Ξεκαραντίνα! Τι θέλω; Για μένα: απλά μερικές μικρές πολυτέλειες που διασκεδάζουν τη σχεδόν αβάσταχτη ζωή. Θέλω να πάω σε ένα εστιατόριο, σε δύο, σε τρία. Να τρώω και να κοιτάω τους άλλους χωρίς θολωμένα γυαλιά. Να τους κοιτάω στο στόμα όταν χαμογελάνε. Να μου σερβίρουν φαγητό ευγενικοί άνθρωποι χωρίς μάσκες. Να απλώνουν την παλάμη και τα όμορφα δάχτυλά τους να δείχνουν τα πιάτα χωρίς γάντια. Όταν εξηγούν τι έχει το κάθε πιάτο να μην ακούω μχμμφφχμμμ πίσω από τη μάσκα αλλά κελαριστά ένα-ένα τα υλικά και να τα συνθέτω γευστικά στον εγκέφαλο πριν τα δοκιμάσω. Κάτι ακόμα: να εξαφανιστούν αυτά τα αντιμικροβιοβακτηριδιακάτζελ. Δεν θέλω να νίπτω τας χείρας μου.
Για τους άλλους: Να ανοίξει η Σχολή (Καλών Τεχνών), να συναντηθούμε από κοντά και να πέσουμε με τα μούτρα στις ασκήσεις, στο παιχνίδι. Δεν αντέχουν οι νέοι συνάδελφοι-φοιτητές άλλο την καραντίνα. Πολλές από αυτές κλεισμένες στα δωμάτιά τους ζουν τα πάθη του Αγίου Αντωνίου παλεύοντας με τους δαίμονες τους χωρίς φυσική ανθρώπινη επαφή. Δεν θέλουν άλλο ZOOM και τους συναισθάνομαι. Αντίθετα με μένα που αποζητώ όλο και περισσότερο την ησυχία αυτά τρέφονται από τη φασαρία, την τριβή, το σπρώξιμο, τον έρωτα.
