Από το βραβευμένο μυθιστόρημα της Βασιλικής Πέτσα "Δεν θ’ αργήσω" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις και αναμετράται με το τραύμα του Λίβερπουλ μετά την τραγωδία του Hillsborough μέχρι τον μοναχικό πατέρα που αντιμετωπίζει την απώλεια του γιου του μαζί με την κατηγορία του "Αυτό έκανες πάντα" στην ομώνυμη νουβέλα του Νίκου Ιατρού (εκδόσεις 'Ίκαρος), τα δύο αυτά βιβλία που ξεχωρίσαμε από την πρόσφατη εκδοτική παραγωγή κοιτάζουν στα μάτια δυο αξέχαστους ήρωες που κάνουν τον απολογισμό τους αντιμετωπίζοντας διαφορετικές απώλειες.
"Δεν θ’ αργήσω" της Βασιλικής Πέτσα (εκδόσεις Πόλις)
Αναπαριστώντας με άμεσο, αβίαστο τρόπο την ψυχολογία ενός φιλάθλου που έχει επιζήσει, με βαριά όμως απώλεια, της ποδοσφαιρικής τραγωδίας του Hillsborough που συντάραξε τη Βρετανία το 1989, η Βασιλική Πέτσα παραδίδει με το "Δεν θ’ αργήσω" (εκδόσεις Πόλις) ένα δυνατό βιβλίο για το ανεπούλωτο τραύμα που ελλοχεύει, έστω και κλεισμένο σε κούτες στο γκαράζ, πίσω από την κανονικότητα.
Κορυφώνοντας σταδιακά την ένταση, καθώς ένα τηλεφώνημα ενός παλιού φίλου με αφορμή την επέτειο των είκοσι χρόνων από τη θανατηφόρα συντριβή φιλάθλων λόγω συνωστισμού εντός του σταδίου, αναγκάζει τον κεντρικό ήρωα να αναμετρηθεί με τις αναμνήσεις αλλά και με την τάση να αφεθεί στην εσωτερική κόπωση που διατρέχει τη ζωή του, όπως και πολλών τραυματισμένων ατόμων. Σαν παρατηρητής της ίδιας της καθημερινότητάς του, από τη συζυγική ζωή και την πατρότητα ως το φωτογραφείο του που φυτοζωεί όπως και ο ίδιος, ο ήρωας μοιάζει να συνεχίζει τη ζωή του χωρίς όμως να έχει φύγει ποτέ πραγματικά από το στάδιο Hillsborough στο Σέφιλντ, όπου λανθασμένοι χειρισμοί των αρχών και της αστυνομίας είχαν ως αποτέλεσμα συνολικά 97 θανάτους και 766 τραυματισμούς στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία της Αγγλίας.
Παράλληλα με το άκρως πειστικό πορτρέτο του ήρωα αλλά και (μιας γενιάς) του Λίβερπουλ σε ένα μυθιστόρημα ενσυναίσθησης για τη ζωή μετά το τραύμα που σου κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον ως το τέλος, η βασισμένη σε μεγάλη έρευνα μυθοπλασία της Πέτσα (διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με σπουδές σε Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και Θεωρίες του Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) μας κάνει να ενδιαφερθούμε και για το ίδιο το γεγονός που είχε πολύπλευρες συνέπειες και απασχόλησε επί δεκαετίες τη Βρετανική κοινωνία. Από τον στιγματισμό των οπαδών της Λίβερπουλ με ψευδείς ιστορίες που υπονοούσαν ότι ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός και η μέθη τους είχαν προκαλέσει την καταστροφή μέχρι τις δικαστικές περιπέτειες που έληξαν με τη δικαίωση του συλλόγου των συγγενών θυμάτων μόλις το 2016.
Ο κίτρινος τύπος που πυροδοτήθηκε από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Sun με τίτλο "Η αλήθεια" την επομένη του συμβάντος, και το κουκούλωμα της κυβέρνησης Θάτσερ, έμελλε να επηρεάσει καθοριστικά και σε βάθος χρόνου την απόδοση δικαιοσύνης αλλά και τη ζωή των επιζώντων και των συγγενών τους, όπως ιδιαίτερα γλαφυρά και εύστοχα έχει παρουσιάσει σε σειρά άρθρων ο δημοσιογράφος της Guardian και επιζών του Hillsborough Adrian Tempany σε σειρά άρθρων του, ένα από τα οποία υπήρξε και το έναυσμα για τη συγγραφέα να γράψει αυτό το βιβλίο.
Για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, το "Πάρε με όταν φτάσεις" και η Τραγωδία των Τεμπών δύσκολα δεν θα προσθέσει επιπλέον φόρτο στην ανάγνωση κάνοντας το δίκαια βραβευμένο αυτό βιβλίο να μοιάζει ακόμη πιο επείγον, παρότι το ίδιο δεν το χρειάζεται, πατώντας στιβαρά και μεστά στο ίδιο το θέμα του.
"Αυτό έκανες πάντα" του Νίκου Ιατρού (εκδόσεις 'Ικαρος)
Οι γονεϊκές, εδώ πατρικές, τύψεις, με τις οποίες σχεδόν κάθε γονιός έρχεται αντιμέτωπος κάποια στιγμή, στοιχειώνουν τον ήρωα της νουβέλας του εκπαιδευτικού και βραβευμένου συγγραφέα Νίκου Ιατρού και μαζί του και μας. Παλεύοντας ταυτόχρονα με αυτές και με την κατάρρευση της υγείας του (ή ίσως θέλοντας ενδόμυχα να αφεθεί στην τελευταία), ο "ένοχος” πατέρας που έχει καταφέρει να κάνει τον γιο του να εξαφανιστεί περπατάει σε μια ανώνυμη πόλη που θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη και κάνει, έστω και καθυστερημένα, τον δύσκολο απολογισμό του μπροστά στην κατηγορία του "Αυτό έκανες πάντα”.
Κάπου ανάμεσα στις επισκέψεις στον γιατρό, στην πρώην του, σε καταστήματα πρόχειρου φαγητού, όπου επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη που στη σχέση του με το φαγητό με αυτά που έκανε στην επαφή του με τους ανθρώπους, φαντάζεται πώς θα ήταν η ζωή του αν πήγαινε πίσω στο χρόνο και μπορούσε να διορθώσει τα λάθη και τις παραλείψεις που τώρα συνειδητοποιεί πώς έκανε και συνεχίζουν να τον καταδιώκουν μέχρι σήμερα.
Μοιάζοντας σαν να παρατηρεί τον εαυτό του από μακριά, σέρνει τα πόδια του προς το μοναδικό σπίτι που μπορεί ακόμη να τον καλοδεχθεί, προφανώς επειδή από την ημέρα που έφυγε ο γιος του, τον οποίο δεν κατάφερε ποτέ να αποδεχθεί και να φροντίσει ουσιαστικά, είναι ο μοναδικός του ένοικος. Και αναζητά στη μοναχική του πολυθρόνα την αντίστοιχη γωνία που έπρεπε να πάρει το σώμα του όταν στεκόταν απέναντί του εκείνη τη μέρα, μην μπορώντας να μην αναρωτηθεί πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές τους αν κοίταζαν ο ένας τον άλλο από διαφορετικές γωνίες, έστω και λίγων μοιρών.
Εξεταστική, εμβριθής, ιατρική θα έλεγε κανείς κατά στιγμές, η ματιά του Νίκου Ιατρού διεισδύει πολύ πειστικά στην ψυχοσύνθεση του ήρωά του, δεν του (σου) χαρίζεται, δεν έρχεται να σε λυτρώσει αλλά μάλλον να σε κάνει να κοιτάξεις μέσα σου.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
