fabro στην ακαδημία τεχνών της Brera.
Ο Τότσικας ήξερε πολύ καλά το έργο του Κουνέλλη και από συνειδητή επιλογή έμεινε στο χωράφι. Όπως τα παιδιά μεγαλώνουν με σεβασμό στους γονείς τους μετεξελίσσοντας τη γλώσσα και την παράδοση αλλά με μεγάλη ανάγκη να αποδεσμευτούν και να επαναστατήσουν έτσι και το έργο αυτών των δύο χαρακτηρίζεται από μια ελαφρότητα κάνοντας παιχνίδια στο χώρο με υλικά που υπάρχουν αλλά και που προκύπτουν από πράγματα που βρίσκουν, μια ανάγκη να σκοτώσουν τη σοβαρότητα και να χλευάσουν τη βαριά αύρα των προηγούμενων.
Εγκαίνια: Kυριακή 21 Απριλίου, 6 – 11 μ.μ.
Info: Rodeo | 21/4-1/6 | Ώρες λειτουργίας: Τετ.-Σαβ.: 12-8 μ.μ. και κατόπιν ραντεβού | Είσοδος ελεύθερη
Δείτε όλες τις εκθέσεις της πόλης στον οδηγό τεχνών του athinorama.gr.
Περισσότερες πληροφορίες
David Douard. aura vamp’block’r
Στον γωνιακό χώρο της Rodeo, παρουσιάζεται η έκθεση νέων κολλάζ σε χαρτί και νέα έργα από μεικτά υλικά του David Douard, με ένα κείμενο-ξόρκι του καλλιτέχνη.
Θανάσης Τότσικας. Η Φύση, το Σπίτι Μου
Το έργο του Θανάση Τότσικα προσεγγίζει υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη φύση και χρησιμοποιώντας υλικά με υπέρτατη συνείδηση και με μοναδικό τρόπο το κάθε έργο, μας επαναφέρει σε μια περιοχή που μοιάζει πρωταρχική και εφήμερη, γήινη, άρα μάλλον και κοσμική. Περπατώντας ανάμεσα στα έργα του καλλιτέχνη, ανακαλύπτεις την ισορροπία του ίδιου σου του σώματος που βρίσκει κάτω από τη σόλα του παπουτσιού της μέταλλα, χώμα και γρασίδι, άλλα οργανικά υλικά σε διαδικασία σήψης που αυτός έχει πετάξει αφού τα κατανάλωσε, μάρμαρα, λάστιχα, διάφορα πλαστικά αντικείμενα και πάρα πολλές γόπες.
Liliana Moro. Σε Χρόνο Μηδέν
Η καλλιτέχνιδα προσκαλεί το κοινό σε μια συλλογική ηχητική χορογραφία που θα ενεργοποιείται μόνο από την παρουσία των θεατών και ο ήχος του από το βάρος τους πάνω του. Είναι μια απόπειρα της Moro να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ φυσικού και τεχνητού, την ιδέα πως το γυαλί προέρχεται από την άμμο ποτέ δεν έβγαλε νόημα κι εδώ έρχεται και εγκαθίσταται ο βαρύς όρος της εργασίας και της επεξεργασίας που χαρακτηρίζει το έργο της.
