Η Σοφία Στέβη και ο Bobby Doweler άφησαν την ανερχόμενη σκηνή του Πέκαμ για το πατρικό στους Αμπελόκηπους και μας ξεναγούν το ολοκαίνουργιο στούντιο-σπίτι-project space τους.
Η Σοφία Στέβη και ο Bobby Doweler, και οι δύο γύρω στα 30, αποφάσισαν να αφήσουν το Λονδίνο όταν η διαβίωση στην ανερχόμενη πλέον γειτονιά του Πέκαμ έγινε δυσβάσταχτη και να εγκατασταθούν σε ένα διαμέρισμα με πατίνα παλιάς γειτονιάς στους Αμπελόκηπους, διοργανώνοντας παράλληλα και εκθέσεις. Στο χώρο «Φωκίδος» εγκαινιάζουν στις 22 Νοεμβρίου τη δεύτερη έκθεσή τους, «μια γλυπτική, σχεδόν αρχιτεκτονική, εγκατάσταση με την δουλειά του Βρετανού καλλιτέχνη Steve Hurtado με την συνεργασία της νεαρής επιμελήτριας και συγγραφέος Alma Zevi. Μας μίλησαν σχετικά.
Πως αποφασίσατε να επιστρέψετε στην Αθήνα και να ανοίξετε το project space fokidos; Δώσε μας κι ένα μίνι βιογραφικό σάς.
Σοφία: Έχω μεγαλώσει στην Αθήνα αλλά τα τελευταία εφτά χρόνια σαν καλλιτέχνης έζησα στο Λονδίνο. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το ατελιέ μου όπως και το σπίτι μου ήταν στο Πέκαμ του Νοτιοανατολικού Λονδίνου. Ο Μπόμπυ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο. Την περίοδο 2005-2010 έμενε και διατηρούσε ατελιέ σε διάφορες ανεξάρτητες πολιτικά καταλήψεις του Νότιου Λονδίνου. Σε μία από αυτές γνωστή και ως "Lyndhurst Way" ξεκίνησε να διοργανώνει εκθέσεις τέχνης καθώς και άλλα πολιτιστικά συμβάντα όπως βραδιές ποίησης και συναυλίες.
Bobby: Ο κυριότερος λόγος που μετακομίσαμε στην Αθήνα είναι ότι κατά τη γνώμη μας είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα σαν πόλη από ότι το Λονδίνο. Αρκετοί νέοι και ενδιαφέροντες Έλληνες αυτή την περίοδο μετακομίζουν στο εξωτερικό και εμείς αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε την πεπατημένη και να γυρίσουμε πίσω. Δεν θα είναι εύκολο για εμάς εδώ, αλλά η ζωή για έναν νέο καλλιτέχνη δεν είναι πουθενά εύκολη. Πιστεύουμε ότι εδώ θα έχουμε τον χρόνο και τον χώρο να αφοσιωθούμε στην δουλειά μας.
Σοφία: Ο χώρος "Φωκίδος" είναι ο τρόπος μας να δώσουμε κάτι στην καινούρια μας πόλη, κάτι αν όχι νέο τουλάχιστον θετικό και διαφορετικό. Ήταν κάτι που αισθανόμασταν ότι πρέπει να συμβεί και θέλαμε να κάνουμε εδώ και πολύ καιρό.
Bobby: Αποφασίσαμε αρχικά να "θυσιάσουμε" τον χώρο διαμονής μας μετατρέποντάς τον σε εκθεσιακό χώρο και προσκαλώντας ανθρώπους να τον επισκεφτούν. Ήδη μας έχει βοηθήσει στο να γνωρίσουμε πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους εδώ και να μοιραστούμε τις ιδέες μας έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί από το παρελθόν μας στο Λονδίνο. Έχω ζήσει πολλά χρόνια σε "οικιστικές" καταλήψεις στο Πέκαμ και αυτό έδωσε έναν ιδιαίτερο χώρο και τρόπο ανάπτυξης στις ιδέες και την δουλειά μου. Δεν λέω ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να νομιμοποιήσει την ιδέα της κατάληψης. Πιστεύω όμως οτι είναι καιρός για να αλλάξει ο συντηρητικός τρόπος ζωής και σκέψης. Η Αθήνα εύκολά θα μπορούσε να γίνει και πάλι ένα πρωτοποριακό επίκεντρο για την τέχνη.
Πείτε μας λίγο για τη σκηνή του Peckham.
Bobby: Η σκηνή τέχνης του Πέκαμ αναπτύχθηκε μέσα από μία πιο underground, περιθωριακή σκηνή καταλήψεων στην περιοχή, γύρω στο 2005. Το Πέκαμ ήταν και ακόμα είναι μία πολύ φτωχική περιοχή του Λονδίνου. Μέχρι και μερικά χρόνια πριν θεωρείτο ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη διαμονής λόγω της εγκληματικότητας μεταξύ ανηλίκων καθώς και των συμμοριών. Εγώ ήμουν μέλος μίας ομάδας από νέους καλλιτέχνες, μουσικούς και λογοτέχνες που έμεναν και δούλευαν σε διάφορες οικιστικές καταλήψεις. Χαρακτηριστικό της σκηνής ήταν μια κουλτούρα DIY (Do it Yourself) και όπως λέει και ένας καλός φίλος το "δράμα της ανάγκης". Οι περισσότεροι "πρωτεργάτες" της σκηνής δεν πλήρωναν ενοίκιο λόγω των καταλήψεων και το κυρίως τους εισόδημα ήταν το ταμείο ανεργίας, γύρω στα πενήντα ευρώ την εβδομάδα. Είχαμε ατελιέ και κάναμε εκθέσεις στα σπίτια μας. Επίσης κάναμε συναυλίες, βραδιές ποίησης και τρελά πάρτι. Αυτές η συνθήκες εκείνη την εποχή ήταν ιδανικές για την άνθιση της τέχνης. Είχαμε ίσα-ίσα φαγητό και μία σκεπή πάνω από το κεφάλι μας αλλά είχαμε άπειρο χρόνο να δουλέψουμε χωρίς εμπορικούς περιορισμούς ή παρωχημένες θεσμικές ιδέες. Το Πέκαμ είναι πολύ διαφορετικό σήμερα. Η κατάληψη σε οικιστικούς χώρους δεν επιτρέπεται πλέον και το Πέκαμ είναι πια πολύ μοδάτη περιοχή για να ζεις. Πλέον έχουν ανοίξει πολλά εστιατόρια, μπαρ, καφέ κ.τ.λ. Τα ενοίκια είναι αστρονομικά σε σχέση με λίγα χρόνια πριν. Για εμάς είναι αρκετά δύσκολο να ζήσουμε πλέον εκεί κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Ποιο θα είναι το επόμενο προτζεκτ σας;
Bobby: Όσον αφορά τον χώρο Φωκίδος, μία γλυπτική, σχεδόν αρχιτεκτονική, εγκατάσταση με την δουλειά του Βρετανού καλλιτέχνη Steve Hurtado με την συνεργασία της νεαρής επιμελήτριας και συγγραφέα Alma Zevi. Ο Steve διερευνά με τις γλυπτικές εγκαταστάσεις του τα οικιστικά περιβάλλοντα και τον διαμελισμό του χώρου σε σχέση με το πως κοινότητες ανθρώπων συναθροίζονται και αλληλεπιδρούν. Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 22 Νοεμβρίου και σας περιμένουμε όλους.
Η Σοφία παίρνει μέρος σε μία ομαδική έκθεση που ανοίγει στα τέλη Νοεμβρίου στο Κέντρο Γλυπτικής του Yorkshire και προετοιμάζεται για μία ατομική έκθεση αυτό το καλοκαίρι στην Βενετία.
Σοφία: Μέρος της δουλειάς του Bobby θα εκτεθεί αυτόν τον μήνα στο Παρίσι στην έκθεση PECKHAMNEWYORKPARIS.
Πως βλέπετε την αγορά της τέχνης στο Λονδίνο;
Bobby: Η αγορά τέχνης του Λονδίνου είναι αρκετά υποθετική, πειραματική αλλά και άκρως καπιταλιστική. Η αγορά της τέχνης είναι πλέον παγκόσμια και οι περισσότερες διεθνείς γκαλερί λειτουργούν σήμερα και στο Λονδίνο. Κάποιοι καλλιτέχνες μπορεί να γίνουν διάσημοι μέσα σε μία μέρα, κάποιες φορές κάνοντας ακριβώς ότι περιμένει η "αγορά". Η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών όμως αγωνίζονται για όλη τους τη ζωή για να κερδίσουν την αναγνώριση ή ακόμα και για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Σοφία: Κάποιοι έμποροι τέχνης θέλουν να βοηθήσουν τους νέους καλλιτέχνες να επιβιώσουν και να αναπτύξουν το έργο τους. Κάποιοι άλλοι απλά αποζητούν μία γρήγορη οικονομική αποκατάσταση. Το σύστημα της τέχνης είναι σύνθετο και περίπλοκο, αλλά τελικά η αλήθεια είναι ότι οι καλλιτέχνες χρειάζονται οικονομική στήριξη και η αγορά της τέχνης μπορεί να την προσφέρει κάποιες φορές με ισοδύναμους όρους.
Πως βλέπετε την Αθήνα και την εικαστική της σκηνή;
Bobby: Οι εντυπώσεις μου τα τελευταία χρόνια που έχω "ζήσει" την Αθήνα είναι πολύ θετικές. Έχω γνωρίσει καλλιτέχνες και επιμελητές με πάθος, όραμα και σοβαρότητα. Υπάρχουν επίσης μεγάλες γκαλερί, διοργανωτές και μουσεία που δείχνουν νέα αλλά και διεθνώς αναγνωρισμένη τέχνη. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς συλλέκτες του κόσμου είναι Έλληνες. Αυτόν το χρόνο έχω ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη, στις Βρυξέλλες και στην Ιταλία, αλλά εγώ προτιμώ την Αθήνα.
Σοφία: Η τέχνη και η κουλτούρα στο Λονδίνο προωθούνται πολύ περισσότερο, τα περισσότερα μουσεία είναι δωρεάν, ο κόσμος ταξιδεύει για να δει εκθέσεις. Το κοινό στην Ελλάδα είναι πολύ μικρότερο και κινείται στο κέντρο όπου βρίσκονται και οι περισσότερες γκαλερί. Παρόλα αυτά η Αθήνα μας εμπνέει και οι δυσκολίες μας δίνουν ενέργεια για να κάνουμε πράγματα. Από ανθρώπους που έχουμε γνωρίσει, έχουμε εντυπωσιαστεί από τη δουλειά της Ειρήνης Μίγα, της Ελένης Μπαγάκη, της Zoe Paul, του Θοδωρή Δημητρόπουλου, της Anne-Marie Geisinger, της Μαρίας Παπαϊωάννου και από τον χώρο τέχνης 3 137.
Ως καλλιτέχνες εσύ κι ο bobby πως περιγραφετε την πρακτική σας; Τι σας ενδιαφέρει;
Σοφία: Δημιουργώ πίνακες και γλυπτά χρησιμοποιώντας σαν βασικό μου υλικό οικεία αντικείμενα που βρίσκω στο δρόμο, αντικείμενα που έχουν απορριφθεί από άλλους ανθρώπους. Με ενδιαφέρει η αμεσότητα, η ευπλαστότητα και η "ευκολία" του υλικού και τα λάθη, τα ελαττώματα. Χρησιμοποιώ αντικείμενα της πόλης, του δρόμου και μαζί με άλλα υλικά χτίζω ιστορίες. Οι ώρες που περνώ στο στούντιο είναι το ίδιο σημαντικές με τις βόλτες στην πόλη προς αναζήτηση νέων υλικών.
Bobby: Δημιουργώ αντικείμενα-ζωγραφικής μέσα από την αναζήτηση νέων εμπειριών και την προσωπική μου ανακάλυψη. Εδώ και πολύ καιρό τώρα δουλεύω πάνω σε παλαιότερους, ήδη δουλεμένους, καμβάδες που βρίσκω σε παζάρια, στο δρόμο, από φίλους... Το μήνυμα στη δουλειά μου είναι πολύ μυστηριώδες να εξηγήσω με λόγια. Θα πρέπει να εξετάζουμε και να περνάμε πολύ χρόνο με ένα έργο για να καταλάβουμε τα σημαντικά μηνύματα της τέχνης.
Φωκίδος, Φωκίδος 21, Αμπελόκηποι, www.fokidos.co.uk
