Τέσσερα έργα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου κυκλοφορούν από τη Νεφέλη

Τέσσερα έργα του φετινού προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Νεφέλη. Βρείτε τα κείμενα των παραστάσεων Θήβα μοναξιά, Δεξιά της κοίτης-Συνεδρία πολέμου, Σαρμάντζα (που βλέπουμε ή είδαμε πρώτη φορά φέτος) καθώς και της παράστασης Ιφιγένεια/Βορά-Εγώ, μια δούλα. Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τα έργα στη συνέχεια.

Θήβα μοναξιά - Κυριάκος Χαρίτος

Σε μια ταβέρνα στα περίχωρα της Θήβας. Σε ένα κέντρο "εξοχικό" στην επαρχιακή οδό. Τα φαντάσματα μιας άλλης Αντιγόνης επιστρέφουν. Τελευταία φορά πριν χαθούν. Κάθονται. Πίνουν. Μιλούν. Μονολογούν. Τραβάνε τον δρόμο τους. Εκεί τους υποδέχεται πάντα εκείνη η γυναίκα. Μάρτυρας. Φύλακας. Παραστάτης. Ανάμεσα στον πάνω και τον κάτω κόσμο. Ανάμεσα στον πάνω και τον κάτω χρόνο. Σερβίρει το κρασί. Ακούει το παράπονο. Ανάβει τσιγάρο. Τραγουδά. Μπορεί και να χορεύει. Γέρνει το κεφάλι. Πέφτει στο όνειρο.Η μοναξιά μιας πόλης και των ανθρώπων που κάποτε την είπαν δική τους. Ζωντανοί. Πεθαμένοι. Όλοι τους μόνοι. Ολομόναχοι.

Δεξιά της κοίτης - Γιάννης Παλαβός / Συνεδρία πολέμου - Άρης Αλεξανδρής

Στο έργο Δεξιά της κοίτης, με πηγή έμπνευσης τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή, ο Γιάννης Παλαβός ξετυλίγει την ιστορία δύο προσώπων, ενός πατέρα και μιας κόρης. Ο πατέρας, λαϊκός οργανοπαίκτης που διά της τέχνης του λύνει τα αινίγματα των άλλων αλλά αδυνατεί να λύσει το δικό του, περιπλανιέται διωγμένος κι ανήμπορος, με μόνο στήριγμα την κόρη του. Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, η κόρη τελεί στη μνήμη του ένα άτυπο μνημόσυνο, ιχνηλατώντας την προσωπικότητά του και κάνοντας παράλληλα έναν απολογισμό της σχέσης τους, πικρό και τρυφερό μαζί.

Σε μια εποχή όπου το σεξ βρίσκεται παντού, στα απελευθερωμένα ήθη, στην καθημερινή πρακτική, στη μνήμη των smartphones, στα social media, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στα apps γνωριμιών, στο OnlyFans και όπου υπάρχει σύνδεση στο ίντερνετ, τι θέση έχει στην πραγματική ζωή των ανθρώπων και πόσο σκόπιμη μπορεί να είναι η αποχή από αυτό; Αυτό απασχολεί τη Λυσιστράτη του Άρη Αλεξανδρή στη Συνεδρία πολέμου, έναν σπαρταριστό μονόλογο, όπου η αποφασιστικότητα συγκρούεται με την αμφιβολία και οι παραδοσιακές αντιλήψεις για τον έρωτα συνομιλούν με τα άβολα δεδομένα της ψηφιακής εποχής.

Σαρμάντζα - Κωνσταντίνος Δομηνίκ

Σκάβεις ν’ ανοίξεις τον τάφο της μάνας σου γιατί σ’ ενοχλεί, σ’ εμποδίζει το χώμα. Μπροστά σου τη θες. Από κάτω σου. Να μπορεί να σ’ ακούει. Να σε βλέπει – έστω και ψόφια. Εξάλλου, μάνα είναι – όλα τα μπορεί. Όλα τα ξέρει. Έτσι κι αυτό: όχι χώμα – λόγια βαριά σαν τσιμεντόλιθους θ’ αρπάξεις. Βρεγμένα, δακρυσμένα απ’ τη χολή. Το φλέμα. Κι ένα-ένα θα τα σηκώνεις και θα την πετροβολάς. Δεν θα σταματήσεις – θα την πετροβολάς από ψηλά. Τιτανομάχος να γίνεις. Δίας διά της βίας. Να φάει τόση πέτρα ο λάκκος της, που να κλατάρει μέχρι και η βάρκα που την πηγαίνει πέρα στα σκοτεινά αμπέλια.

Αφού το νιώθεις, ξέρεις – φαράγγια εκτείνονται εντός σου. Αιώνες τώρα. Χαράδρες με πάτο φονικό σαν παγωμένο βλέφαρο. Έχει λάκκο η μάνα – έχεις χίλιους εσύ. Πού πας; Θα τους ανέβεις; Κούνια που σε κούναγε: γαντζωμένος απ’ τα γκρέμια, κοιτάζεις πώς τρέχουν κάτω της ψυχούλας σου τα λύματα. (απόσπασμα)

Ιφιγένεια/Βορά - Βίβιαν Στεργίου / Εγώ, μια δούλα - Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης

Η Βίβιαν Στεργίου εμπνέεται από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη εστιάζοντας στη στιγμή λίγο πριν τη θυσία της ηρωίδας. "Δεν πειράζει να πεθάνω, όμως πρώτα θ’ ακουστώ", λέει, φτύνοντας τις λέξεις – μοναδικό της όπλο. Κι όσο μονολογεί υπάρχει εδώ και τώρα. Μόλις πάψει, πεθαίνει από χίλιες μεριές, σ’ όλα τα μέρη. Παντού και πάντα θριαμβεύει ο χρησμός. Η θυσία της είναι κωμική, ελάχιστα τραγική. Σκάβει τον λάκκο της και μπαίνει μέσα. Θυσία για το τίποτα. Κρέας για φάγωμα.

Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης γράφει με αφορμή την Εκάβη του Ευριπίδη ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα.