Ξεχάστε για λίγο τον Μολιέρο, τον Ρακίνα, ακόμη και τον Ζενέ, και ανακαλύψτε τον Ολιβιέ Πι, τον Πασκάλ Ραμπέρ και τον Ζαν-Λικ Λαγκάρς. Το 2ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου «Το γαλλικό θέατρο a la Grecque» (14-31/5) φέρνει στα άδυτα του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», στην αντισυμβατική δηλαδή υπόγεια σκηνή του, 27 Έλληνες σκηνοθέτες και ηθοποιούς και τους αναθέτει να μας συστήσουν τους Γάλλους ρηξικέλευθους δραματουργούς του «εδώ και τώρα».
Έξι έργα, επτά σκηνοθέτες, δεκαοκτώ ημέρες, είκοσι ηθοποιοί. Το 2ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου «Το Γαλλικό Θέατρο a la Grecque» αποδεικνύεται περισσότερο διαπολιτισμικό παρά «στενά» γαλλικό, συνδέοντας έτσι τη Γαλλία και την Ελλάδα με τον κόσμο, με την ανθρώπινη ύπαρξη και τις εν γένει αγωνίες της και, βέβαια, με την Ιστορία. Διότι το εναρκτήριο έργο παραπέμπει σε αμερικάνικο road movie τύπου «Θέλμα και Λουίζ» («Burn baby burn» της Καρίν Λακρουά, σε μετάφραση Δήμητρας Κονδυλάκη και σκηνοθεσία Βάσιας Αταριάν).
Μια μετα-μπρεχτική γενεαλογία της κρίσης επιχειρεί το επόμενο («Τ.Ι.Ν.Α., μια σύντομη ιστορία για την κρίση» του Σιμόν Γκρανζά, σε μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου), με το οποίο ο σκηνοθέτης όπερας και μουσικού θεάτρου Αλέξανδρος Ευκλείδης κάνει το αμιγώς θεατρικό του ντεμπούτο.
Τη βαριά υπογραφή του Γαλλο-αλγερινού προβοκάτορα καλλιτέχνη και διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν Ολιβιέ Πι φέρει το τρίτο στη σειρά έργο, ένα εκρηκτικό μανιφέστο που ανάγει το θέατρο σε θρησκεία («Θέατρα», σε μετάφραση Μαρίας Ευσταθιάδη και σκηνοθεσία Λουίζας Κωστούλα), ενώ ένα από τα επόμενα συνδέει τον Σαίξπηρ με το Ολοκαύτωμα κι εμφανίζει έναν εβραίο Βασιλιά Λιρ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τερεζίν («Η θύελλα επιμένει» του Ένζο Κορμάν, σε μετάφραση Μαρίας Ευσταθιάδη) και καλεί τον βετεράνο Γιώργο Κοτανίδη να δεχτεί τις σκηνοθετικές οδηγίες του νεότατου Κωνσταντίνου Χατζή.
Αιρετικό περιεχόμενο όσο και μορφή όμως έχει και η πολυβραβευμένη ωδή στον ερωτικό αποχωρισμό του Πασκάλ Ραμπέρ «Το Τέλος του έρωτα», το οποίο θα δούμε σε μετάφραση Νικολίτσας Αγγελακοπούλου και σκηνοθεσία-ερμηνεία των Αλέξη Αλάτση και Ιουλίας Σιάμου.
Και αν αναρωτιέστε ποιος μπορεί να ήταν ο διάδοχος του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, δεν έχετε παρά να δείτε μιαν άλλη ωδή, το «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» του Ζαν-Λικ Λαγκάρς, ο οποίος έφυγε πρόωρα από AIDS στα 38 του χρόνια το 1995. Ο Ανδρέας Στάικος μεταφράζει και ο Ένκε Φεζολάρι σκηνοθετεί αυτήν την αυτοβιογραφική ελεγεία του ποιητικού όσο και μετα-δραματικού δημιουργού με θέμα τη θνησιμότητα αλλά και την ανικανότητα επικοινωνίας.
Για δεύτερη συνεχή χρονιά το φεστιβάλ, το οποίο πρωτοξεκίνησε ως French Low Budget και σύντομα μετεξελίχτηκε στη σημερινή του μορφή, αναλαμβάνει να παρουσιάσει στη χώρα μας άγνωστα και όμως άκρως ενδιαφέροντα σύγχρονα γαλλικά έργα. Πραγματοποιείται χάρη στην αγαστή συνεργασία δύο μεγάλων πολιτιστικών φορέων, του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας και του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης».
Όπως μας εξηγεί μάλιστα η Στέλλα Αγγελέτου, υπεύθυνη προγράμματος και παραγωγής του ιδρύματος: «Η επιλογή των θεατρικών έργων όσο και των Ελλήνων μεταφραστών γίνεται από τον διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Olivier Descotes και τους συνεργάτες του, ενώ εμείς αναλαμβάνουμε την ανάθεσή τους στους καταλληλότερους –κατά τη γνώμη μας– σκηνοθέτες. Βασικό, λοιπόν, μέλημα για μένα ήταν το εξής: πώς μπορεί μια σύγχρονη γραφή και δραματουργία ενός πολιτισμού όπως ο γαλλικός, ο οποίος θεατρικά δεν μας είναι τόσο οικείος όσο το γερμανικό ή το αγγλοσαξονικό ρεπερτόριο, να βρει έναν ενδιαφέροντα τρόπο παρουσίασης από σκηνοθέτες διαφορετικών διαδρομών;
Πώς δηλαδή μπορεί κάποιος να συνδυάσει μια σύγχρονη δραματουργία και γραφή που συνιστά “ειδική περίπτωση”, όπως λ.χ. το έργο του Ολιβιέ Πι “Θέατρα”, χωρίς να γίνει πολύ βερμπαλιστικό ή λυρικό και να “χαθεί” το πνεύμα του συγγραφέα;
Με αυτό το σκεπτικό αναθέσαμε το εν λόγω έργο σε μια Ελληνίδα καλλιτέχνιδα της νεότερης γενιάς που γνωρίζει πώς να το αντιμετωπίσει με όρους περφόρμανς, τη Λουίζα Κωστούλα (Violet Luise). Το γαλλικό θέατρο συνολικά είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, πόσο μάλλον το σύγχρονο!
Έχει ανέκαθεν μια μεγάλη αγάπη για το λόγο, το ρυθμό της γλώσσας και τη μουσικότητα. Γι’ αυτούς τους λόγους κάποιοι το κατηγορούν ως βερμπαλιστικό. Αυτήν την “ταμπέλα” προσπαθούμε να αποτινάξουμε μέσω των παραστάσεων που προτείνουμε. Πρόκειται σίγουρα για έναν άλλον τρόπο γραφής, αγγίζει όμως πάρα πολλά από τα θέματα που απασχολούν όλους μας, Έλληνες, Γάλλους και πολίτες του κόσμου, τόσο ως θεατές όσο και ως εμπλεκόμενους καλλιτέχνες στο θέατρο αλλά και ως μέλη μιας κοινωνίας».
Το 2ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου «Το γαλλικό θέατρο a la grecque» θα πραγματοποιηθεί στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» στις 14-31/5. Προπώληση: www.mcf.gr
Περισσότερες πληροφορίες
Η θύελλα επιμένει
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον αυτοσχεδιασμό για να αποκαλύψει το βαθύ σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής σε ένα φαινομενικά ρεαλιστικό, αλλά κατά βάθος ποιητικό έργο
Burn baby burn
Η συγγραφέας μιλά για τη μοναξιά, το θυμό και τη θλίψη μιας ασφυκτικής ζωής ακροβατώντας μεταξύ αφηγηματικότητας και δράσης
Τ.Ι.Ν.Α., μια σύντομη ιστορία για την κρίση
Ένα έργο για να κατανοήσουμε την οικονομική κρίση αλλά και να γελάσουμε απελευθερωτικά μαζί της
Θέατρα
Ένα από τα πρώτα έργα του Γαλλοαλγερινού καλλιτέχνη, είναι ένα μανιφέστο κατά της βίας και της αιματηρής εξουσίας με αυτοβιογραφικά στοιχεία
