Για τον Θοδωρή Προδρομίδη, οι συνέργειες δεν είναι απλά άλλη μια πιασάρικη λέξη

'Όλα ξεκίνησαν το βράδυ της 16ης Ιουλίου, όπου λιμενεργάτες και αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι με τον αγώνα των Παλαιστινίων ενάντια στη γενοκτονία, μπλόκαραν στο εμπορικό λιμάνι του Πειραιά το φορτηγό πλοίο Evergolden από το να μεταφέρει πολεμικό υλικό προς το Ισραήλ. Ο εικαστικός Θοδωρής Προδρομίδης βρέθηκε εκεί, εκείνο το βράδυ με τον ράπερ XVT (Thoma Youssef) "γιατί είχαμε βγει μαζί να γιορτάσουμε τα 18α του γενέθλια αλλά και γιατί είμαστε εξοργισμένοι από τα αδιάκοπα βάσανα, τις δολοφονίες και την απανθρωποποίηση του παλαιστινιακού λαού. Ως εργαζόμενοι στον πολιτισμό, μουσικοί, ποιητές και καλλιτέχνες, αγωνιζόμαστε να συνεχίσουμε το έργο μας καθημερινά, σε μια εποχή που τα βασικά δικαιώματα και ο σεβασμός της ζωής αγνοούνται". 

Μια ζωντανή, ραπ συνομιλία με το τώρα

"Ακολουθώντας την εμφάνιση της φωτογραφίας που τράβηξα τον Thoma στο λιμάνι της Κόσκο, αποφασίσαμε να παράξουμε μαζί για την έκθεση στη γκαλερί Callirrhoë, ένα νέο ραπ κομμάτι για τη νύχτα εκείνη. Οι στίχοι του κομματιού "Το χρώμα της αντανάκλασης" που έγραψε και τραγούδησε στα αραβικά και στα ελληνικά, και κυρίως η χρήση της γενέτειρας του, της Αλεξάνδρειας, ώς σημείο παρατήρησης ενός μοιρασμένου κόσμου, οδήγησαν και σε μια άλλη συνομιλία. Παίρνοντας την μορφή αλληλογραφίας με την Baya Medhaffar, καλλιτέχνιδα και μουσικό με καταγωγή από την Τυνησία που έχει μετακομίσει στην Αθήνα τον τελευταίο χρόνο. Η συγγραφή της αλληλογραφία μας κοιτούσε από την Μασσαλία και το Κερατσίνι, ακολουθώντας τις βάρκες της Global Sumud Flotilla προς την Ερμούπολη, το Sidi Bou Saïd και την Λωρίδα της Γάζας".

Η ιδέα της έκθεσης "Port Proxy" που παρουσιάζεται ως και το Σάββατο 15/11 στη γκαλερί Callirrhoë παράλληλα με την ομαδική έκθεση "Disappearing act/second life" άρχισε από την ανάγκη για  δημιουργία, μαζί με άλλους, ενός μικρού χώρου μιας ζωντανής συνομιλίας με το τώρα. Ο όρος portrait by proxy, που εισήγαγε ο επιμελητής Christian Oxenius, γράφοντας για το έργο που κάναμε μαζί με τίτλο "Children of the sun(acting)” του 2020,  αναφέρεται σε ένα αυτογνωστικό Πορτρέτο ή σε ένα αυτοπορτρέτο διά αντιπροσώπου, το οποίο βρίσκεται στο επίκεντρο της έκθεσης.
 

Με τον Τhoma γνωρίστηκαν το 2020. Μόλις είχε φτάσει από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μαζί με την οικογένεια του. "O Thoma ήρθε μαζί με την μεγάλη του αδερφή για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα "Ένα άλμπουμ από την πλατεία μας” που σχεδιάσαμε μαζί με τη Νιόβη Ζαραμπούκα-Χατζημάνου με στόχο τη δημιουργία ενός χιπ-χοπ άλμπουμ βασισμένου στην προφορική ιστορία της Πλατεία Βικτωρίας, με την υποστήριξη της Πρωτοβουλίας για τις Δημόσιες Ανθρωπιστικές Επιστήμες Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNFPHI), στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Έτσι λοιπόν γνωριστήκαμε ενώ ο Μανώλης Αφολαγιάν (MC Yinka) μας εισήγαγε στον ρυθμικό, παραστατικό και εκφραστικό λόγο και στο πώς να ραπάρουμε. Πιστεύω οτι την υπόλοιπη ιστορία, καλύτερα να μας την πει ο ίδιος ο XVT, εδώ στις σελίδες του Αθηνοράματος." 

Πώς δημιουργείς χώρο για άτομα που δεν έχουν πρόσβαση στην καλλιτεχνική εκπαίδευση; 

'Ίσως έτυχε να ακούσατε τον XVT τον προηγούμενο μήνα στη σκηνή του Art Explora Festival στον Πειραιά, σε ένα διπλό live με τις DOXIES, ένα πανασιατικό εναλλακτικό ροκ συγκρότημα με έδρα την Αθήνα, το οποίο αποτελείται από πολύγλωσσους μουσικούς που προέρχονται από διάφορες πόλεις της Κίνας και όχι μόνο. Η συναυλία σχεδιάστηκε ώς μια γιορτή και ήταν αποτέλεσμα συζητήσεων του Προδρομίδη με την επιμελήτρια του φεστιβάλ Κατερίνα Τσέλου. Του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τη Scola Society, που διοργάνωσε τη συναυλία, παράλληλα με τις "περιηγήσεις ανοιχτής διαμεσολάβησης”, στο πλαίσιο του ArtExplora Festival στον Πειραιά σε συνεργασία με το ΕΜΣΤ. Η δράση περιλάμβανε την έρευνα και την υλοποίηση περιηγήσεων στις δύο εκθέσεις του ArtExplora Festival από μια ομάδα τριών ατόμων από το Ιράν, την Αίγυπτο και την Κίνα, που καθοδήγησαν το κοινό από τις αντίστοιχες κοινότητες τους στη μητρική τους γλώσσα, στα φαρσί, στα αραβικά και στα μανδαρινικά.

H Scola Society ιδρύθηκε το 2023 με σκοπό να δημιουργήσει χώρο για καλλιτεχνική εκπαίδευση και παραγωγή για καλλιτέχνες και άτομα που έχουν υλικές ή και άλλες αποστάσεις από την πρόσβαση στην εκπαίδευση ή την εργασία σε καλλιτεχνικά ιδρύματα. "Εστιάζουμε σε νέες και νέους και άλλα άτομα που θέλουν να ασκήσουν καλλιτεχνική πρακτική ή να εργαστούν στο πολιτιστικό πεδίο και σκοπεύουμε στην προώθηση και τη διάδοση της καλλιτεχνικής παραγωγής και της εκπαίδευσης μέσω συμμετοχικών και αλληλέγγυων πρακτικών. Προωθούμε την συμμετοχή σε δίκτυα που διευκολύνουν την πρόσβαση σε βασικά δικαιώματα όπως η υγεία, η εκπαίδευση ή ο πολιτισμός.

'Έμαθα για τις DOXIES λίγο μετά τον σχηματισμό τους από την Miao Chen που αποτελεί μέλος του πιλοτικού Σχολείου Ανοιχτής Διαμεσολάβησης που κάνουμε ως Scola Society σε συνεργασία με το ΕΜΣΤ. Οι DOXIES ξεκίνησαν παίζοντας ιαπωνική city pop, αγγλικό rock και κινέζικο indie rock και αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν το πρώτο τους άλμπουμ με ποικίλο υπόβαθρο όσον αφορά τις γλώσσες, τις περιοχές και τις επιρροές. Στο λάιβ στον Πειραιά αποτελούνταν από την Vanessa Li στα φωνητικά, την Miao Chen στο μπάσο, τον Kevin Ma στα τύμπανα και στις κιθάρες από τον Lenin και την Μαρίνα Μητράκου

Τέχνη και αλληλέγγυα εκπαίδευση

Που εντοπίζεις το βασικό ενδιαφέρον σου ως εικαστικού και πόσο αυτό έχει αλλάξει μες στα χρόνια; 

"Την τελευταία δεκαετία, τόσο η πρακτική μου όσο και ο τρόπος που κατανοώ τη ζωή μου, έχουν αλλάξει σημαντικά λόγω της ενασχόλησης μου με την μη τυπική και αλληλέγγυα εκπαίδευση ως εθελοντής στο Ανοικτό Σχολείο Μεταναστών του Πειραιά. 
Η συσσώρευση και η επεξεργασία αυτών των εμπειριών στο Σχολείο και σε άλλες συλλογικότητες και πρωτοβουλίες, με οδήγησαν σε μια μορφή έρευνας και πρακτικής που παίρνει διαφορικές μορφές".

Η καλλιτεχνική μου πρακτική περιλαμβάνει κινούμενη και μή εικόνα, εγκαταστάσεις και performance που συνδυάζουν την ιστορική έρευνα με την επιτέλεση και στοιχεία ντοκιμαντέρ: Προσπαθεί να διατυπώνει προτάσεις για συμβίωση, ανοίγοντας σε κριτικές των πολιτικών σημείων και γλωσσών, τη σημασία και λειτουργία των οποίων καλούμαστε να αμφισβητήσουμε σήμερα. Προσπαθώ να ασκήσω μια πρακτική που να αναπτύσσει διαφορετικές και συμπεριληπτικές αρθρώσεις μιας γλώσσας που μπορεί να προτείνει και να ενεργεί ως φορέας για κοινωνική αλλαγή. 
Την τελευταία δεκαετία, τόσο η πρακτική μου όσο και ο τρόπος που κατανοώ τη ζωή μου, έχουν αλλάξει σημαντικά. Ένας σημαντικός λόγος ήταν η ενασχόληση μου με την μη τυπική και αλληλέγγυα εκπαίδευση ως εθελοντής στο Ανοικτό Σχολείο Μεταναστών του Πειραιά. 

Η συσσώρευση και η επεξεργασία αυτών των εμπειριών στο Σχολείο και σε άλλες συλλογικότητες και πρωτοβουλίες, με οδήγησαν σε μια μορφή έρευνας και πρακτικής που παίρνει διαφορικές μορφές. Από εργαστήρια σχετικά με τις νομικές και πολιτισμικές δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσης της ιδιότητας του πολίτη ως μέλος του Institute of Radical Imagination έως την επέκταση της καλλιτεχνικής μου πρακτικής και την ενασχόληση μου με τη θεσμική κριτική εισάγοντας τη φροντίδα ως μεθοδολογία και ως δομή. 
Το 2023, συμμετείχα σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα φιλοξενίας στο Τμήμα Δημοσίων Δραστηριοτήτων του Μουσείου Reina Sofía στη Μαδρίτη, όπου μελέτησα το μουσείο ως τόπο συλλογικής μάθησης και ως ανοιχτό αρχείο, ως χώρο συζήτησης και κίνησης, και συνέχισα την εστίαση μου στο πως οι συμμετοχικές πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν και ως εργαλείο για τη διερεύνηση του σχηματισμού της πολιτειότητας. συνέχισα την εστίαση μου στο πως οι συμμετοχικές πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν και ως εργαλείο για τη διερεύνηση του σχηματισμού της πολιτειότητας. 

Θυμάμαι να βλέπω πρώτη φορά έργο σου, αν δεν κάνω λάθος, στη μπιενάλε AGORA. Πόσο έχει αλλάξει πιστεύεις από τότε η εικαστική σκηνή της Αθήνας αλλά και η φύση της καλλιτεχνικής εργασίας;  

"Αυτό που κρατάω από τις θυσίες, τις μεγάλες απώλειες και τους αγώνες που έχουμε δώσει για την θέση της τέχνης σε αυτή την κοινωνία είναι η συνειδητοποίηση ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να επιβιώσουμε, πεποίθηση που οδήγησε στο σχηματισμό και ίδρυση του Σωματείου Εργαζομένων στη Σύγχρονη Τέχνη".

Στην AGORA, συμμετείχα με την παραγωγή ενός καινούργιου έργου σε επιμέλεια της φίλης μου Κατερίνας Νίκου, με τίτλο "Προς την παραγωγή διαλόγων από την αγορά του χαλκού και άλλων πολύτιμων υλικών”, μια μεταφορά στην Αθήνα του έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ "Οι διάλογοι από την αγορά χαλκού”, μια ζωηρή διαμάχη μεταξύ πέντε χαρακτήρων σχετικά με τη θέση της τέχνης στην κοινωνία. Η Αθήνα του 2013 είναι πολύ διαφορετική από την Αθήνα του 2025 όπως και η θέση της τέχνης που παράγουμε. Αυτό που κρατάω από τις θυσίες, τις μεγάλες απώλειες και τους αγώνες που έχουμε δώσει για την θέση της τέχνης σε αυτή την κοινωνία είναι η συνειδητοποίηση ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να επιβιώσουμε, πεποίθηση που οδήγησε στο σχηματισμό και ίδρυση του Σωματείου Εργαζομένων στη Σύγχρονη Τέχνη. Το ΣΕΣΤ είναι πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό σωματείο που απευθύνεται σε επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο του πολιτισμού, με έμφαση στα πεδία σχετικά με τη σύγχρονη τέχνη. 

Αγώνες για αξιοπρέπεια και νέες ιδρυματικές πρακτικές 

Οι συνεργατικές πρακτικές συχνά σε επαφή με ευάλωτες κοινότητες βρίσκονται σταθερά στο ενδιαφέρον του Προδρομίτη. Τον ρωτάμε πώς αντιμετωπίζει τους κινδύνους που έγκεινται σε αντίστοιχα εγχειρήματα και την κριτική που έχουν δεχθεί ορισμένα από αυτά σχετικά με ζητήματα που συνδέονται με την προβληματική διάσταση των "κοινωνικά ευαίσθητων” έργων, της τέχνης ως φιλανθρωπία, την οικειοποίηση των διακυβευμάτων αντίστοιχων κοινοτήτων από ιδρύματα και φορείς, το art washing. 

"Ο μόνος τρόπος που έχω βρει είναι να συνεργάζομαι με ανθρώπους με τους οποίους προσπαθούμε μαζί να φέρουμε τα παραπάνω ζητήματα συνεχώς μπροστά μας, να διεκδικούμε μαζί την ριζική αλλαγή αυτών των συνθηκών και να αρχίζουμε πάντα την ενασχόληση μας απο την θέση της γλώσσας που είναι λιγότερο γνωστή".

"'Όπως μπορείς να φανταστείς, έχω βιώσει τους κινδύνους στους οποίους αναφέρεσαι πολλές φορές, κάποιες φορές μαζί με άλλους και τις χειρότερες από αυτές μόνος μου. Η αρχή αυτών είναι ότι είμαι ένας λευκός, σωματικά ικανός άντρας με τα προνόμια του, συμπεριλαμβανομένης και της δυνατότητας για πανεπιστημιακές σπουδές. Αυτή η θέση ισχύος συνήθως πολλαπλασιάζεται από τα προνόμια που προσδίδει το ίδιο το πολιτιστικό πεδίο, με τις δικές του σχέσεις εξουσίας και επιρροής. Ο μόνος τρόπος που έχω βρει είναι να συνεργάζομαι με ανθρώπους με τους οποίους προσπαθούμε μαζί να φέρουμε τα παραπάνω ζητήματα συνεχώς μπροστά μας, να διεκδικούμε μαζί την ριζική αλλαγή αυτών των συνθηκών και να αρχίζουμε πάντα την ενασχόληση μας απο την θέση της γλώσσας που είναι λιγότερο γνωστή.

Ενα παράδειγμα στο οποίο συχνά επιστρέφω, είναι το έργο "30yrs1d" που άρχισε το 2021 ως πρόσκληση για μια ατομική έκθεση στο GMK στο Ζάγκρεμπ στην Κροατία σε επιμέλεια Ana Kovačić. Το εγχείρημα αυτό μετατράπηκε σε μια εξερεύνηση διατομεακών αγώνων. Συνθέσαμε μια ομάδα για να λειτουργήσουμε με βάση τον αυτοσχεδιασμό με στόχο να δημιουργήσουμε ένα μικρό κομμάτι κοινής γλώσσας, καθώς προερχόμασταν από διαφορετικές εμπειρίες και αγώνες, συμπεριλαμβανομένων και μελών από ΛΟΑΤΚΙ+, Ρομά και μεταναστευτικές εμπειρίες. Η γλώσσα εργασίας μας ήταν τα Κροατικά και πιστεύω ότι αυτό που αρχικά έμοιαζε ως εμπόδιο, τελικά έδωσε μεγαλύτερη χαρά, ενώ συνέχισα να μοιράζομαι συμμετέχοντας και να είμαστε όλοι μαζί μάρτυρες διαφορετικών κινητοποιήσεων, όπως μεγάλη χαρά μας προκάλεσε και η δυνατότητα να προσκαλέσουμε άλλους όπως τον Tomislav Medak, ο οποίος παρουσίασε την κληρονομιά της χρήσης της μουσικής ως εργαλείο διεκδικήσεων στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Στην πρακτική σου σε απασχολεί σε βάθος χρόνου το πώς οι καλλιτεχνικές καλλιτεχνικές πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν διαμεσολαβητικά –μέσω της ανάπτυξης της παραγωγής–, φέρνοντας κοντά αφενός τους ανερχόμενους επαγγελματίες, και αφετέρου τα πολιτιστικά ιδρύματα. Τι έχεις μάθει από αυτή τη διαδικασία και που στρέφεις την προσοχή σου τώρα;  

"Αναφέρεσαι σε μια διαδικασία με την οποία προσπαθώ να ενώσω την πρακτική μου μαζί με άλλες, θα προσπαθήσω όμως να εκφραστώ από μια κοινή θέση και να μεταφέρω οτι επιδιώκουμε να παρέχουμε ευκαιρίες για μια αξιοπρεπή ζωή για εμάς, για τους συμμετέχοντες και για τους συνεργάτες μας στα έργα τα οποία κάνουμε. Η προσοχή μου τώρα είναι στο πως εργαζόμαστε στον τομέα των τεχνών και προσπαθώ να μετασχηματιστεί το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ ο ίδιος την αξιοπρέπεια. Με απασχολεί επίσης το τι δίκτυα σχέσεων πρέπει να δημιουργήσουμε ώστε οι καλλιτεχνικές πρακτικές μας να αφορούν και ένα μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και για αυτό θα πρέπει να εξετάζουμε συνεχώς τι είδους ιδρυματικές μορφές προτείνουμε μέσα από τις πρακτικές μας και ποιοι μπορούν να συμμετέχουν σε αυτές". 
 

Να δημιουργήσουμε τους θεσμούς που έχουμε ανάγκη

Στις ανοιχτές συζητήσεις όπου συναντιόμαστε σε πολιτιστικά εγχειρήματα ανά την πόλη επανέρχονται θέματα όπως η επισφάλεια, η αδυναμία των δημόσιων φορέων να κατανοήσουν την πρακτική των εικαστικών και την αξία της ή ακόμη και να την "κεφαλαιοποιήσουν”. Υπάρχει ελπίδα;  

"Υπάρχει ελπίδα, πως αλλιώς να κινηθεί κανείς; 
Οι συνθήκες στην χώρα μας δεν υπάρχουν για καμία καλλιτεχνική πρακτική και πρέπει κανείς να τις επινοεί συνεχώς. Και ενώ κάποτε με πείραζε το γεγονός ότι ζούμε σε μια συνεχή ασυνέχεια θεσμών, τώρα νιώθω ότι εκεί πραγματικά βρίσκεται η ευκαιρία που έχουμε στο πεδίο μας, δηλαδή να δουλεύουμε τοποθετημένα στην πραγματικότητα μας. Αν αυτή η πραγματικότητα είναι η έλλειψη θεσμών, τότε καλούμαστε να δημιουργήσουμε αυτούς που έχουμε ανάγκη.
Αυτό απαιτεί περισσότερη εργασία, η οποία παράγει μεγαλύτερη επισφάλεια διοτι πρέπει συνέχεια να αφιερώνουμε πόρους ώστε δημιουργούμε νέες δομές. Οι συνέργειες που πρέπει να δημιουργηθούν σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο είναι και η παρακαταθήκη που έχουμε την δυνατότητα να αφήσουμε για μια κοινωνία που βέβαια θα φανεί."

Καλές, συνεργατικές πρακτικές

Υπάρχουν καλές πρακτικές που μπορεί να υιοθετηθούν από παραδείγματα εκτός Ελλάδας; 

'Έχω την τύχη να είμαι σε επαφή με πρακτικές που έχουν καταφέρει τον μετασχηματισμό  των τοπικών, εθνικών και διεθνών τους συνθηκών, σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια. 
Σε τοπικό επίπεδο θα ήθελα να αναφερθώ στο δίκτυο Οperacija Grad. Ιδρύθηκε με σκοπό την ανάπτυξη ανεξάρτητου πολιτιστικού τομέα και αυτοοργανωμένων δραστηριοτήτων για νέους και αποτελείται από 27 μέλη συμπεριλαμβανομένης και της επιμελητικής κολεκτίβας WHW. Αυτό το δίκτυο θα λειτουργήσει έναν νέο χώρο τέχνης στο Ζάγκρεμπ και στο πλαίσιο του σχεδιασμού του με κάλεσε φέτος τον Μάιο να οργανώσω ένα εργαστήριο πάνω στην χαρτογράφηση και χρήση του χρόνου σε πρακτικές φροντίδας.

Επίσης, στους μακροχρόνιους συνεργάτες μου, το Museo Situado, ένα συνεργατικό δίκτυο ομάδων και συλλογικοτήτων στη γειτονιά Lavapiés της Μαδρίτης, που λειτουργεί από το 2018, στο πλαίσιο του δικτύου σχέσεων και συμμαχιών που το Μουσείο Reina Sofía αναπτύσσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια μέσω του Museo en Red και τώρα του Museo Tentacular. Αυτό το δίκτυο πηγάζει από τη συλλογική επιθυμία να συνδεθεί το Μουσείο με το άμεσο περιβάλλον του, μεσα στο πλέγμα των συγκρούσεων και των προσδοκιών του.

Σε περιφερειακό επίπεδο θα ήθελα να αναφέρω το δίκτυο ιδρυμάτων Tranzit στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Βρέθηκα την προηγούμενη εβδομάδα στο Tranzit στο Ιάσιο της Ρουμανίας σε μια στρογγυλή τράπεζα που έκανε το δίκτυο σχετικά με κρίσιμες πολιτιστικές πρωτοβουλίες που αντιμετωπίζουν επείγουσες απειλές από δεξιές πολιτικές δυνάμεις που απλοποιούν τον πολιτισμό, μειώνουν τη δημόσια χρηματοδότηση, ενορχηστρώνουν το κυνήγι των μέσων ενημέρωσης και επιβάλλουν άλλες μορφές λογοκρισίας μόλις αποκτήσουν εξουσία.

Σχετικά με δράσεις σε διεθνές επίπεδο, συμμετείχα πρόσφατα σε μια συζήτηση στο νησί του Vis στην Κροατία, διαφορετικών πρακτικών ανασυγκρότησης εντός και γύρω από Μουσεία, και συζήτηση για το πώς να γίνουν τα μουσεία και οι δημόσιοι φορείς πιο συμπεριληπτικοί, δημοκρατικοί, αλληλέγγυοι και ανθεκτικοί. Αυτή η συζήτηση έγινε στο πλαίσιο του October School του μουσείου του Ζάγκρεμπ, ώς κομμάτι του Μουσείο των Κοινών, ενός τετραετούς έργου της συνομοσπονδίας μουσείων, οργανισμών τέχνης και πανεπιστημίων L’Internationale. Το έργο επιδιώκει να επαναπροσδιορίσει τους θεσμούς μέσω της ευαισθητοποίησης για το κλίμα, της διατοπικής συνεργασίας και καλλιτεχνικών στρατηγικών φροντίδας και επιδιόρθωσης. Η συνομοσπονδία L’Internationale ιδρύθηκε για να προσφέρει ένα εναλλακτικό μοντέλο στα παγκοσμιοποιημένα ιδρύματα τέχνης που αναπαράγουν τις δομές των πολυεθνικών δυνάμεων και την κεντρική διανομή της γνώσης από αυτές.
 

"Alăgam frate tu tuti părțâli/Τρέχουμε, αδελφέ, προς όλες τις κατευθύνσεις"!

"'Άρχισα να απαντάω σε αυτή τη συνέντευξη ενώ βρισκόμουν στο νησί του Vis στο πλαίσιο ενός σχολείου κοινωνικής αυτονομίας που μόλις ανέφερα και την τελειώνω αρκετά αργότερα στην Μαδρίτη στο πλαίσιο ενός σχολείου κοινοτικής γνώσης που συνδιοργανώνεται από το Μουσείο Ρέινα Σοφία και το μουσείο MACBA της Βαρκελώνης. Αυτή η συμμετοχή στην παραγωγή γνώσης μέσα σε μουσεία και πολιτιστικούς φορείς είναι μια εργασία στην οποία έχω αφιερώσει αρκετό από τον χρόνο μου τα τελευταία χρόνια. Συχνά νιώθω ότι είναι επίσης μια εργασία που δεν τελειώνει ή αρχίζει ποτέ. Προσπαθώντας όμως να απαντήσω στην ερώτηση σου, μόλις εγκαινίασα μια νέα ανάθεση στο Tranzit στο Ιάσιο της Ρουμανίας. Πρόκειται για ένα νέο έργο που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του Institution(ings), που φέρνει κοντά 8 διαφορετικούς πολιτιστικούς οργανισμούς από 7 χώρες με σκοπό τη συν-δημιουργία καινοτόμων θεσμικών μοντέλων για τη σύγχρονη τέχνη. Το έργο μου με τίτλο "Alăgam frate tu tuti părțâli (Τρέχουμε, αδελφέ, προς όλες τις κατευθύνσεις)" στην αρμάνικη/βλάχικη γλώσσα, την οποία μιλούσε ο παππούς της μητέρας μου, ασχολείται με το "ζήτημα της θεσμοθέτησης" εξετάζοντας πώς οι θεσμοί αναδύονται και διαμορφώνουν την κατανόηση μας για το αίμα (καταγωγή, κληρονομιά, αίσθηση του ανήκειν), την ταυτότητα (τόσο προσωπική όσο και συλλογική), την κίνηση (μετανάστευση, εκτοπισμός, επιστροφή) και το έδαφος (τόσο ώς φυσικού όσο και πολιτιστικού ορίου).

Τους επόμενους μήνες θα βρίσκομαι στη Νάπολη, στο πλαίσιο του San Laise Open Lab Residency του Fondazione Campania Welfare, όπου θα δουλέψω με διαφορετικές κοινότητες πάνω στην μεταμόρφωση ενός πρώην στρατοπέδου σε δημόσιο πάρκο, μέσα από την επανεξέταση της σχέσης της αγάπης με τον νόμο στη Μεσόγειο."