Δεν περιμένω τίποτα.
Δεν πιστεύω στο άνοιγμα των πραγμάτων.
Λένε όλοι ότι ο κόσμος θα ξεσαλώσει, θα κάνει πράγματα που δεν έκανε.
Επιτυχίες, παραγωγές, πάρτυ, events;
Δεν το πιστεύω, εγώ δεν το νιώθω. Η εμπειρία δημιουργεί μνήμη και σκέψεις. Ο φόβος σε άλλους φέρνει εγκράτεια, σε άλλους ασυδοσία. Πάντα υπήρχε αυτό.
Καταλάβαμε ότι δεν είμαστε θεοί, ούτε αθάνατοι.
Καταλάβαμε ότι η ζωή δεν κάνει διακρίσεις ανάλογα με την ιδιότητα.
Είτε είσαι διευθυντής, είτε Ελβετός, είτε μανάβης.
Είτε φοβάσαι είτε δε φοβάσαι, είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις... Δε σε ρώτησε κανείς!
Η ζωή και η φύση κάνει τη δουλειά της.
Δεν θέλω τίποτα, θέλω ο κόσμος να νιώθει ελεύθερος και υγιής εκεί που είναι. Εκεί που στέκεται αυτή τη στιγμή. Είτε είναι στο χωριό του είτε, στη βίλα του είτε στο παγκάκι του πάρκου. Τα συναισθήματα ήρθαν στην επιφάνεια και μαζί όλα τα προβλήματα ξεβράστηκαν... Καιρός να τα εξετάσουμε υπομονετικά και με ακρίβεια όλα τα θραύσματα της κοινωνίας και του ανθρώπου.
Όσο για το θέατρο, όσο για τα σινεμά, τη μουσική... Βλέπω πιο πολύ τον κόσμο να ξεσπάει σε κλάματα ή σε κραυγές, παρά να ξεσαλώνει με κοκτέιλ. Τα νοήματα πια και οι λέξεις θα αντηχούν σπαρακτικά μέσα μας... Γι αυτό θα πρέπει να επιστρατεύσουμε όλο το ήθος που μας περισσεύει.
Η επιδημία εδώ και ένα χρόνο κληρώνει νεκρούς σε κάθε οικογένεια... Τώρα τι να σου πω; Ότι ο κόσμος θα πάει θέατρο και θα πει «τι ωραία σκηνοθεσία»; Δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Όσο τρέχουν όλα αυτά, εγώ βρίσκομαι στο στάδιο της προετοιμασίας, για την νέα σειρά της ΕΡΤ με τίτλο «Music Hall».
