Ο Alfredo Romano, ανατρέχοντας στην πολύχρονη δημιουργική του δραστηριότητα, ξεκινά μια μακρά περιπλάνηση στις δυστυχίες και τα ύψη της ανθρώπινης εμπειρίας. Ο καλλιτέχνης βρίσκει τον εαυτό του να αναστοχάζεται ορισμένα στάδια του δικού του ιδανικού ταξιδιού: από την ιστορική έρευνα της δεκαετίας του 1990 έως τις πιο πρόσφατες παραγωγές, από το 2023. Ένα πρώτο κοινό θέμα στα έργα που εκτίθενται είναι η εστίαση στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτό το πέρασμα του χρόνου και η καθίζησή του. Τα έργα της δεκαετίας του 1990 συνδέονται στην πραγματικότητα με τον προβληματισμό σχετικά με τους συλλογικούς τρόπους κατασκευής της μνήμης, από τη γραφή έως την αφήγηση ιστοριών, μέσω της ανάλυσης διαφορετικών μεσογειακών πολιτισμών. Και αυτό που αναδύεται είναι η διάσταση της χορικότητας, σχεδόν απρόσωπης, που συνοδεύει τη διαμόρφωση και την επανάληψη της παράδοσης. Αλλά και τα πιο πρόσφατα έργα του ασχολούνται με την αντίληψη του χρόνου, αν και σ’ αυτά αυτή η διάσταση της απροσωπικότητας, προνυμφική στα προηγούμενα έργα του, ριζοσπαστικοποιείται περισσότερο: δεν πρόκειται πλέον για ανθρωπολογική σύλληψη του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος σχετίζεται με την ιστορία. Αντιθέτως, ο Romano εκφράζει τη ροή της σε μια ύλη χωρίς μάρτυρες, στην οποία τα πράγματα απλώς συσσωρεύονται.
