Utoya (Ουτόγια) Μια ξεχασμένη μέρα

Είναι 22 Ιουλίου 2011, βρισκόμαστε στη Νορβηγία. Ένας 32χρονος Νορβηγός εξαπολύει την κόλαση: οκτώ νεκροί από βόμβα σε παγιδευμένο βαν αυτοκίνητο στο Όσλο, ως αντιπερισπασμός… και στη συνέχεια, ο πραγματικός στόχος: τα παιδιά των Εργατικών. 69 άνθρωποι (πολλοί από αυτούς νέοι κάτω των 18) σκοτώθηκαν στο νησί Ουτόγια, τον ιστορικό τόπο των θερινών κατασκηνώσεων για τους σοσιαλιστές από όλο τον κόσμο. Η εκδοχή που είχαν δώσει τα μέσα ενημέρωσης ήταν διαστρεβλωμένη. Η σφαγή παρουσιάστηκε σαν μια από τις πολλές τραγωδίες που οπλισμένοι "τρελοί" μπορούν να προκαλέσουν. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο λανθασμένο. Η σφαγή είχε σχεδιαστεί χρόνια πριν, με διαύγεια και ευσυνειδησία που άγγιζε τα όρια της μανίας. Δεν ήταν εναντίον ενός τυχαίου στόχου, αντιθέτως στόχευε στο φυτώριο των νεαρών "υποσχόμενων" του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού. Η σφαγή στην Ουτόγια υπήρξε μια πολιτική σφαγή. Οι εφημερίδες, τις πρώτες ώρες, υποστήριζαν ότι επρόκειτο για ισλαμική τρομοκρατική επίθεση. Η αλήθεια είχε ακριβώς την αντίθετη όψη. Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια για τον δολοφόνο, έπεσε σιγή ιχθύος και αυτό το συγκλονιστικό γεγονός κατέληξε στη λήθη. Το έργο αυτό είναι, λοιπόν, μια απόπειρα μνήμης και καταγγελίας.

Ερμηνεύουν: Θ. Γκόγκος, Έλ. Μουνδρούβαλη. Φωτ.: Θ. Γκόγκος.