Τι φτάσαμε να κατανοούμε ως επιστροφή στη ζωή; Την ουσιαστική και καθημερινή μας ελευθερία, την σωματική μας επαφή με τους ανθρώπους που μας λείπουν, το απεγνωσμένο βραδινό τηλέφωνο της μάνας ή του συντρόφου «Μα πού είσαι;», «Να, τώρα πίνω άλλο ένα ποτό και έρχομαι». Ένα ταξίδι στη θάλασσα να εισπνέω όλη την αλμύρα. Ένα πολυπληθές τραπέζωμα στο μικρό μου σπίτι με συγχρωτισμό και συγχρονισμό των φωνών μας καθώς θα τραγουδάμε. Τις συναυλίες, τα σεμινάρια, τις παιδικές παραστάσεις, τα εκ του σύνεγγυς μαθήματα, την παράσταση με την Αποστολία Παπαδαμάκη στο νοτιοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας, στο Κάτω Ζάκρο…