Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο απ’ όλα είναι η συνεύρευση, το να κάτσουμε δηλαδή όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι που είναι και το σημαντικότερο για εμένα. Η Ελλάδα είναι άλλωστε μια χώρα όπου ζούμε έξω και μόλις φτιάξει ο καιρός δύσκολα κρατιόμαστε μέσα. Αυτό αγαπούν και οι ξένοι σε εμάς, γιατί το έξω μας είναι τελείως διαφορετικό από ένα μπιστρό στο Παρίσι για παράδειγμα, με τα τραπέζια του κολλητά το ένα στο άλλο. Επίσης άλλο είναι το πηγαίνω για φαγητό και άλλο το πηγαίνω στα μπουζούκια. Περιμένω λοιπόν να το σκεφτούν αυτό οι αρμόδιοι και να γίνει ένας διαχωρισμός των χώρων, δηλαδή τι είναι εστιατόριο, τι είναι καφέ, τι είναι μπαρ.
Σε προσωπικό επίπεδο, επιθυμώ να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου σαν άνθρωπος και να δραστηριοποιηθώ εκ νέου, γιατί έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος και έχω ακόμα την εντύπωση ότι είναι 2020 – λες και ξαφνικά συνταξιοδοτηθήκαμε όλοι και το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε τηλεόραση.
Ως προς τα μαγαζιά μας («Artisanal Lounge & Gardens», «Shamone», «Shamonette») μου έχει λείψει ιδιαίτερα το να υποδεχθώ ξανά ανθρώπους. Φοβάμαι βέβαια ότι θα χρειαστεί κάποιο διάστημα μέχρι να δούμε ο ένας τον άλλο απενεχοποιημένα, εμείς ωστόσο θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να αισθανθούν όλοι άνετα και ασφαλείς.
