Τρέμετε σουβλάκια, κεμπάπ και μπριζολάκια^ έρχονται γαρίδες στο χωνάκι, ψαρο-σάντουιτς και ροφός χουνκιάρ. Νέα ψαρο-μεζεδο-σενάρια ρίχνουν αυτήν τη στιγμή που μιλάμε δίχτυα στην πόλη. Για να δούμε αν θα ταράξουν τα νερά.
Στην Ελλάδα είμαστε, δεν είναι ότι μας έλειπαν ποτέ τα μικρά ψαράκια και τα θαλασσινά. Ακόμη και στο μπουμ της καθημερινής κρεατοφαγίας των τελευταίων χρόνων διατήρησαν μια γραμμή ανάπτυξης λογική και σταθερή. Από την cult ιεροτελεστία ούζου, λακέρδας και σία (ωραίο πατροπαράδοτο μοντέλο που δεν χρειάζεται σέρβις) στον καφενέ ή μια λιτή και απέριττη παρτίδα κουτσομούρες και μια χωριάτικη στο στιλ της Πειραιώτισσας «Μαργαρώς» περάσαμε στη μοντέρνα όψη του νομίσματος με ψιλό ψαράκι, παλιότερα στο «Sardelles» στο Γκάζι και πιο πρόσφατα στο «Σαρδελάκι» και το «Μπαρμπουνάκι» στη Γλυφάδα, στη νεο-νοσταλγική ψαρο-μεζεδο-κατάσταση του «Υπερωκεάνιου» στο Χατζηκυριάκειο ή στο γαριδάκι με τη σέσουλα και τους ντολμάδες θαλασσινών στο «Ρακί Μεζέ» στην Καλλιθέα και σε άλλα περισσότερο ή λιγότερο γνωστά ανάλογά τους. Είναι αρκετά τα –παλιά και νέα– concepts οικονομικής ψαροφαγίας που λειτουργούν παράλληλα κι επιτυχημένα.
Ε, λοιπόν, έρχονται και άλλα. Τις τελευταίες εβδομάδες τα ραντάρ καταγράφουν μια έξτρα δραστηριότητα στο θαλασσινό πεδίο. Εντάξει. Αφήνω στην άκρη την πιο εστιατορική περίπτωση του νοτιοαφρικάνικου/πορτογαλικού με ολίγον από Ελλάδα «Fish Co. Platters» που μόλις άνοιξε στο Νέο Ψυχικό, αν και τα τηγάνια –για δύο, για τέσσερις ή για έξι– με τις τεράστιες ψητές γαρίδες, τα καλαμάρια και το hake (είδος γάρου), που σερβίρονται πάνω σε ρύζι μαζί με μύδια αχνιστά σε κρασί στο χωριστό μπολάκι, καυτερούτσικη peri peri sauce και σκορδοβούτυρο, εκτός από το culture jamming, ρίχνουν μια νέα λογική μοιράσματος στο τραπέζι. Είναι όμως και το πιο άμεσο/καθημερινό σενάριο του «Καπετάν Fishάει», που έκανε το ντεμπούτο του πριν από λίγες ημέρες στην Μπενάκη, με μια δική του βερσιόν θαλασσινού street food: στον ξύλινο πάγκο και στα stands παίρνεις γαύρο, μαριδάκι και ψιλό γαριδάκι σε χωνάκι και σάντουιτς με ψητό λαβράκι ή τσιπούρα, κρεμμύδι, μαρούλι και μπούκοβο.
Υπάρχει και σάντουιτς με ψάρι μαρινάτο, όπως επίσης μπακαλιάρος τηγανητός ή ψάρι ψητό (ιχθυοτροφείου) σε μερίδα σε πολύ λογικές τιμές. ούζα, τσίπουρα, ελληνικές μπίρες και οικονομικά εμφιαλωμένα κρασιά. Ψαρο-παμπ, ψαρο-μεζεδοπωλείο, ψαρο-street food, όπως κι αν το περιγράψεις, είναι μια ενδιαφέρουσα, μοντέρνα εναλλακτική σε ένα κέντρο που έχει παράδοση ψαρο-μεζέ. Σύντομα μέλλει να δούμε και το θαλασσινό μεζεδοπωλείο «Πιάσαμε Λαβράκι» που ετοιμάζουν η Μυρσίνη Λαμπράκη και οι συνεργάτες της στο χώρο του παλιού «Μeat Square» στο Χαλάνδρι, το οποίο θα συνδυάζει τα τηγανητά του με δημιουργικά μαγειρέματα: κολοκυθάκια γεμιστά με κιμά σφυρίδας, χουνκιάρ με τόνο, χταπόδι στο φούρνο με κυδωνάτη πατάτα, σταμναγκάθι ζεματιστό με σόγια και τόνο. Ωραίο ακούγεται και αυτό. Δεν ξέρω αν αυτά τα –ανομοιογενή– σενάρια, που είναι μια στρατηγική προσαρμογής της ψαροφαγίας στα οικονομικά δεδομένα, μπορούν να σηκώσουν την παντιέρα μιας νέας τάσης. Στην τελική θα δοκιμαστούν όπως καθετί καινούργιο. Δείχνουν πάντως μια δυναμική με θαλασσινό συνδετικό ιστό. Υλικό και χώρος και για ψαρο-νεολογισμούς υπάρχει, oπότε πάσα αναδιατύπωση καλοδεχούμενη. Ιδίως όταν ο λογαριασμός δεν σου κάθεται στο λαιμό.
