Γκέλυ Καλαμπάκα
Η Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά, ο Άρης Μπαλής στο ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου ως Στέλλα Κοβάλσκι, οι Βασίλης Μαγουλιώτης/Γιώργος Ζυγούρης (διπλή διανομή) ως Μιτς, ο Γιάννης Κόραβος ως Στιβ και η Ιωάννα Ραμπαούνη ως Ευνίκη επιβιβάζονται στο "Λεωφορείο ο πόθος” του Τενεσί Ουίλιαμς και με τον Δημήτρη Καραντζά στο σκηνοθετικό τιμόνι, ακολουθούν την εσωτερική διαδρομή των ηρώων του Τενεσί Ουίλιαμς, τα ψυχικά ρεύματα που τους οδηγούν, τους ανεβάζουν ή τους κατεβάζουν, τους κάνουν χαρούμενους ή πολύ δυστυχισμένους.
Το "Λεωφορείο ο πόθος” είναι από τα πιο ερεθιστικά θεατρικά έργα που έχουν γραφτεί. Όλοι οι χαρακτήρες κουβαλούν μια διαχρονική γοητεία, είναι φιγούρες που διεισδύουν ψυχαναλυτικά στο υποσυνείδητο των θεατών, ίσως γιατί η αυτοβιογραφική προέλευση του δραματουργικού υλικού φορτίζει το έργο με μεγάλη συγκίνηση, με ταυτίσεις ακόμα και ακρότητες. Ο Δημήτρης Καραντζάς είναι ο σκηνοθέτης που βλέπει πάντα τις ιστορίες εκ των έσω, κι εδώ, στην παράσταση που θα παρουσιάσει από τις 8 Νοεμβρίου στο θέατρο Προσκήνιο επιχειρεί "μια επίσκεψη στο μυαλό της Μπλανς - στις διογκώσεις και τις φαντασιώσεις της τραυματισμένης της ύπαρξης”.
Ακροβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο
Η Μπλανς Ντιμπουά, θρυλικό πρόσωπο του παγκόσμιου δραματολογίου είναι μια πληγωμένη και εύθραυστη ηρωίδα, βαθιά επηρεασμένη από τη ζωή και την προσωπικότητα του Ουίλιαμς. Έζησε μια ζωή από την οποία ήθελε διαρκώς να ξεφύγει, όπως κι εκείνος. Οι κοινωνικοί κώδικες που δείχνουν να την πνίγουν, έπνιγαν και τον Ουίλιαμς. Στο έργο, τη γνωρίζουμε ως μια έκπτωτη μεγαλοαστή από τον Αμερικανικό νότο, που αποφασίζει να ταξιδέψει σε μια προσπάθεια να αφήσει πίσω το παρελθόν που τη βαραίνει και να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Φτάνει αιφνίδια στη Νέα Ορλεάνη, στο σπίτι της αδερφής της Στέλλας, η οποία συμβιώνει με τον "σκληρό” Πολωνό σύζυγό της Στάνλεϊ Κοβάλσκι, για να μείνει μαζί τους. Η συγκατοίκηση αυτών των τριών θα είναι οριακή. Η σύγκρουση της κοινωνίας των ψευδαισθήσεων και της προσκόλλησης στο παρελθόν (Μπλανς) με την κοινωνία της επιβίωσης, της ορμής και του πραγματισμού (Στάνλεϋ) θα είναι συντριπτική.
Η αναμέτρηση της Μπλανς και του Στάνλεϋ είναι οριακή. Η μάχη για επικράτηση θα φτάσει στο πιο φρικιαστικό τέλος. Ο Στάνλεϋ Κοβάλσκι, Πολωνός μετανάστης - τραυματισμένος από τον ρατσισμό - σε μια Αμερική που καλπάζει και προσπαθεί να ορθοποδήσει, και υπόσχεται οικονομική ανέλιξη στην εργατική τάξη και από την άλλη η Μπλανς Ντυμπουά: μια έκπτωτη γαιοκτήμονας που έχει χρεοκοπήσει αλλά ακόμα ζει στο παρελθόν, στη φαντασίωση της ευημερίας αλλά και μέσα στα αδιαχείριστα τραύματα της νιότης της (μια εποχή και μια τάξη που έχει τελειώσει και δεν μπορεί να δεχτεί το τέλος της).
Υπάρχουν πολλές "δυνάμει" Μπλανς και σήμερα. Η άρνηση της πραγματικότητας, η επιθυμία για επιστροφή στην αθωότητα και η διαφυγή σε έναν πλασματικό κόσμο είναι χαρακτηριστικά πολλών ανθρώπων, ειδικά σε εποχές σαν αυτή που διανύουμε σήμερα. Βασικό εργαλείο για το στήσιμο της παράστασης αποτελεί η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Το σκηνικό περιβάλλον δημιούργησε η Μαρία Πανουργιά και τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη. Την κίνηση ανέλαβε ο Τάσος Καραχάλιος, η μουσική σύνθεση είναι του Γιώργου Ραμαντάνη και οι φωτισμοί του Δημήτρη Κασιμάτη.
Η διαδρομή του "Λεωφορείου ο πόθος”
Η λεωφορειακή γραμμή Πόθος (Desire) λειτούργησε από το 1920 ως το 1948 στη Νέα Ορλεάνη, τις εποχές που το λεωφορείο ήταν το βασικό μέσο μετακίνησης. Η διαδρομή του ήταν συγκεκριμένη, περνούσε και από την οδό Πόθου (Desire Street), ενώ η διαδρομή της Μπλανς στο έργο είναι αλληγορική, στα αδιέξοδα του πόθου και του πάθους. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, στις 3 Δεκεμβρίου 1947, σε σκηνοθεσία του Ελία Καζάν, με την Τζέσικα Τάντι στο ρόλο της Μπλανς και τον Μάρλον Μπράντο, στα 24 χρόνια του, που σφράγισε με την ερμηνεία του τον Κοβάλσκι. Παιζόταν συνεχώς για δύο χρόνια, κέρδισε πολλά βραβεία –ανάμεσά τους το Πούλιτζερ για τον Τενεσί Ουίλλιαμς– και αργότερα ανέβηκε στο Λονδίνο με σκηνοθέτη τον Λώρενς Ολίβιε και τη Βίβιαν Λη ως Μπλανς. Ο Μπράντο και η Λη συναντήθηκαν στην κινηματογραφική εκδοχή του έργου, με σκηνοθέτη τον Ελία Καζάν, που κέρδισε 3 Όσκαρ το 1951 και έκανε μια επιτυχημένη διαδρομή. Μάλσιτα, το 1997, το "Λεωφορείο ο πόθος” έλαβε την 45η θέση, ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Από τότε αυτό το κλασικό έργο ενέπνευσε δεκάδες θεατρικές και τηλεοπτικές εκδοχές του, μια όπερα, τρία μπαλέτα, μια παρωδία μιούζικαλ στη σειρά "Σίμσονς" και μια εκσυγχρονισμένη κινηματογραφική έκδοσή του, την Blue Jasmine του Γούντι Άλεν.
Προπώληση από more.com
