Με αφορμή την πέμπτη ατομική έκθεση του καλλιτέχνη, που προέκυψε από τη στενή συνεργασία και εκτενή συνομιλία του με την επιμελήτρια, τους ζητήσαμε να κάνουν μια συζήτηση ειδικά για το athinorama.gr
Η πέμπτη ατομική έκθεση του Ανδρέα Κασάπη, με τίτλο Κυματοθραύστης, (23 Απριλίου- 17 Μαΐου, στην Πραξιτέλους 33, εντός στοάς), προέκυψε από τη στενή συνεργασία και εκτενή συνομιλία του καλλιτέχνη με την επιμελήτρια Εβίτα Τσοκάντα. Στην έκθεση παρουσιάζεται μια νέο ενότητα ζωγραφικών έργων που εξετάζει το μηχανισμό συγκρότησης της μνήμης μέσω της πρακτικής του στη σύνθεση της ζωγραφικής εικόνας. Tους ζητήσαμε να κάνουν μια συζήτηση ειδικά για το athinorama.gr
Εβίτα Τσοκάντα
Αν και συνεργαζόμαστε με τον έναν τρόπο ή τον άλλον αρκετά χρόνια, οι συναντήσεις μας στο εργαστήριο ξεκίνησαν να πυκνώνουν πριν από ένα χρόνο όταν αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί με στόχο την έκθεση, Κυματοθραύστης.
Σε αυτή τη διαδικασία το επίκεντρο των συζητήσεων ήταν βέβαια η ζωγραφική σου αλλά αυτό προεκτάθηκε σε μια διαρκή αλληλοτροφοδότηση σε ότι αφορά τα ζητήματα της καλλιτεχνικής διαδικασίας.
Ανδρέας Κασάπης
Το βασικό στοιχείο της συνεργασίας για μένα ήταν οι συναντήσεις μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο χρόνος επέτρεψε να δημιουργηθεί ένα πεδίο αλληλοκαθορισμών απέναντι στο έργο, το οποίο παράλληλα αφέθηκε ελεύθερο να αναπτυχθεί με τους δικούς του κανόνες και τους δικούς του αυτοματισμούς.
Θέσαμε το έργο σαν αντικείμενο ανάλυσης της καλλιτεχνικής διαδικασίας χωρίς να προσπαθούμε να το ορίσουμε ακριβώς αλλά αφήνοντάς το να πάλλεται. Επιτρέψαμε έτσι στο έργο να αποκαλύψει τη καταγωγή και το νεύρο του.
Ε.Τ.
Για μένα ήταν μια διεισδυτική και μακροπρόθεσμη ματιά στην εργαστηριακή διαδικασία του καλλιτέχνη, η οποία πάντα μου φάνταζε σχεδόν μυστικιστική. Η δυναμική που αναπτύχθηκε μεταξύ μας όπως και η δική μου σχέση με το ίδιο το έργο έφτασε σε ένα βάθος που δύσκολα κερδίζεται σε μια διαφορετικού τύπου συνεργασία, όπως στα πλαίσια μιας ομαδικής έκθεσης.
Από την άλλη η οικειότητα που αναπτύχθηκε αποκάλυψε στιγμές στις οποίες ένιωσα βαριά την ευθύνη της συμβολής μου. Βιώνοντας πια κι εγώ την αγωνία με κάθε νέο έργο που συζητούσαμε, προσπάθησα να σου μεταδώσω πως η πιο ουσιαστική άποψη για το έργο σου είναι η δική σου.
Α.Κ.
Το άλλο καθοριστικό στοιχείο ήταν ότι η όλη διαδικασία είχε ένα συγκεκριμένο απώτερο στόχο, την έκθεση που πραγματώνεται τώρα. Εμείς από κοινού φέρουμε την ισάξια και αποκλειστική ευθύνη αυτής της έκθεσης καθώς την πλαισιώσαμε, οργανώσαμε, στήσαμε, επικοινωνήσαμε αλλά και χρηματοδοτήσαμε μόνοι μας. Κάθε απόφαση, μικρή ή μεγάλη, σε κάθε στάδιο της προετοιμασίας ήταν απόρροια ανταλλαγής απόψεων και τελικά κοινή συναινέσει. Αυτό ενεργοποιεί μια αναγκαία έντονη εγγύτητα.
Ε.Τ.
Ήταν μια πολύ συνειδητή απόφαση να πορευτούμε εκτός του επίσημου μηχανισμού διακίνησης της τέχνης και αυτό προσέδωσε στις κουβέντες μας την αίσθηση ισοτιμίας η οποία σε μεγάλο βαθμό θεωρώ πως χάνεται στην αυστηρά ιεραρχική δομή του κόσμου των εικαστικών.
Ε.Τ.
Σε αυτή την έκθεση, ενώ διατηρείς την προγενέστερη σου μέθοδό της ανάσυρσης εικόνων-αναφορών από το διαδίκτυο ή από βιβλία και περιοδικά ως εφαλτήριο για τη ζωγραφική σου, αντλείς την εικονογραφία σου και από την προσωπική σου νοητή, εικαστική βιβλιοθήκη. Η σύζευξη των δυο διαφορετικών προσεγγίσεων, της απτής παρουσίας της αναφοράς και της από μνήμης αναπαράστασης λειτουργεί σαν παραβολή της ζύμωσης του πραγματικού βιώματος και της μεταγενέστερης θύμησής του.
Εμβαθύνεις στην συγχεχυμένη σχέση του βιώματος με την ανάμνηση, διερωτώμενος για το ρόλο της επιλεκτικής μνήμης και της εκ των υστέρων υποσυνείδητης ανακατασκευής της. Τα ασαφή όρια μεταξύ των δύο δυσχεραίνουν την επίγνωση, επιτρέποντας την ενδεχόμενη ματαίωση του πραγματικού εαυτού και επομένως την επινόηση ενός ιδεατού εαυτού. Ενός εαυτού που επιβιώνει ακροβατώντας μεταξύ αλήθειας και ιδεώδους.
Α.Κ.
Ο Κυματοθραύστης είναι ένας τίτλος που αναφέρεται σε ένα πραγματικό μέρος στο οποίο πήγαινα. Ένα τοπίο έτσι όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στην μνήμη μου. Ο κυματοθραύστης ήταν τότε μια ολόκληρη περιοχή υπό διαμόρφωση. Μια “ζώνη” με αφημένους τσιμεντένιους όγκους, εξέδρες , σκουριασμένους γερανούς να χορταριάζουν. Το τοπίο αυτό είναι μέσα μου πλέον ένας αχταρμάς που περιλαμβάνει τη ζωή στα προάστια της Αθήνας την δεκαετία του ’90, το Πριπιάτ / το Τσερνόμπιλ και όλη την Σοβιετική γειτνίαση της δεκαετίας του ‘80.
Οι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στο πραγματικό γεγονός, στη μνήμη αυτού, στις καταγωγές, στα φαντασιακά φιλτράρουν και χτίζουν ένα πεδίο στο οποίο η ιδεολογία πιστοποιείται υποκειμενικά. Ένα ίζημα ανάμεσα σε μια θραυσματική φύση και μια φύση καθαυτή. Στη ζωγραφιά και στο μοντέλο της. Ο Κυματοθραύστης είναι ένα όριο που πότε είσαι από την μέσα του πλευρά και πότε είσαι από την απ' έξω.
Περισσότερες πληροφορίες
Κασάπης Ανδρέας
Στα νέα του ζωγραφικά έργα εξετάζει το μηχανισμό συγκρότησης της μνήμης μέσω της πρακτικής του στη σύνθεση της εικόνας
