Παράδοξη έως και ιδιόρρυθμη είναι η περφόρμανς που ετοίμασαν και παρουσιάζουν ακίνητοι σε όλη τη διάρκειά της η Βάσω Καμαράτου και ο Κώστας Κουτσολέλος.
Ο Σωτήρης Χατζάκης αυτοσκηνοθετείται, κάνοντας τα πάντα πάνω στη σκηνή στο εμβληματικό έργο του Γκόγκολ.
Μια γλυκόπικρη ιστορία στην παράδοση της ρομαντικής κομεντί παρουσιάζεται σε μια εύρυθμη σκηνική εκδοχή, που μεταδίδει την ευαισθησία και την αμεσότητά της, αναδεικνύει όμως και τις αδυναμίες της, χωρίς να απογειώνεται.
Ορμώμενη από τη διάθεση διασάλευσης του αισθήματος του «ιερού δέους» που περιβάλλει τα έργα του αρχαίου δράματος και ειρωνευόμενη την ελληνική παθογένεια όπου όλοι έχουν άποψη για όλα, η παράσταση δομείται γύρω από το εύρημα συσχέτισης του… σκι με τη σοφόκλεια τραγωδία.
Χαρακτηριστική της σκηνικής γραφής του σκηνοθέτη οπτική, ενδιαφέρουσα, εύρυθμη αλλά ετεροβαρής, πάνω σε ένα εμβληματικό έργο για τον έρωτα, την τέχνη και τις ματαιώσεις της ζωής.
Όλο το θέατρο του Σέπαρντ, που σκιαγράφησε ανθρώπους και σχέσεις να συντρίβονται στη σκιά του αμερικάνικου ονείρου, ζωντανεύει σε μια ατμοσφαιρική, ρεαλιστικής πιστότητας σκηνοθεσία.
Η κοινωνική γραφή του Νορβηγού δραματουργού, που μετουσιώνει αριστοτεχνικά μια οικογενειακή υπόθεση σε έργο ηθικής διαλεκτικής, αναδεικνύεται σε μια παράσταση σκηνοθετικής ακρίβειας, σύγχρονου ύφους και σπουδαίων ερμηνειών η οποία επιβάλλεται ως «κλασική».
Χαρίζει ακόμα το γέλιο στους θεατές το βαθιά ελληνικό έργο του ’40. Στην καλοσχηματισμένη σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, η κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά φαίνεται ανάλαφρη σαν οπερέτα, εντυπωσιακή ως υπερθέαμα και ικανή να εντυπωσιάσει το κοινό όλων των ηλικιών, όσο λίγες αθηναϊκές παραστάσεις.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου κηρύσσει την υπεροχή του ποιητή και, αποκαθαίροντας το κείμενο από ρητορικότητες, συνομιλεί με το κοινό σε μια παράσταση-εμπειρία για ταγμένους θεατρόφιλους.
Καλές στιγμές αλλά και αδυναμίες, σε μια παράσταση που επιβεβαιώνει το δημοφιλή χαρακτήρα του έργου καθώς και τις δυσκολίες της αναμέτρησης μαζί του.
Φροντισμένη παράσταση που αναδεικνύει όπως του αξίζει ένα «ελαφρύ», αλλά σοβαρό έργο που θίγει πολύ ανθρώπινα θέματα.
Σαφής και καλοεκτελεσμένη, όχι όμως και απόλυτα δικαιωμένη σκηνική δοκιμή πάνω σε ένα άνισο έργο.
Απολαυστική στιγμή ενός νέου παραστασιακού είδους που συνδέει την επιθεώρηση με το stand up comedy.
Φιλόδοξο αλλά ανολοκλήρωτο και δραματουργικά ελλιπές εγχείρημα σκηνικής μεταφοράς του κλασικού μυθιστορήματος.
Καλοδουλεμένη παράσταση, που αναδεικνύει τη δυναμική ενός κλασικού έργου και σφραγίζεται από τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού.
Ευφάνταστη απόδοση της κλασικής, λαϊκής κωμωδίας που έχει σύγχρονο ενδιαφέρον, αλλά βαραίνει από την πληθώρα των σκηνοθετικών ευρημάτων.
Ωραίο σκηνικό παράδειγμα σύγχρονης ανάγνωσης ενός παλαιού έργου, το οποίο όμως δεν μπορεί να κρύψει εντελώς την ηλικία του.