Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο είναι η επαφή με τη Φύση. Έχω πολλή ανάγκη ένα ταξίδι και περιμένω να δοθεί η άδεια να μετακινηθούμε γιατί δεν θέλω να μείνω ούτε μια ώρα παραπάνω στην Αθήνα. Ευτυχώς, έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε για την καλοκαιρινή παραγωγή, τις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη, που θα παιχτεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Λόγω της καραντίνας βγήκαμε όλοι εκτός διαδικασίας και ψυχολογικά, πέραν του πρακτικού μέρους.
Μετά την πρώτη μας συνάντηση με τους συναδέλφους, θυμήθηκα γιατί τόσα χρόνια δεν χάνω επαφή με το θέατρο! Είναι μία διαδικασία που δεν απενεργοποιείται όσο κι αν μένεις μακριά. Είναι ο χώρος στον οποίο νιώθω τη μεγαλύτερη οικειότητα, νιώθω πιο καλά με τον εαυτό μου και με τους συναδέλφους μου. Με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή και πολύ δημιουργική γιατί χαρίζει μια μεγάλη ελευθερία. Τώρα, είμαστε στη φάση που ξεκινήσαμε να μιλάμε για το τι, σήμαινε θεός εκείνη την εποχή, για τους μύθους, για τη ζωή και το θάνατο, για τα μυστήρια και το ίδιο το έργο. Όλα αυτά έχουν ένα ανεξάντλητο υλικό με τρομακτικό ενδιαφέρον.
Είναι πολύ δημιουργική και αφυπνιστική όλη η διαδικασία. Έρχεται και επουλώνει όλα τα τραύματα της χρονιάς γιατί όσο κι αν ήμουν ενεργή, με άλλους τρόπους, κάνοντας μία ταινία ή μία τηλεοπτική σειρά δεν είναι το ίδιο, παρόλο που αυτά μας έσωσαν όλους οικονομικά, καθώς ο κλάδος μας έχει πληγεί σε τεράστιο βαθμό. Κάνουμε ένα δειλό και παράλληλα τολμηρό ξεκίνημα κι ελπίζουμε για το καλύτερο. Δεν θα πετύχουν όλα τα στοιχήματα, αλλά δε νομίζω ότι οι προσδοκίες είναι προσωπικές αυτή τη στιγμή. Όταν μπαίνουμε σε αυτή τη μάχη, μπαίνουμε πολύ συνειδητά γνωρίζοντας πως έχει η κατάσταση. Στηρίζουμε με τόλμη και θάρρος μία τέχνη, η οποία αυτή τη στιγμή απαξιώνεται.
