©Διονύσης Κούτσης
Πες μας λίγα λόγια για το "Μίξερ", το νέο σου έργο που ανεβαίνει στο Μικρό Γκλόρια.
Στο "Μίξερ", παρακολουθούμε δυο ηθοποιούς που αποφασίζουν λόγω χαμηλού μπάτζετ να μην ανεβάσουν τον "Άμλετ" -όπως θα θέλανε- αλλά ένα δικό τους έργο με πρωταγωνιστή τον Βαγγέλη, που αντί για τη Δανία ζει κάπου στην Κυψέλη. Το έργο αρχίζει και ο Βαγγέλης από ένας απλός Κυψελιώτης καταλήγει να γίνει ο πρωθυπουργός της χώρας. Μα τη μέρα της ορκωμοσίας του, πέφτει πάνω στην Αλέκα, μια ορκισμένη επαναστάτρια που μισεί κάθε είδους εξουσία. Ο Βαγγέλης την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και ξεκινά να την ψάχνει καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Για να την ξανασυναντήσει θα αναγκαστεί να περάσει μέσα απ’ όλη την ελληνική πραγματικότητα ή μάλλον τον ελληνικό παραλογισμό…
Ελληνικός παραλογισμός... Αλήθεια, πόσο εμπνεύστηκες από την πραγματικότητα για να το γράψεις;
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές άλλα έχουμε στόχο να κάνουμε και σε άλλα καταλήγουμε τελικά. Χωρίς βέβαια αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν αποκτήσει πλέον έναν μοναδικό τρόπο να ελίσσονται και να ξεπερνάνε τις δυσκολίες. Στο εξωτερικό, σε κάποιες χώρες, υπάρχουν πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας στην τέχνη. Εμείς που δεν τις έχουμε, βρίσκουμε άλλους τρόπους για να τα καταφέρουμε. Πιστεύω ότι αυτό μας έχει κάνει πιο ευέλικτους σε πολλά θέματα και έχουμε αναπτύξει ένα δικό μας τρόπο να πετυχαίνουμε τους στόχους. Προσαρμοζόμαστε κι αυτό είναι μεγάλο προσόν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμείνουν οι ίδιες με την υπάρχουσα κατάσταση συνθήκες…
Χρησιμοποιείς τη φόρμα ενός λαϊκού μιούζικαλ, σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο και εκδοχή τσέπης για μόλις δύο ηθοποιούς. Ακούγεται πολύ ωραίο! Πώς προέκυψε όλο αυτό;
Ο δεκαπεντασύλλαβος μου αρέσει ως τρόπος γραφής καθώς μέσα από την ελαφράδα και την παιδικότητά του μπορείς να κάνεις τα πιο αιχμηρά σχόλια. Το "λαϊκό μιούζικαλ τσέπης" ήταν σχεδόν μονόδρομος με την πολύ χαρακτηριστική μουσική που έγραψε ο Θοδωρής Οικονόμου για την παράσταση και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το ύφος της. Σχετικά με τους δυο ηθοποιούς, ήθελα ο γυναικείος ρόλος να κάνει και τους 30 χαρακτήρες του έργου και ο ανδρικός ρόλος να κρατήσει το ρόλο του Βαγγέλη – αφηγητή της ιστορίας . Πέρα από το ότι σκέφτηκα… που να βρει κανείς το μπάτζετ για 30 ηθοποιούς, ο πιο σημαντικός λόγος αυτής της απόφασης ήταν ότι ήθελα να παιχτούν όλοι από ένα πρόσωπο. Γιατί πιστεύω πως όλοι αυτοί οι ρόλοι μπορεί να είναι εκδοχές ενός και μόνο προσώπου. Του Έλληνα.
Στα έργα σου μεταχειρίζεσαι συχνά τη δύναμη του χιούμορ, του παράλογου, των συμβολισμών. Αποτυπώνουν καλύτερα όσα θέλεις να εκφράσεις;
Μου αρέσει να φτιάχνω έναν δικό μου κόσμο και μέσα σε αυτόν να δημιουργούνται όλα. Με κάνει να νιώθω ασφάλεια και μου δίνει τη δυνατότητα να μιλάω χωρίς ενοχές για θέματα που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να είναι επικίνδυνα. Ο συμβολισμός έχει μια κομψότητα, που σε αφήνει να μιλήσεις για τις μεγαλύτερες αλήθειες με έναν τρόπο έμμεσο αλλά ταυτόχρονα ευθύ.
Για την παράσταση του έργου σου συνεργάζεται μια ωραία καλλιτεχνική ομάδα: ο Θοδωρής Οικονόμου στην πρωτότυπη μουσική σύνθεση, ο Κώστας Σιλβέστρος στη σκηνοθεσία, ο Αλέξανδρος Σιάτρας και η Έλενα Χαραλαμπούδη στις ερμηνείες. Πώς νιώθεις κάθε φορά που βλέπεις ένα έργο σου να αποκτάει σκηνική ζωή;
Με τον Θοδωρή γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, αφού τον είχα δάσκαλο στο Θέατρο Τέχνης. Είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης, συνεργάτης και πηγή έμπνευσης για όλη την ομάδα. Τον Κώστα Σιλβέστρο τον γνώρισα με αφορμή την παράσταση και θαύμασα την σκηνοθετική του ευφυία και το μοναδικό ένστικτο ρυθμού που έχει. Τον Αλέξανδρο επίσης τον γνώρισα στο Μίξερ και είναι μεγάλη τύχη η συνεργασία μας, είναι καταπληκτικός ηθοποιός! Όσο για την Έλενα Χαραλαμπούδη, την ξέρω χρόνια και είναι ο άνθρωπος που για μένα ήταν η αφορμή για το "Μίξερ" και πάνω της έγραψα όλο το έργο! Και όταν όλα πάνε καλά σε επίπεδο συνεργασίας, είναι μεγάλη χαρά να βλέπεις το έργο σου στη σκηνή.
Θέλεις να μας πεις από τι εμπνέεσαι και πώς είναι η συγγραφική διαδικασία για σένα;
Από τα πάντα! Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου μπορείς να εμπνευστείς και να γράψεις ένα ολόκληρο έργο. Ειδικά σε αυτή τη χώρα… Καμιά φορά, αλήθεια, δεν μπορώ να πιστέψω όσα συμβαίνουν. Κάποια στιγμή μάλιστα, είπα πως δεν έχει νόημα να χρησιμοποιώ πλέον το παράλογο ως τρόπο γραφής, αφού η λογική γύρω μας είναι του παραλόγου από μόνη της. Όμως την ξεπέρασα αυτή τη σκέψη και μπήκα ακόμη πιο βαθιά σε αυτή τη φόρμα, με έναν νέο τρόπο για εμένα που θέλω συνεχώς να βελτιώνω.
Τι θα έλεγες σε κάποιον/α που θέλει να ασχοληθεί στην Ελλάδα με το θέατρο και τη συγγραφή θεατρικών έργων;
Ότι έχει μια μοναδική ευκαιρία να εμπνευστεί και να δημιουργήσει σε αυτό το γόνιμο σκηνικό που υπάρχει γύρω μας. Οι άνθρωποι της τέχνης, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σε πρακτικά θέματα, έχουμε πολύ υλικό να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Κι επίσης, ότι παρά τις απογοητεύσεις δεν πρέπει με τίποτα να το βάζουμε κάτω!
Φαντάζομαι ως απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης και θεατρική συγγραφέας, βλέπεις πολύ θέατρο. Τι παραστάσεις προτιμάς; Είδες κάποια πρόσφατα που σου άρεσε πολύ;
Πριν λίγες μέρες είδα στο Μέγαρο την παράσταση που ήταν για μένα ο λόγος να ασχοληθώ με το θέατρο. Την είχα δει πρώτη φορά στην τηλεόραση όταν ήμουν 15 ετών. Είναι το "balletforlife” του Μορίς Μπεζάρ, σε μουσική του Φρέντι Μέρκιουρι και των Queen. Παρότι είναι μια παράσταση χορού έχει μια τρομερή θεατρικότητα. Τέτοιου είδους παραστάσεις που έχουν αισιοδοξία, δυναμισμό, χιούμορ και μια ιστορία να πουν, με εμπνέουν.
Αλήθεια, υπάρχει κάποιο έργο που θα ήθελες να έχεις γράψει εσύ;
Πολλά… Αλλά ένα είναι αυτό που θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ όπως κι όλοι οι υπόλοιποι θεατρικοί συγγραφείς του κόσμου θαρρώ! Το "Περιμένοντας τον Γκοντό", του Μπέκετ.
Ποια είναι η ερώτηση που δεν σου έχει κάνει κανείς ως τώρα, αλλά θέλεις πολύ να την απαντήσεις;
Ποιος ήρωας μυθιστορήματος θα ήθελα να ήμουν; Ο Ηρακλής Πουαρό. Λατρεύω την Αγκάθα Κρίστι!
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Μίξερ
Στο εκρηκτικό έργο της διακεκριμένης με το Κρατικό Βραβείο συγγραφέως για το 2022, με όχημα τον δεκαπεντασύλλαβο στίχο και την ανατρεπτική μουσική εξελίσσεται η ιστορία ενός νέου φέρελπι καλλιτέχνη, που θέλει διακαώς να ανεβάσει τον Άμλετ. Όμως, λόγω εξαιρετικά χαμηλού μπάτζετ, τελικά αλλάζει το όραμά του και αντί για τον Άμλετ παίζει τον Βαγγέλη, που αντί για τη Δανία, ζει κάπου στην Κυψέλη. Θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να καταφέρει να ανεβάσει την παράστασή του. Μαζί με μια ακόμη ηθοποιό πρόκειται να παίξουν όλους τους ρόλους του έργου. Ο Βαγγέλης από άσημος πορτιέρης, καταλήγει μέσα από μια σειρά παράδοξων γεγονότων να γίνει αρχηγός του διαλυμένου και ανοργάνωτου κράτους.
