Μια χοϊκή παράσταση-εγκώμιο στην αθωότητα, στο συναίσθημα, στον έρωτα και στην «αληθινή φύση» του ανθρώπου. Σουρεαλιστικό έως και μετα-επιθεωρησιακό, τρυφερό αλλά και σκανδαλιστικό, ένα θέαμα-ακρόαμα, με την εμπνευσμένη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου κι έναν εξαίρετο θίασο να λειτουργεί ομαδικά.
Με την αθωότητα του πρωτόπλαστου και τη σκανδαλιά του τσιρκολάνου, ένα μπουλούκι θεατρίνων αναπαριστά ιστορίες πιπεράτες και περιπαικτικές, γύρω από τον έρωτα και την ηδονή, τον πόθο και τη σεξουαλικότητα. Κάτω από μια τεράστια καμπάνα-ηχείο και γύρω από ένα μεγάλο ξέστρωτο στρώμα, 14 ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν, μένοντας συχνά ολόγυμνοι, βασισμένοι στη δραματουργική επιμέλεια της Λ. Κιτσοπούλου και τη σκηνοθεσία-διασκευή του Ν. Καραθάνου πάνω στο «Δεκαήμερο» (1349-1351) του Βοκάκιου. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεικτό θέαμα, ένα ακρόαμα με αναπαραστάσεις που ενσωματώνει εξίσου τον αρχέγονο διονυσιασμό και την επιθεωρησιακή φάρσα, το μπουλουκτσίδικο θέατρο και το χίπικο χάπενινγκ, χάνοντας κάποτε σε σκηνοθετικό σφρίγος, αλλά ουδέποτε σε ιδεαλισμό.
Με τον μουσικό/ηθοποιό Άγγελο Τριανταφύλλου να έχει συνταιριάξει τη βιόλα ντα γκάμπα με το μπάσο, τα μεσαιωνικά μοτίβα με το μάμπο και τη ροκ με το γκόσπελ, ο θίασος μας μιλά για εραστές που κρύβονται κάτω από τραπέζια ή δολοφονούνται, για τα πρώτα καρδιοχτύπια και τις καλοσχεδιασμένες μοιχείες, ακόμη και για κατεργάρικες ερωτοδουλειές με σουρεαλιστικά έκτροπα, όπως η ημιτελής μεταμόρφωση μιας συζύγου σε… γαϊδάρα ή η μεταμφίεση ενός μοναχού σε… αρχάγγελο Γαβριήλ για να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του.
Ο «φτερωτός» Άγγ. Τριανταφύλλου και η Γ. Χατζηπασχάλη –με την ήρεμη δύναμη– έτσι όπως ερμηνεύουν τους τελευταίους, ανταλλάσσοντας τρυφερόλογα και αποχωρώντας σαν νιόνυμφοι στις κουίντες, δημιουργούν μια σκηνή ανθολογίας. Η πιο σπουδαία στιγμή; Το σφιχταγκάλιασμα διαρκείας του ολόγυμνου θιάσου στο τέλος, των νέων και των ηλικιωμένων, των ισχνών και των τροφαντών, όλων έμπλεων ηδονής και αμεριμνησίας: μια ποιητική, απενοχοποιημένη και πολύσημα θεατρική εκδοχή πάνω στην έννοια «ερωτικό όργιο». Γιατί στον έρωτα –και ίσως μόνο εκεί– μπορούμε όλοι να είμαστε εκστατικοί σαν παιδιά, πλάσματα αμέριμνα και ατέρμονα, σχεδόν αθάνατα, εκτός τόπου, χρόνου, πολιτισμού, θρησκείας, ιδεολογίας και κοινωνίας, πέρα από την αμαρτία και την ενοχή, πέρα από το θάνατο, μέσα στο τώρα και στη φύση.
Το δραματουργικό υλικό προδίδει ανά στιγμές τη λογοτεχνικότητά του και δίνει την αίσθηση του αφελούς ή του ανερμάτιστου – οι ιστορίες θα μπορούσαν να συνεχίζονται επ’ αόριστον, δίχως όμως να συμβάλλουν στο κεντρικό θέμα ή να παράγουν πλησμονή. Συντελείται συνολικά όμως κάτι υπερβατικό. Η παράσταση λειτουργεί σαν μια επίκληση στη μεσαιωνική αθωότητα, ένα «αγαπάτε αλλήλους» απαλλαγμένο από διδαχές. Μια υπεράσπιση του έρωτα δίχως το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος είναι αυτό το θέαμα-προάσπιση της συλλογικότητας, που αποκηρύσσει το «εγώ» του σκηνοθέτη ή/και πρωταγωνιστή για να προασπιστεί το «εμείς» του θιάσου. Μαζί με τους ήδη αναφερθέντες ηθοποιούς, οι Αλ. Αλεξανδράκη, Μ. Διακοπαναγιώτου, Αν. Διαμαντοπούλου, Ν. Καραθάνος, Γ. Κότσιφας, Χρ. Λούλης, Γ. Μπινιάρης, Άγγ. Παπαδημητρίου, Εύη Σαουλίδου, Μ. Σαράντης, Μ. Τριανταφυλλίδου, Λ. Φωτοπούλου και ο μουσικός Δ. Τίγκας λειτουργούν σαν ένα σώμα.
Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 24/4/2014
Περισσότερες πληροφορίες
Δεκαήμερο
Διασκευή του Ν. Καραθάνου στο «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου. Ένα μυσταγωγικό θέαμα για τον έρωτα, με αφετηρία κάποιους ήρωες του περίφημου σατιρικού έργου του 1350
