Η πανδημία μάς πήρε βίαια –μεταξύ άλλων – τη βασική συνθήκη παραγωγής του καλλιτεχνικού έργου: το μοίρασμα με το κοινό. Την αναζωογονητική σχέση σκηνής και πλατείας, τις αναπνοές που ακούγονται κοφτά, το χειροκρότημα μετά από μια άρια, την επιβράβευση ή τη διαφωνία, ακόμα και την αποδοκιμασία. Μου έλειψε ακόμα και ο βήχας που κατά τους χειμερινούς μήνες δημιουργεί ένα παράλληλο ηχητικό περιβάλλον, ακόμα και ένα ξεχασμένο κινητό που χτυπάει ταράζοντας την απόλυτη ησυχία.
Περιμένω όσο τίποτα να ξαναδώ τους θεατές να γεμίζουν τις αίθουσες μας, περιμένω την ώρα που θα μπορώ να δω και να ακούσω ζωντανά τη νέα γενιά των σπουδαίων Ελλήνων μουσικών, ανυπομονώ να ακούσω τα νέα έργα που γράφτηκαν μέσα στον χρόνο της παύσης. Ανυπομονώ να νιώσω όλες μου τις αισθήσεις στο 100%, χωρίς να φοβάμαι για αυτό.
© φωτό Ανδρέας Σινόπουλος
