Ο τρόπος με τον οποίο η Βιρτζίνια Γουλφ «αγγίζει» την έννοια της ροής του χρόνου στο μυθιστόρημα «Κύματα», γοήτευσε τον Χρήστο Παπαδόπουλο και πάνω εκεί βάσισε τη νέα του παράσταση. Ο χορογράφος μίλησε στη Μαρία Κρύου για την παράσταση «Elvedon», που ανεβαίνει στο Πόρτα.
Με πρωτοείδες στην τελέτη έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων Αθήνα 2004 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου στον ρόλο του Κενταύρου.
Πρότυπό μου υπήρξε, ακόμα είναι και όσο μεγαλώνω γίνεται ακόμα πιο πολύ, η μητέρα μου. Αυτή η γυναίκα παραδίδει καθημερινά μαθήματα πώς μπορεί να αγαπάει κάποιος επειδή κατανοεί και αποδέχεται και όχι επειδή έχει ανάγκη να αγαπήσει.
Στην Ελλάδα με απογοητεύει σε σχέση με τη δουλειά μας, αυτό που απογοητεύει κάθε καλλιτέχνη. Στερούμαστε κάθε είδους υποστήριξη για οποιαδήποτε καλλιτεχνική δραστηριότητα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη η έρευνα και το πείραμα που είναι ζωτικής σημασίας για την τέχνη μοιάζουν απίθανα. Μ’ αρέσει όμως και με συγκινεί το γεγονός ότι μέσα σε αυτή τη δύσκολη για την τέχνη πραγματικότητα, αναδύεται φανερά η έννοια της αυτό-οργάνωσης: «Αφού δεν με βοηθάει κανείς....θα το κάνω μόνος μου».
Η νέα μου παράσταση με τον τίτλο «Elvedon» είναι βασισμένη στα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ. Το κυριότερο στοιχείο που με συγκίνησε διαβάζοντας τo έργο της Γουλφ πέρα από τις εκφάνσεις της ζωής των ηρώων του έργου, είναι η έννοια της ροής του χρόνου μέσα σε αυτές. Ανεξάντλητος και ασταμάτητος. Η ζωή μας ξεκινά. Κι όταν ξεκινήσει αρχίζουμε να δονούμαστε και να κινούμαστε ασταμάτητα. Δεν έχουμε καμία επιλογή, δεν μπορούμε να σταματήσουμε, να κάνουμε μια παύση, μια ανάπαυλα. Η μόνη πραγματική παύση είναι ο θάνατος. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη ζούμε όλοι μας. Αυτή η απλή παραδοχή υπάρχει διάχυτη μέσα σε όλο το κείμενο της Γουλφ. Δεν ονομάζει λοιπόν τυχαία το έργο της «Κύματα». Τα κύματα έχουν ένα σταθερό ρυθμό, ρυθμολογία, επαναληπτικότητα. Και είναι ο συντονισμός αυτού του ρυθμού με τον ρυθμό μέσα μας που κάνει την στιγμή που στεκόμαστε απέναντι τους πολύτιμη. Η ενατένηση με την ενδοσκόπηση άρρηκτα δεμένες. Η στιγμή που το μυαλό μας είναι ενεργό, καθαρό και ελεύθερο. Αυτή η στιγμή με ενδιαφέρει. Το στοίχημα να δημιουργήσεις ένα έργο που να αφηγείται λίγα, ενώ παράλληλα να επιτρέπει στο κοινό να σκεφτεί και να νιώσει πολλά περισσότερα.
Ο τρόπος που προσέγγιζω τη θεματική αυτή είναι μέσα από την επανάληψη και τη σταδιάκη οργανική εξέλιξη της κίνησης. Η επανάληψη αυτή δεν έχει σαν στόχο την εμμονή και το βάρος. Αντίθετα έχει σαν στόχο τη δημιουργία ενός παλμού δεδομένου και ασταμάτητου. Ενός παλμού που επιτρέπει τον συγχρονισμό των έξι αυτών ηρώων, που ενώ σαν μεμονωμένα άτομα μοιάζουν μόνοι μέχρι το τέλος είναι εντέλει σφιχτά δεμένοι μέσα από τη συλλογική εμπειρία της ζωής τους.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι θα ήταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Είναι ένα σύστημα αργό, αναχρονιστικό και επικίνδυνα μονοδιάστατο.
Θα ήθελα ο κόσμος να προσέξει πως σχετίζεται η ψευδαίσθηση με την επανάληψη και τη διάρκειά της.
Περισσότερες πληροφορίες
