Όσα χρόνια είμαι στο Μουσείο, δεν μου άρεσε ποτέ η Τρίτη. Η μέρα που το Μουσείο είναι κλειστό. Τους τελευταίους μήνες, το ρολόι καθηλώθηκε σε μια παρατεταμένη Τρίτη… Χώροι σκοτεινοί, εκκωφαντική ησυχία και εμείς να περιφερόμαστε, εκ περιτροπής, ανάμεσα στην μοναξιά των εκθεμάτων. Μου έχει λείψει να δω το Μουσείο ξανά με κόσμο. Με παιδικές φωνές, διαλόγους σε διάφορες γλώσσες, ζωντανές ομιλίες. Με την έξαψη και τον παλμό ενός Μουσείου, ανοιχτού για όλους. Έστω και με μάσκες....
Κι ενώ το «zoom» και το «online» ήρθαν για να μείνουν στο λεξιλόγιό μας – ένα από τα καλά που άφησε η πανδημία–, ανυπομονώ να ανάψουν οι προβολείς της έκθεσής μας «Αρχαιολατρεία και Φιλλεληνισμός. Συλλογή Θανάση και Μαρίνας Μαρτίνου» που από τις 10 Δεκεμβρίου είναι έτοιμη πίσω από την μεγάλη πόρτα του Μεγάρου Σταθάτου και περιμένει επισκέπτες. Τον Μάιο επίσης ο Αμερικανός καλλιτέχνης Sterling Ruby τοποθετεί μία επιλογή από τα διάσημα κεραμικά γλυπτά του ανάμεσα στα κυκλαδικά ειδώλια, στον πρώτο όροφο του Μουσείου. Μια εικαστική παρέμβαση που θα συζητηθεί… Και όλα αυτά, παράλληλα με τα online εκπαιδευτικά εργαστήρια, τα κοινωνικά μας προγράμματα και το καλοκαιρινό μας summer camp.
Κατά τα άλλα, μου έχει λείψει η ανεμελιά μιας μπίρας σε ένα θερινό σινεμά. Oι βραδιές στο προαύλιο της Πειραιώς 260. Ο χορός σε μια συναυλία. Οι μονοήμερες ή τα σαββατοκύριακα στην Επίδαυρο και στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας. Εύχομαι το καλοκαίρι του 2021 να θυμίζει κάτι από καλοκαίρι 2019!