Mε την έκθεση του διεθνώς καταξιωμένου εικαστικού που θα διαρκέσει ως τις 23/3, το Μουσείο Μπενάκη εγκαινιάζει τη νέα του συνεργασία με το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ η οποία θα συνεχιστεί το καλοκαίρι με μια έκθεση της συλλογής Ιωάννου με άξονα τη μόδα. Από τη Δέσποινα Ζευκιλή
Ανταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις, ο Άγγελος Δεληβοριάς και ο Δάκης Ιωάννου ανακοίνωσαν τη συνεργασία των δύο ιδρυμάτων: «Χαπάκι αισιοδοξίας» για το μουσείο την αποκάλεσε ο πρώτος, ενώ ο δεύτερος δήλωσε «πολύ περήφανος για τη συνεργασία, ελπίζοντας στην… ανοχή του μουσείου προκειμένου να εξελιχθεί ο laboratory χαρακτήρας των εκθέσεων του ΔΕΣΤΕ». Συμπληρώνοντας, ο τακτικός συνεργάτης του ΔΕΣΤΕ Γιώργος Τζιρτζιλάκης ανέφερε ότι η συνεργασία αυτή έρχεται σε μια εποχή που το Μουσείο Μπενάκη ενδιαφέρεται για τη σύγχρονη κουλτούρα, ενώ το ΔΕΣΤΕ για την αρχαιότητα και την ιστορία.
Όπως και να ’χει, η συνεργασία αυτή είναι καλοδεχούμενη και αναμένουμε να δώσει αφενός ένα χαρακτήρα στο πολύπαθο πρόγραμμα σύγχρονης τέχνης του Μπενάκη, το οποίο περιορίζεται σε αποσπασματικές κινήσεις και στερείται ταυτότητας, και αφετέρου να ξαναβάλει πιο δυναμικά στη ζωή της πόλης το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει κλειστεί στο καβούκι του περιοριζόμενο στο ετήσιο ξαναδιάβασμα της συλλογής στο χώρο της Νέας Ιωνίας και στην απονομή των ομώνυμων βραβείων. Με δεδομένη μάλιστα την πιο δυναμική παρουσία του πολιτιστικού οργανισμού ΝΕΟΝ, έχει ενδιαφέρον να δούμε τις προτάσεις και τη θέση που θα πάρουν τα διάφορα ιδρύματα στο αθηναϊκό εικαστικό γίγνεσθαι.
Επί του παρόντος, η έκθεση «Pink Wave Hunter» του Andro Wekua, που φιλοξενείται στην αίθουσα περιοδικών εκθέσεων του 2ου ορόφου στο κεντρικό κτίριο του μουσείου, αναπαριστά μέσα από γλυπτικές αποδόσεις κτιρίων τις παιδικές μνήμες του καλλιτέχνη από το Σοχούμι της Γεωργίας, το οποίο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω του πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Παραπέμποντας σε «ουδέτερες» αρχιτεκτονικές μακέτες όσο και σε περίτεχνες μινιατούρες-κουκλόσπιτα, κατασκευασμένα από μια ποικιλία υλικών –χυτό μπετόν, γύψο, κερί, αλουμίνιο, μπρούτζο– τα κτίρια αναδίδουν μια μελαγχολία με αναφορά στον αποσπασματικό και συχνά κατασκευασμένο χαρακτήρα της μνήμης αλλά και στην αδιαφάνεια της παιδικής ηλικίας. Όπως μας λέει ο Wekua, «ξεκίνησα με αποσπασματικές εικόνες που είχα στο μυαλό μου και κάποιες φωτογραφίες στη συνέχεια έκανα έρευνα σε φόρουμ στο ίντερνετ προσπαθώντας να ανασυνθέσω τις αναμνήσεις μέσα από τα σχόλια των συμμετεχόντων σχετικά με την κατάσταση της πόλης, πριν, κατά τη διάρκεια του πολέμου και τώρα.
Δεν έχουν καμία πολιτική χροιά, με ενδιέφερε να ενεργοποιήσω τις μνήμες που είχαν χαθεί και να τις συναρμολογήσω με έναν αφηρημένο τρόπο. Δεν βλέπω το χρόνο γραμμικά, πολλά πράγματα που υπάρχουν γύρω μας είναι ήδη παρελθόν. Η αρχιτεκτονική είναι απλώς η αφορμή για να ασχοληθώ με τη μνήμη και την πραγματικότητα. Επέλεξα κτίρια δημόσια, με τα οποία δεν είχα στενή επαφή^ δεν θα δεις το σχολείο μου, για παράδειγμα. Θέλησα να διατηρήσω μια απόσταση. Μόνο σε ένα πιο πρόσφατο έργο αποφάσισα να αναπαραστήσω το παλιό μου σπίτι». Μιλώντας για τη σχέση μνήμης και αρχιτεκτονικής, η κουβέντα έρχεται στο Βερολίνο, όπου ζει, και στον φορτισμένο με μνήμες αστικό του ιστό.
«Δεν έχω μπει προς το παρόν στη διαδικασία να ασχοληθώ με αυτή την πόλη στο έργο μου. Μου αρέσει το Βερολίνο, δεν είναι Λονδίνο ή Νέα Υόρκη. Έχεις το χώρο να κάνεις αυτό που θέλεις». Στην ερώτησή μου αν τον απασχόλησε ο κίνδυνος της αισθητικοποίησης των αναμνήσεων, μιας και τα γλυπτά του έχουν μια ατμοσφαιρικότητα, απαντά αρνητικά. «Ως προς τα υλικά, με ενδιέφερε να παίξω με τις φόρμες και να δώσω υλική υπόσταση στις μνήμες. Το σημαντικότερα για μένα ήταν η ίδια η διαδικασία. Από κει και πέρα τα γλυπτά έχουν τη δική τους ζωή. Είναι σαν να φτιάχνεις τον Πινόκιο και να τον βλέπεις να ζωντανεύει».
Περισσότερες πληροφορίες
Wekua Andro
Μέσα από μια σειρά γλυπτικών αναπαραστάσεων κτιρίων επικεντρώνεται στην ιδέα ενός ρευστού αστικού τοπίου ανασύροντας παιδικές μνήμες από το Σοχούμι της Γεωργίας
