Είστε περίεργοι τι μας επιφυλάσσουν οι έξι υποψήφιοι καλλιτέχνες για το φετινό Βραβείο ΔΕΣΤΕ; Κι εμείς, γι’ αυτό τους ρωτήσαμε για να μπούμε προετοιμασμένοι στις αίθουσες του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης (εγκαίνια: 27/5, στις 8 μ.μ.).
Ναταλί Γιαξή
Στη μια αίθουσα, θα παρουσιάσω την ηχητική εγκατάσταση Posh Tarο (2014), η οποία σκιαγραφεί, πτυχές της καθημερινότητας στην Κύπρο. Με αφετηρία την έννοια «άδρωπος» κι επηρεασμἐνη από το Εγχειρίδιο Πρωτοκόλλων για Λογοτεχνική Ακρόαση (2012) του Craig Dworkin, αναζήτησα τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να κάνω μια διαισθητική μετάφραση αυτής της πολυδιάστατης, τοπικής έννοιας, αφού θα απευθυνόταν σε αγγλόφωνο κοινό. Η έρευνά μου με οδήγησε στα Λεξιγράμματα (Lexigram -διαισθητική διατύπωση αναγραμματισμών), τα οποία σύμφωνα με την αστρολόγο, επινοήτρια του όρου Linda Goodman, έχουν την δυνατότητα να αποκαλύψουν το γονότυπο μιας λεκτικής οντότητας. Mετατρέποντας τα σε εργαλείο conceptual writing, προέκυψε και ο τίτλος Posh Taro, καθώς κι αρκετά από τα «τραγούδια» του δίσκου. Στη δεύτερη αίθουσα, πρόκειται να παρουσιάσω μια ομάδα έργων τα οποία πραγματεύονται την κενότητα και το χρόνο. Κατά την άποψή μου σαν σύνολο έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μια «παύση» και έχοντας αυτό κατά νου έχω διαμορφώσει και τον χώρο ανάλογα. Mε ενδιαφέρει η καθημερινότητα, οι θεατές και οι αθέατες πτυχές της, οι διαφορετικές της ταχύτητες, το πώς τη βιώνουμε (ή ενδεχομένως μπορούμε να τη βιώσουμε) offline. Πιστεύω στην εποικοδομητική πλήξη.
Πέτρος Μώρης
Το έργο Copies, Columns, Reconfiguration συστήνει μια γλυπτική εγκατάσταση που σχεδιάστηκε σε διάλογο με τον εκθεσιακό χώρο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Μέσω κατασκευαστικών, διακοσμητικών και αφηγηματικών λογικών, το έργο διερευνά διττές τομές μεταξύ φυσικών και πολιτισμικών διαστρωματώσεων, διευρυμένες κατανοήσεις περί γνώσης, οικονομίας και δημιουργικότητας. Το χωρικό σύστημα που συνθέτει η εγκατάσταση αποτελείται από χαλύβδινες τυπολογίες ενισχύσεως σκυροδέματος, πάνω στις οποίες εφαρμόζονται, ως επένδυση, εκτυπωμένα φύλα μαύρου μονωτικού λάστιχου. Τα σχέδια που εκτυπώνονται στις μαύρες αυτές επιφάνειες είναι ψηφιακές καταγραφές ψηφιδωτών διαφορετικών αρχαιολογικών περιόδων, τα οποία προέρχονται από αστικά και αγροτικά περιβάλλοντα της ελληνικής περιφέρειας. Αποτυπωμένα με το χέρι μέσω χρήσης σχεδιαστικών προγραμμάτων CAD, τα μονοχρωματικά περιγράμματα των ψηφιδωτών χάνουν τα αναπαραστατικά στοιχεία τους. Σποραδικά, οι θραυσματικές αυτές «ακτινογραφίες» ψηφοθετούνται από περιοχές μαρμάρινων ψηφίδων. Μερικές από τις εκτυπώσεις συμπληρώνονται από ένα κείμενο, ταυτόχρονα θεωρητικό και ποιητικό σε χαρακτήρα. Καθ’ όλη την εγκατάσταση, αναλογίες και συμβάσεις επιστημών όπως η συντήρηση και ο μουσειολογικός εκθεσιακός σχεδιασμός έρχονται σε σύνθεση με πρακτικές χειρωνακτικής, βιομηχανικής και ψηφιακής παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι ένα περιβάλλον μεταξύ ερείπωσης και εξέλιξης, τάξης και χάους. Μια ανάγνωση της σχέσης μεταξύ μνήμης και προόδου.
Άγγελος Πλέσσας
Το έργο για την υποψηφιότητα μου για το Βραβείο ΔΕΣΤΕ λέγεται «Η Αιώνια Ιντερνετική Αδελφότητα, (1-3") είναι μια διαδραστική εγκατάσταση με τη μορφή σταντ προώθησης για το πρότζεκτ «Αιώνια Ιντερνετική Αδελφότητα». Το πρότζεκτ αυτό το ξεκίνησα το 2012 οταν κάλεσα online «φίλους» –καλλιτέχνες, ποιητές, αρχιτέκτονες– να κατασκηνώσουμε όλοι μαζί για λίγες μέρες στην Ανάφη. Σκοπός μου του ήταν να δω τι συμβαίνει κοινωνικά όταν άνθρωποι που γνωριζόμαστε μόνο διαδικτυακά ξαφνικά βρισκόμαστε όλοι μαζί στη φύση, κάπως σε εξορία από την υπερσυνδεδεμένη πραγματικότητά μας και αρχίζουμε και δημιουργούμε ad hoc γεγονότα, προσβλέποντας στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου εμπειρίας ζωής και τέχνης. Η συνάντηση έχει ήδη πραγματοποιηθεί στην Ανάφη (2012), στη Χιλίτλα του Μεξικό (2013), και στη Νεκρά Θάλασσα, στην Παλαιστίνη (2014) και τον ερχόμενο Ιούλιο θα γίνει στο Κάστρο Μαλασπινα στην Τοσκάνη, εκεί που ο Δάντης πέρασε ένα μεγάλο κομμάτι της εξορίας του. Η εγκατάσταση θα περιλαμβάνει επίσης προωθητικό και αρχειακό υλικό, καθώς και το ηχητικό μανιφέστο της προσεχούς έκδοσης στην Ιταλία. Πέρα από αυτό, όμως, η Αιώνια Ιντερνετική Αδελφότητα, (1-3) θα «φιλοξενήσει» και μια σειρά από μικρο-δράσεις από επισκέπτες και φιλοξενούμενους, που θα ενθαρρύνω να διαμορφώσουν το μέλλον της Αιώνιας Ιντερνετικής Αδελφότητας, ως κοινωνίας (ή κοινότητας) ανοιχτής σε απεριόριστα μέλη.
Γιάννης Παπαδόπουλος
Στο έργο για το βραβείο ΔΕΣΤΕ 2015 ασχολούμαι με τη λέξη Εξάντληση, θυμούμενος την ομώνυμη μέθοδο μέτρησης εμβαδών στα μαθηματικά. Η λέξη σημαίνει την μέχρι τέλους άντληση αποθεμάτων. Στα βιβλία βλέπουμε ότι αυτά τα αποθέματα αρχικά νοούνται ως υγρά, όμως το εύρος χρήσης της λέξης ανοίγει αρκετά. Αυτό το παιχνίδι των πολλαπλών αναγνώσεών της και οι δυνατότητές της στα υλικά και στο χώρο, είναι το κέντρο της εγκατάστασης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Το έργο αποτελείται από νέα στοιχεία, επιτόπιες λύσεις και ένα διάλογο με έμμονες ιδέες που διατρέχουν και προηγούμενα έργα μου. Στοιχηματίζω με τις συνθήκες θέασης και παίζω με το βλέμμα και το χρόνο του επισκέπτη. Θέλω περισσότερο να τον ρωτήσω, παρά να του απαντήσω. Η ισορροπία μεταξύ της αδιάσειστης μεθόδου και των ποιητικών προσδοκιών βρίσκεται στην κομψότητα των λύσεων. Αυτές οι λύσεις θα επιχειρηθεί να βρεθούν στον χώρο του μουσείου.
Σωκράτης Σωκράτους
Στο έργο μου «Κλοπιμαία 2009-2015» διαπραγματεύομαι μια εύθραυστη συνθήκη διαφορετικού είδους. Ένας κήπος, εξαιτίας της προσβασιμότητάς του, αποτελεί ένα τρωτό σημείο της πόλης ή του σπιτιού. Ένας κήπος επίσης είναι κάποτε το προϊόν κλοπιμαίων ή δώρων, μιας ρίζας, μιας μασχάλης, ενός βολβού. Η κηπουρική στην καθημερινή της εφαρμογή εξαρτάται από τέτοιες γενναιοδωρίες ή παραβάσεις. Παίρνω λοιπόν αφορμή από αυτή την ιδέα και η μικρογλυπτική αλλά και η παραδοσιακή γλυπτική (cast bronze) που προτείνω είναι το προϊόν ανάλογης χειρονομίας. Μαζεύω, χωρίς άδεια, φύλλα, κλαδιά, καρπούς από τον Εθνικό Κήπο της Αθήνας (ο κήπος ως τόπος ρεμβασμού και ανάπαυσης από τον δημόσιο βίο), τα οποία στη συνέχεια τα χύνω σε μπρούντζο, χαλκό και άργυρο. Μετατρέποντας κάτι ευτελές με συγκεκριμένο όριο ζωής σε κάτι πολύτιμο με την υπόσχεση να διαρκέσει στο διηνεκές, ανατρέποντας την άκακη παράβαση σε ένα είδος αντίστασης στον αδυσώπητο κύκλο της φύσης και του χρόνου.
Μαρία Χασάπη
Ως καλλιτέχνης και χορογράφος το μέσο της δουλειάς μου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και η σχέση του με τον χώρο, τον χρόνο κι τη σωματικότητα. Με τα χρόνια, ανέπτυξα μια χορογραφική πρακτική επικεντρωμένη στη σχέση σώματος και εικόνας –καθορισμένη από τη σωματικότητα της γλυπτικής, την εκτεταμένη διάρκεια, και την αισθητική ακρίβεια. Το έργο μου, με μέσο την αφαίρεση, επικεντρώνεται στην ένταση μεταξύ του ανθρώπινου υποκειμένου και του καλλιτεχνικού αντικειμένου, του χορευτή ως περφόρμερ και ως φυσικής οντότητας. Η χρήση της αφαίρεσης μέσω της σταδιακής μείωσης της κίνησης σε σχέση με το χρόνο δημιουργεί την εντύπωση του σώματος ως κατακερματισμένης φόρμας και τελικά ως επιδραστικής δύναμης. Για το συγκεκριμένο πρότζεκτ θα αφαιρέσω προσωρινά το πιο σημαντικό στοιχείο της δουλειάς μου: τους περφόμερ και την διαρκή παρουσία τους. Τι απομένει; Και πώς μπορούν τα υπόλοιπα στοιχεία με τα οποία συνήθως δουλεύω όταν δημιουργώ μία θεατρική εμπειρία, να μεταφραστούν μέσα στον εκθεσιακό χώρο;
Περισσότερες πληροφορίες
Βραβείο ΔΕΣΤΕ 2015
Έργα των υποψήφιων για τη διάκριση καλλιτεχνών Ν. Γιαξή, Π. Μώρη, Γ. Παπαδόπουλου, Άγγ. Πλέσσα, Σ. Σωκράτους και Μ. Χασάπη
